Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

11. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΛΕΥΣΙΝΙΟΥ ΜΥΘΟΥ

(ή Περί Αθανασίας Λόγος)

Αγαπημένοι Αδελφοί,

Ο Δρόμος που έδειξαν οι μεγάλοι σοφοί της Αρχαίας Ελλάδος με την ζωή και το έργο τους, αρχίζοντας από τους λεγόμενους Προσωκρατικούς φιλοσόφους, οδηγεί -για εκείνον που είναι συνετός και εργατικός Μαθητής της Αληθείας- στην Σοφία και την Απελευθέρωση. Ή μάλλον για να το πούμε καλύτερα, ο ίδιος ο Δρόμος (δηλαδή ο Τρόπος ζωής μας που προέρχεται απ’ τις σκέψεις και τις πράξεις μας, όταν αυτές συνειδητά πηγάζουν από τον φιλοσοφικά καλλιεργημένο Νου μας, που είναι “κάτι” που υπερβαίνει τον συνηθισμένο “υπολογιστικό νου” μας), είναι Απελευθέρωση και Σοφία! 

Αυτό είναι και η τελική “στόχευση” της Αδελφότητάς μας.

Ο Δρόμος αυτός έχει πολλές Ατραπούς, που σχετίζονται με τις αντιληπτικές ικανότητες και την ψυχική προδιάθεση του καθενός και της καθεμίας από εμάς, αλλά και με τις εγγενείς του ποιότητες ή δυνατότητες (σωματικές, ψυχικές και πνευματικές). Μία από τις Ατραπούς αυτές περνάει μέσα από την συμβολική αντίληψη των πραγμάτων, η οποία με την ανάπτυξη της ενεργητικής Φαντασίας μας, «μεταφράζει» τα Σύμβολα και τις Αλληγορίες σε Γνώση.

Η Γνώση αυτή, υποστηρίζουμε ότι είναι η Γνώση του Υπερτάτου Ενός και του Μυστηρίου της Ένωσης του Ανθρώπου με “Αυτό”. Ωστόσο θα σας προέτρεπα να οραματιστείτε αυτήν την Γνώση πολύ απλά σαν μία “Τέχνη του Ζην” και μάλιστα μια “Τέχνη του Ευ Ζην”. Θέλοντας να ακολουθήσουμε αυτήν την αρχαία Ατραπό της συμβολικής αντίληψης των πραγμάτων, θα σας μιλήσω σήμερα για έναν πανάρχαιο ελληνικό μύθο…

Ας ξεκινήσουμε με κάποιες γενικές παρατηρήσεις:

Ο άνθρωπος ως σύνθετος οργανισμός, θεωρείται ότι έχει διάφορα εσωτερικά “κέντρα” που ρυθμίζουν την λειτουργία του οργανισμού του. Κάποια από αυτά είναι λ.χ. το κινητικό, το ενστικτώδες, το συναισθηματικό, το διανοητικό κέντρο του κ.ο.κ. Υπάρχουν επίσης κάποια “κέντρα” που θεωρούνται ανώτερα λειτουργώντας σε ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις, ας τις πούμε “ανώτερη συναισθηματική” και “ανώτερη διανοητική” κατάσταση. Όλοι οι άνθρωποι τα έχουμε, αλλά οι περισσότεροι δυστυχώς σε ανενεργή κατάσταση.

Ο σκοπός και η λειτουργία των Μύθων και των Συμβόλων είναι να φτάσουν αμεσότερα τα μηνύματα που κρύβουν σε αυτά τα “ανώτερα” συνειδησιακά μας κέντρα, και να τα ενεργοποιήσουν, δηλαδή να τα ξυπνήσουν. Τότε γίνονται ανοιχτά, δεκτικά και έτσι οι Μύθοι και τα Σύμβολα μπορούν να μας μεταβιβάσουν ιδέες απρόσιτες στη διανόηση (απρόσιτες στον μικρό, “υπολογιστικό” μας νου, όπως συχνά λέω) και μάλιστα να τις μεταβιβάσουν με τέτοια μορφή που να περιορίζεται κατά το δυνατόν ο κίνδυνος παρερμηνείας τους.

Οι Μύθοι λοιπόν λειτουργούσαν από τα πρώτα χρόνια της ατελούς ακόμη κοινωνικής μας οργάνωσης προς την κατεύθυνση ενεργοποίησης του “ανώτερου συναισθηματικού” μας κέντρου και τα Σύμβολα για την ενεργοποίηση του “ανώτερου διανοητικού” μας κέντρου. Γι’ αυτό μπορούμε να δούμε σε βραχογραφίες που χρονολογούνται ακόμη και 10.000 χρόνια πριν την χρονολογία μας, εγχάρακτες παραστάσεις ζώων ή συμβόλων, που με όλη την αφαιρετική τους δύναμη θα πρέπει να σήμαιναν για τους μακρινούς μας προγόνους που τα χάραξαν, πολύ περισσότερα από όσα μπορούμε να κατανοήσουμε εμείς σήμερα.

Οι προσπάθειές μας να κατανοήσουμε ή να προσπαθήσουμε να “εξηγήσουμε” τους Μύθους και τα Σύμβολα αποκλειστικά με τις διανοητικές μας προσπάθειες, δηλαδή με αυτόν τον “μικρό, υπολογιστικό νου μας”, που όλοι διαθέτουμε άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο ανεπτυγμένο, ή με περιγραφές και εκφράσεις που δίνουν μία, ας πούμε, περίληψη του περιεχομένου τους, είναι μάλλον καταδικασμένες σε αποτυχία.

Είναι βέβαια πάντοτε δυνατόν για τον άνθρωπο να κατανοήσει οτιδήποτε, αλλά αυτό μπορεί να το κάνει μόνο μέσω της ενεργοποίησης του κατάλληλου εσωτερικού του “κέντρου” ή με την σύμπραξη των κατάλληλων εσωτερικών του κέντρων.

Η προετοιμασία μας για να γίνουμε ανοιχτοί ώστε να δεχτούμε ιδέες οι οποίες ανήκουν σε αυτό που, με κάποια ιδιαίτερη επιφύλαξη, θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε “αντικειμενική γνώση”, φαίνεται όμως πως είναι αναγκαίο να ξεκινήσει από τον νου μας, από αυτήν την άγνωστη ακόμη περιοχή που ονομάζουμε “διανοητικό κέντρο” και περιλαμβάνει περισσότερα από το φυσικό μας όργανο που ονομάζουμε “εγκέφαλο”.

Μόνον ένας κατάλληλα προετοιμασμένος και καλλιεργημένος “νους” θα μπορέσει να μεταβιβάσει στη συνέχεια αυτές τις ιδέες στα “ανώτερα συνειδησιακά μας κέντρα”, και μάλιστα να τις μεταβιβάσει όπως είναι, αγνές και καθαρές, δηλαδή χωρίς να προσθέσει άσχετα με αυτές στοιχεία και διανοητικές προσμίξεις που μπορούν να αλλοιώσουν ή να στρεβλώσουν το περιεχόμενό τους. 

Αυτό το μεγάλο ζητούμενο -η κατάλληλη προετοιμασία και καλλιέργεια του “νου”- επιτυγχάνεται ιδίως μέσω των Μύθων και των Συμβόλων και αυτό θα κάνουμε σήμερα θέλοντας να μιλήσουμε περί ζωής και θανάτου ή μάλλον περί “Αθανασίας”!

Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν τον αρχαίο Ελευσίνιο Μύθο, που αν και πολλών χιλιάδων ετών, περιγράφει συμβολικά την αέναη περιπλάνηση μας σε αυτό το κοσμικό πεδίο της ασταθούς ισορροπίας...

***

Ο Κόσμος μας είναι ένα τεράστιο Λιβάδι και η προστάτις θεά του, η Δήμητρα, φροντίζει για την ευημερία και την ευκοσμία του. Όμως να που ξάφνου ερημιά και δυστυχία καλύπτουν τον μικρό και μέγα αυτόν Κόσμο!

Η θεά Δήμητρα, η κόρη του Κρόνου και της Ρέας, ψάχνει απελπισμένα παντού επάνω στην όμορφη Γη για “εννιά μέρες και εννιά νύχτες”, να βρει την Κόρη της, την Περσεφόνη, την οποία έχασε! Δεν ξέρει ακόμη ότι την έχει απαγάγει με την βοήθεια του πατέρα της Δία, ο θεός Άδης (ο “πλούσιος” - Πλούτων), κατά τη στιγμή που ανέμελη έκοβε ένα θεσπέσιο λουλούδι (έναν νάρκισσο ή εμείς ας φανταστούμε έναν κρίνο) και την οδήγησε ως βασίλισσα και σύντροφό του στον “Κάτω Κόσμο”.

Τη στιγμή που η Κόρη χανόταν στην άβυσσο, έβγαλε μία φωνή, την οποία άκουσε η θεία Μητέρα κι έτσι άρχισε την Αναζήτησή της. Η Φύση ερημώνει, η Δήμητρα μέσα στον πόνο της απαρνιέται τα θεϊκά της καθήκοντα και δεν νοιάζεται πια για τη Γη, παρά μόνο για την Ανεύρεση της Κόρης…

Την “δέκατη ημέρα” της Αναζήτησής της, συναντά την Εκάτη, που κι εκείνη είχε ακούσει την κραυγή της Περσεφόνης, όμως δεν είχε καταφέρει να αναγνωρίσει τον απαγωγέα, καθώς το κεφάλι του περιβαλλόταν απ’ τις “σκιές της νύχτας”.

Μόνον ο Ήλιος που βλέπει τα πάντα, μπορεί να της αποκαλύψει τι πραγματικά έγινε…

Όταν τελικά η Δήμητρα μετά από τις περιπλανήσεις της φθάνει στην Ελευσίνα, συνοδευόμενη απ’ τον νεαρό Ίακχο, η Βαυβώ, η γυναίκα του Δυσαύλη και μητέρα του Τριπτόλεμου και του Ευβουλέα (ή κατ’ άλλους η Ιάμβη, κόρη του Πάνα και της Ηχούς), θέλησε να προσφέρει στην θεά έναν δυναμωτικό ζωμό, τον οποίο όμως η Δήμητρα μέσα στην θλίψη της αρνήθηκε. Τότε η Βαυβώ-Ιάμβη, έκανε προσπάθειες να ευθυμήσει και να παρηγορήσει την θεά, “διασκεδάζοντάς” την με ένα παράδοξο τρόπο:

Στάθηκε απέναντι της λέγοντας αστεία, χορεύοντας, κάνοντας άσεμνες χειρονομίες και σηκώνοντας τα ρούχα της έδειχνε ξεδιάντροπα το αιδοίο της… Τότε ο Ίακχος, το “Παιδί των Μυστηρίων”, που συνόδευε την θεά, άρχισε να γελά δυνατά και να χειροκροτεί προκαλώντας και στην θεά Δήμητρα μεγάλη ευθυμία, με αποτέλεσμα να δεχτεί να πιεί τον δυναμωτικό ζωμό που της είχε προσφέρει η Βαυβώ…

Τελικά ο βασιλεύς όλων, ο Δίας, διατάζει τον αδελφό του Άδη (που το όνομά του σημαίνει “ο αόρατος”), να παραδώσει την Κόρη στην Μητέρα της, όμως αυτό δεν είναι πια δυνατό...

Στον “Κάτω Κόσμο” υποκινούμενη από τον Άδη (τον οποίο οι λατίνοι ονόμαζαν “Dis Pater” που σημαίνει «Ώθηση του Πατέρα»), η Κόρη είχε προλάβει να γευτεί “ένα σπυρί από ρόδι” συνδεόμενη με τον τρόπο αυτόν για πάντα με το “βασίλειο των νεκρών”, κι έτσι το μόνο που απέμενε ήταν να γίνει ένας συμβιβασμός, τον οποίο σοφά αποφάσισε ο Μέγιστος των θεών, Δίας:

Η Περσεφόνη θα μοίραζε τον χρόνο της ανάμεσα στον Επάνω και τον Κάτω Κόσμο συνδεόμενη με ένα νοερό νήμα και με τους δύο Κόσμους, αλλά μη υπαγόμενη αποκλειστικά σε κανέναν από αυτούς…  

***

Ο Ίακχος, το “Παιδί των Μυστηρίων”, που συνόδευε την Δήμητρα στην Ελευσίνα, συνδέεται αρρήκτως με τις Μυστικές Τελετουργίες των Ελευσινίων Μυστηρίων.

Είναι ο νεαρός θεός που κρατώντας την αναμμένη Δάδα του, οδηγεί χορεύοντας την Μυστική Πομπή των Μυημένων. Το όνομά του θυμίζει ένα από τα ονόματα του Διονύσου (Βάκχος) και θεωρείτο ως το συνδετικό στοιχείο μεταξύ των Ελευσινιακών θεοτήτων και Μυστηρίων και του Διόνυσου-Ζαγρέα των Ορφικών Μυστηρίων. Ο Ίακχος θεωρήθηκε ως ο Υιός της θεάς, ο οποίος συνόδευσε την θεία Μητέρα του Δήμητρα, στην αναζήτηση της Κόρης, στην Ελευσίνα.

Άλλες φορές θεωρήθηκε ως ο Υιός της Κόρης και στην περίπτωση αυτή θεωρείται ως η μετενσάρκωση του Ζαγρέα, του γιού της Περσεφόνης και του Δία. Σ’ αυτήν την παραλλαγή, η ζήλεια της Ήρας είχε παρακινήσει τους Τιτάνες να επιτεθούν στον μικρό Ζαγρέα, ο οποίος πήρε διάφορες μορφές προκειμένου μεταμορφούμενος να γλιτώσει από την μοιραία καταδίωξη. Τελικά, ενώ είχε πάρει την μορφή ενός Ταύρου, οι διώκτες του τον έπιασαν, τον έκοψαν σε κομμάτια και τον έφαγαν τον μισό ωμό και τον άλλο μισό ψημένο σε έναν χάλκινο λέβητα.

Ο Δίας σκότωσε με κεραυνό τους κακούργους και ανέθεσε στον Απόλλωνα, τον θεό του Φωτός, να μαζέψει κάποια από τα διασκορπισμένα στον Παρνασσό μέλη του Ζαγρέα (τα οποία ο Απόλλων έθαψε στους Δελφούς), ενώ η Αθηνά, η θεά της Σοφίας, βρήκε και έφερε στον Ύψιστο Πατέρα Δία, την καρδιά του μικρού θεού η οποία έπαλλε ακόμη. Τότε ο Δίας την κατάπιε και ξαναγέννησε ο ίδιος τον Ζαγρέα που, “γεννημένος δύο φορές”, πήρε πλέον το όνομα Ίακχος.

Κάποιες άλλες φορές, ο Ίακχος θεωρείται ως ο γιός του Διονύσου, κι ο Διόνυσος βέβαια είναι γιός του Δία και της Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας (ο οποίος Διόνυσος στη Ρώμη ταυτίζεται με τον θεό Liber Pater - “τον απελευθερωτή Πατέρα”). Ο Διόνυσος, είναι επίσης θεός “που γεννήθηκε δυο φορές”, καθώς σύμφωνα με το σχετικό μύθο η κυοφορούσα τον Διόνυσο Σεμέλη (παρακινούμενη βεβαίως από την Ήρα), ζήτησε απ’ τον Δία να φανερωθεί μπροστά της με όλη του την θεϊκή μεγαλοπρέπεια, αλλά όταν έγινε αυτό, οι οφθαλμοί της “δεν μπόρεσαν να αντέξουν την θεία λάμψη του” και έτσι αυτή έπεσε κάτω κεραυνοβολημένη.

Οι ανθρώπινοι οφθαλμοί της Σεμέλης δεν άντεξαν την λάμψη του θείου φωτός, και τότε ο Δίας πήρε το έμβρυο, το έραψε στον μηρό του και από εκεί γεννήθηκε ο Διόνυσος καλοσχηματισμένος και ζωντανός. Αργότερα, ο Διόνυσος αγάπησε την Νύμφη Αύρα στην Φρυγία, με την οποία γέννησε δίδυμα, αλλά η Αύρα (που το όνομά της σημαίνει “δροσερή πνοή” και ήταν κόρη του Τιτάνα Λέλαντα και της θνητής Περίβοιας) μέσα στην τρέλα της (που της είχε προκαλέσει η θεά Αφροδίτη) καταβρόχθισε το ένα από τα δίδυμα. Το παιδί που γλίτωσε, ο μικρός Ίακχος, σώθηκε από μία άλλη Νύμφη, η οποία εμπιστεύθηκε το παιδί στις Βάκχες της Ελευσίνας για να το αναθρέψουν.

Οι Ελληνικοί λοιπόν μύθοι ταυτίζουν συχνά τον ΊΑΚΧΟ με τον ΒΑΚΧΟ, δηλώνοντας πως αυτή η "δυαδικότητα" που οδηγεί σε μια ενότητα των θεϊκών τους "μορφών", αποτελεί ένα Μυστήριο…       

***

Ας επανέλθουμε όμως τώρα στον Ελευσίνιο Μύθο:

Η Κόρη, απήχθη από τον Πλούτωνα ο οποίος την οδήγησε στον βασίλειό του, τον “Κάτω Κόσμο”. Αυτός ο Κόσμος, συμβολίζει την ύλη και τα κοινά δομικά στοιχεία της γης, αλλά και των άστρων, με το σώμα μας. Οι άνθρωποι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας βιολογικά, με τη γη σε επίπεδο χημικών στοιχείων και με το σύμπαν σε ατομικό και υποατομικό επίπεδο.

Η Δήμητρα, είναι η Μητέρα Γη, η κοινή “υλική μήτρα” όλων μας. Με τον θάνατο μας, τα δομικά στοιχεία του σώματός μας αποσυντίθεται εκ νέου μέσα στην θεϊκή μήτρα, από όπου όλα τα πλάσματα της Γης προήλθαν. Όμως οι άνθρωποι, σύμφωνα με τις Ορφικές Διδαχές, είμαστε τόσο παιδιά της Γης, όσο και του Ουρανού, το δε γένος μαςους, δηλαδή η Ουσία μας, είναι Ουράνια…

Η Περσεφόνη, η Κόρη που οδηγείται στον “Κάτω Κόσμο” και “βασιλεύει” σε αυτόν, είναι ο αθάνατος εκείνος “σπόρος” εντός μας, που μπορούμε να ονομάσουμε με πολλά ονόματα: “θεϊκή ακτίνα”, “θεϊκός σπινθήρας”, “θεία αντανάκλαση”, ή απλώς, “ατομική ψυχή”, η οποία ενσαρκώνεται για ένα διάστημα στο υλικό μας πεδίο, στον “Κάτω Κόσμο” του μύθου, προερχόμενη από την “Κοσμική Ψυχή” ή “Ψυχή του Κόσμου” (Anima Mundi) στην οποία και κάποτε επιστρέφει.

Ο Ίακχος, το "παιδί" που οδηγεί την Πομπή των Μυστηρίων, γελά βλέποντας το αιδοίο της Βαυβούς, όπως είπαμε παραπάνω, υπενθυμίζοντάς μας πως η φυσική μας γέννηση είναι μια “περιοδική κυκλική επαναφορά” και πως στην πραγματικότητα θάνατος δεν υπάρχει, καθώς στο Σύμπαν τίποτα δεν “χάνεται”, τα πάντα απλώς αλλάζουν αδιαλείπτως μορφή… Δεν υπάρχει θάνατος, διότι αυτό που ονομάζουμε έτσι είναι στην ουσία “γέννηση” σε ένα άλλο επίπεδο και η “γέννηση” σε ένα άλλο επίπεδο, είναι “θάνατος” στο δικό μας υλικό επίπεδο. Ο Ουρανός βρίσκεται στη Γη, αλλά με γήινο τρόπο. Η Γη βρίσκεται στον Ουρανό αλλά με έναν ουράνιο τρόπο….

Ο Απολλώνιος Τυανεύς, ο μεγάλος αυτός Μύστης, θεωρούσε πώς “θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Ούτε γένεση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της Ουσίας σε Φύση θεωρείται γέννηση, ενώ η τροπή της Φύσεως σε Ουσία κατά ανάλογο τρόπο, θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο· και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω πυκνότητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν Όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο Όλον ένεκα της ενότητος του παντός”.

Ο Ίακχος, το “Παιδί των Μυστηρίων”, βλέποντας το γυναικείο αιδοίο, που υποδηλώνει την φυσική μας γέννηση, απλώς γελά, υποδεικνύοντάς μας πως η στιγμή της γέννησης μέσω της φυσικής μητέρας μας, σημαίνει απλώς μία μετάβαση, και το τέλος της παραδείσιας μακαριότητας τόσο της “φυσικής μήτρας”, όσο και το τέλος της μακαριότητας της “θεϊκής μήτρας” στην οποία βρισκόμασταν, πέρα από “τόπο” και “χρόνο”, πριν από την σύλληψή μας στο φυσικό επίπεδο. Η φυσική μήτρα παρέχει στο έμβρυο ό,τι χρειάζεται, έως τη στιγμή της γέννησής του, ενώ η θεϊκή μήτρα παρέχει στην Ουσία μας ό,τι χρειάζεται, μετά αλλά και πριν από την υλική μας ενσάρκωση. 

Μετά την φυσική μας γέννηση αρχίζει ο επίπονος αγώνας του βίου. Και βέβαια μόνο στην γλώσσα μας υπάρχουν οι διαφορετικές λέξεις “ζωή” και “βίος”, καθώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι κατανοούσαν πως ο βίος σ’ αυτό το επίπεδο, εμπεριέχει αναπόφευκτα την “βία”… Καθώς λοιπόν αρχίζουμε να εγκλιματιζόμαστε στις νέες σκληρές εξωτερικές συνθήκες του υλικού κόσμου μας, η έξοδος απ’ τους θεϊκούς λειμώνες πραγματοποιείται...

Γιατί αυτή η νομοτέλεια να χαρακτηρίζεται ως κάτι “κακό” ή κάτι “καλό”; 

Η ενσάρκωσή μας αποτελεί απλώς μια ευκαιρία για το κάθε ανθρώπινο ον, να αναπτύξει με ελεύθερη βούληση την Σοφία και την ανιδιοτελή Αγάπη του στην πράξη και σε συσχέτιση με τους υπολοίπους ανθρώπους γύρω του και την φύση γενικότερα, ως ποιότητες και χαρίσματα της “Ανώτερης Φύσης” του, δηλαδή ως ιδιότητες του “Ανώτερου Εαυτού” του, της υπερ-Ουσίας του, η οποία ομοιάζει με την Θεότητα. Στην αρχαία ινδική φιλοσοφική παράδοση της Αντβάιτα Βεντάντα, που σημαίνει μη-δυαδικός σκοπός (τέλος) της γνώσης, αυτή η υπερ-Ουσία μας δεν ομοιάζει απλώς, αλλά ταυτίζεται (ως Ανώτερος Εαυτός μας -Άτμαν) με την Παντότητα (Βράχμαν).

Ίσως λοιπόν μέσα από το κάθε ανθρώπινο όν, και ίσως μέσα από το κάθε αισθανόμενο πλάσμα γενικότερα, η Ολότητα, το Σύμπαν να συνειδητοποιεί τον Εαυτό του.

Ίσως να αποτελούμε μια “όψη” του Σύμπαντος, κατά τον ίδιο τρόπο που ένα κύμα αποτελεί μια “όψη” του Ωκεανού. Μ’ αυτήν την έννοια, θα λέγαμε πως η παρουσία μας στην Γη, στον “Κάτω Κόσμο” του Μύθου, είναι απλώς μία διάβαση, ένα ταξίδι με “εισιτήριο επιστροφής” στο πνευματικό μας λίκνο, στην Πηγή απ’ την οποία το Παν προέρχεται και προς την οποία το Παν κατατείνει.

Ο Ίακχος λοιπόν χαμογελά με απλότητα στους Μυημένους, υποδεικνύοντάς μας πως ο άνθρωπος με προσωπική του ευθύνη αναλαμβάνει στη διάρκειά του βίου του το καθήκον να διακρίνει με σοφία την Αλήθεια από την πλάνη, να διακρίνει με κατανόηση και συμπόνια, δηλαδή με αγάπη, το προσωρινό από το Αιώνιο. Στην ουσία να διακρίνει, μέσα σ’ αυτόν τον υλικό κόσμο της ασταθούς ισορροπίας, τις Ακτίνες Φωτός του Ενός από το οποίο το Παν προέρχεται (και συνεπώς και ο ίδιος ο άνθρωπος) και στο οποίο το Πάν κατατείνει. 

Ο Ίακχος, το “Παιδί των Μυστηρίων”, είναι τελικά το “άνοιγμα” μέσα από το οποίο η Συμπαντική Συνείδηση “συνειδητοποιεί” τον Εαυτό Της, και τότε είναι που και η “θεϊκή φύση” εντός μας, συνειδητοποιεί επίσης και αυτή τον Εαυτό της και χαμογελά ρέοντας ελεύθερα μέσω ημών, ακολουθώντας τον Αιώνιο Ρυθμό του Σύμπαντος…

Μ.Τ. Є+ Τάγματος Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού

 «διὰ δὴ τὸν λογισμὸν τόνδε, νοῦν μὲν ἐν ψυχῇ, ψυχὴν δ’ ἐν σώματι συνιστὰς τὸ πᾶν συνετεκταίνετο» Πλάτων, Τίμαιος 30b

«διὰ ταῦτα οὔτε δύο οὔτ’ ἀπείρους ἐποίησεν ὁ ποιῶν κόσμους, ἀλλ’ εἷς ὅδε μονογενὴς οὐρανὸς γεγονὼς ἔστιν καὶ ἔτ’ ἔσται». Πλάτων, Τίμαιος 31 b