Επέτειος Ίδρυσης (1915) και Ανασύστασης (2020)
της Αδελφότητας του Κρίνου και του Αετού
"Σήμερον, ἡ χάρις τοῦ Αγίου Πνεύματος, ἐν εἴδει περιστερᾶς, τοῖς ὕδασιν ἐπεφοίτησε. Σήμερον, ὁ ἄδυτος Ήλιος ἀνέτειλε, καὶ ὁ κόσμος τῷ φωτὶ Κυρίου καταυγάζεται. Σήμερον, ἡ Σελήνη λαμπραῖς ταῖς ἀκτῖσι τῷ κόσμῳ συνεκλαμπρύνεται".
Αδελφοί
και Αδελφές του Κρίνου και του Αετού, Φίλοι και Φίλες της Εσωτερικής
Παραδόσεως, Σας ευχόμαστε μια καλή, δημιουργική κι ευτυχισμένη χρονιά!
Η 6η Ιανουαρίου, ημέρα των Θεοφανείων, δεν επιλέχθηκε τυχαία από την Σ.μ.Μ. Μαρία, ως ημέρα ιδρύσεως της Αδελφότητάς μας το 1915 (βλ. Ιδρυτικό Διάγγελμα του Τάγματός μας, κείμενο 13 του Ιστολογίου μας).
Δεν επιλέχθηκε τυχαία ούτε από τους Μεγάλους Ταξιάρχες του Τάγματός μας, πριν από έναν ακριβώς χρόνο, την 6η Ιανουαρίου 2020, για την Ανασύσταση του Τάγματος υπό την νέα του μορφή (βλ. κείμενο 3 του Ιστολογίου μας).
Γιατί σύμφωνα με την Ανατολική Παράδοση,
“σήμερον ὁ Ποιητής Οὐρανοῦ καὶ Γῆς, παραγίνεται σαρκὶ ἐν Iορδάνῃ, βάπτισμα αἰτῶν ὁ ἀναμάρτητος, ἵνα καθάρῃ τὸν κόσμον ἀπὸ τῆς πλάνης τοῦ ἐχθροῦ. Βαπτίζεται ὑπὸ δούλου ὁ Δεσπότης τῶν πάντων, καὶ καθαρισμὸν δι’ ὕδατος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων δωρεῖται! Αὐτῷ βοήσωμεν: ὁ ἐπιφανεὶς Θεὸς ἡμῶν, Δόξα Σοι!”
("σήμερα ο Δημιουργός Ουρανού και Γης γίνεται σάρκα, στον ποταμό Ιορδάνη, ζητώντας να βαπτιστεί, αυτός ο αναμάρτητος, για να καθαρίσει τον κόσμο από την πλάνη του εχθρού. Βαπτίζεται από έναν υπηρέτη ο Κυρίαρχος των Πάντων και δωρίζει καθαρισμό δια ύδατος στο γένος των ανθρώπων! Ας φωνάξουμε προς αυτόν: Δόξα σε Σένα, τον Θεό μας που φανερώθηκες!)
Σήμερα, κατά την ημέρα των Θεοφανείων, η Μαρία η Σ.μ.Μ., αφού έλαβε τον "Λόγο", τον μετέδωσε προς τους ανθρώπους, ώστε με καλά έργα και καθαρή καρδιά να πορευθούν πάντες την Οδό του Κυρίου.
Στην Ευαγγελική αφήγηση (Κατὰ Λουκάν, 3. 1-18) διαβάζουμε ότι:
"έν ἔτει πέντε και δεκάτῳ τῆς ἡγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ἡγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου τῆς ̓Ιουδαίας… ἐγένετο ῥῆμα Θεοῦ ἐπὶ ̓Ιωάννην τὸν τοῦ Ζαχαρίου υἱὸν, ἐν τῇ ἐρήμῳ. Καὶ ἦλθεν εἰς πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ ̓Ιορδάνου, κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ὡς γέγραπται ἐν βίβλῳ λόγων Ησαΐου τοῦ προφήτου".
("κατά το δέκατο πέμπτο έτος της ηγεμονίας του Τιβέριου Καίσαρα, όταν στην Ιουδαία ηγεμών ήταν ο Πόντιος Πιλάτος... ήλθε εντολή του Θεού προς τον Ιωάννη τον γιό του Ζαχαρία στην έρημο. Κι έτσι ήλθε ο Ιωάννης σε όλα τα περίχωρα του Ιορδάνη ποταμού, κηρύσσοντας το βάπτισμα στην μετάνοια, για την άφεση των αμαρτιών, όπως ήταν γραμμένο στο βιβλίο των λόγων του προφήτη Ησαΐα")
Ο Ιωάννης, μυημένος της Αδελφότητας του Ρόδου, έλεγε, ως μία φωνή ανθρώπου που φωνάζει "ἐν τῇ ἐρήμῳ" (στην έρημο του κόσμου):
Ετοιμάστε την "Οδόν του Κυρίου"!
Κάντε ευθείς τους δρόμους του!
Γιατί "πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται, καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς ταπεινωθήσεται· καὶ ἔσται τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν, καὶ αἱ τραχεῖαι εἰς ὁδοὺς λείας· καὶ ὄψεται πᾶσα σὰρξ τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ".
(Γιατί "κάθε φαράγγι θα γεμίσει και κάθε βουνό και λόφος θα χαμηλώσει. Και θα γίνουν ίσια όσα είναι στραβά και όσα είναι ανώμαλα θα λειανθούν. και κάθε ενσαρκωμένο όν θα δεί την σωτηρία του Θεού").
Σε εκείνους που έρχονταν να βαπτισθούν από αυτόν έλεγε:
"γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; ποιήσατε οὖν καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας· καὶ μὴ ἄρξησθε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν ̓Αβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν, ὅτι δύναται ὁ θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ ̓Αβραάμ. Ήδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν, ἐκκόπτεται, καὶ εἰς πῦρ βάλλεται".
("ποιός σας συμβούλεψε, γεννήματα οχιών, ότι μπορείτε να αποφύγετε την μελλοντική οργή; Κάντε λοιπόν καρπούς άξιους μετανοίας. Και μην αρχίσετε να λέτε στον εαυτό σας: εμείς έχουμε πατέρα τον Αβραάμ. Γιατί σας λέω ότι ο Θεός μπορεί ακόμη και από αυτές εδώ τις πέτρες να κάνει τέκνα του Αβραάμ. Όμως ήδη η αξίνα είναι κοντά στη ρίζα των δέντρων. Κάθε λοιπόν δέντρο που δεν θα κάνει καλό καρπό, θα κοπεί και θα ριφθεί στην φωτιά".)
Και όταν το πλήθος των ανθρώπων τον ρωτούσε:
Τι λοιπόν είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε; ("τί οὖν ποιήσομεν"), αποκρινόταν:
"Ο ἔχων δύο χιτῶνας, μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι· καὶ ὁ ἔχων βρώματα, ὁμοίως ποιείτω".
("Αυτός που έχει δύο χιτώνες να δώσει και σε εκείνον που δεν έχει. Και αυτός που έχει τροφές, ας κάνει το ίδιο").
Και όταν ήλθαν δύο τελώνες για να βαπτισθούν και τον ρώτησαν το ίδιο ("Διδάσκαλε, τί ποιήσομεν;") απάντησε: “μηδὲν πλέον παρὰ τὸ διατεταγμένον ὑμῖν πράσσετε”.
("μην εισπράττετε τίποτε παραπάνω από αυτό που είναι καθορισμένο για εσάς")
Σε δύο στρατευμένους που τον ρώτησαν, απάντησε "μηδένα διασείσητε, μηδὲ συκοφαντήσητε· καὶ ἀρκεῖσθε τοῖς ὀψωνίοις ὑμῶν".
("μην κατηγορείτε κανέναν, ούτε να συκοφαντείτε κανέναν και να αρκείστε στον μισθό σας")
Το βάπτισμα δια του ύδατος συνεπώς Αδελφοί μου, δεν είναι μια "εξωτερική επενέργεια" εφ’ ημών.
Είναι η δική μας δράση και συμπεριφορά που προέρχεται από τον μεταμορφωμένο, δια της μετανοίας, εσωτερικό εαυτό μας, η οποία, ανοίγει για εμάς την "Οδόν του Κυρίου", κάνοντάς την από σκολιά ευθεία και ευκολοδιάβατη…
Οι σύγχρονοι του Ιωάννη αναρωτιόντουσαν και διαλογίζονταν “ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, μήποτε αὐτὸς εἴη ὁ Χριστός”. Και καθώς αυτός ένιωθε τις σκέψεις τους, τους αποκρινόταν λέγοντας:
"ἐγὼ μὲν ὕδατι βαπτίζω ὑμᾶς· ἔρχεται δὲ ὁ ἰσχυρότερός μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ· αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι ̔Αγίῳ καὶ πυρί. οὗ τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ, καὶ διακαθαριεῖ τὴν ἅλωνα αὐτοῦ· καὶ συνάξει τὸν σῖτον εἰς τὴν ἀποθήκην αὐτοῦ, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ."
("εγώ μεν σας βαπτίζω δια του ύδατος. Έρχεται όμως ο ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι ικανός να λύσω ούτε τα λουριά από τα υποδήματά του, κι αυτός θα σας βαπτίσει δια του Πνεύματος του Αγίου και δια του πυρός. Αυτός κρατάει στα χέρια του το φτυάρι και καθαρίζει το αλώνι του. Και θα μαζέψει το σιτάρι στην αποθήκη του, ενώ το άχυρο θα το κάψει με άσβεστη φωτιά"...)
Κατά την σημερινή Επέτειο Ίδρυσης (1915) και Ανασύστασης (2020) της Αδελφότητάς μας, θεωρήσαμε καλό να αναρτήσουμε ένα κείμενο της Σ.μ.Μ. Μαρίας, εκ του Αρχείου μας, το οποίο φανερώνει την φύση του Έργου που όλοι οι άνθρωποι οφείλουμε να πράττουμε, το οποίο θα μπορούσε να συνοψιστεί λεκτικά ως εξής:
Αγάπη - Αμοιβαιότητα - Ανθρωπιά (στην Ανθρωπότητα)!
ΣΥΝΟΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
(ΑΓΑΠΗ-ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΣ-ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ)
Δώρα, η Σ.μ.Μ. λέγει:
Κόρη μου,
Γιατί ως μία απελπισμένη Μητέρα σύρεσαι μέσα στην έρημο αυτή του κόσμου, φτωχή και δυστυχισμένη;
Τι ζητάς; Εκείνον ή εκείνους που θα μπορούσες να αγαπήσεις!
Και τι βρήκες; Εκείνον ή εκείνους που δεν σε αγαπούν διόλου...
Το πάν είναι χωρισμένο, Κόρη μου, πάνω σ’ αυτήν την Γη… Οι άνθρωποι απ’ τους ανθρώπους, τα ζώα απ’ τα ζώα, διότι ένα κακοποιό πνεύμα έχει προκαλέσει την ταραχή, εξορίζοντας την Αγάπη από τους κόλπους της Ανθρωπότητας και τέμνοντας αυτήν ανάμεσα σε έθνη και ομάδες προκειμένου έτσι να τους αντιτεθεί και να τα εξαφανίσει.
Το πονηρό αυτό πνεύμα, μοιάζει να μην θέλει τον θάνατό σου, διότι είσαι πολύ μικρή για να κορέσεις την πείνα του. Ωστόσο στην πραγματικότητα όντως επιζητεί τον θάνατό σου, και σε φονεύει, φονεύοντας και την Ανθρωπότητα.
Και συ, θλιμμένη, πλανάσαι μέσα στην έρημο αυτή του κόσμου, ζητώντας να βρεις εκείνον ή εκείνους που θα μπορούσες να αγαπήσεις.
Παιδιά μου, ιδού ποιά πραγματικότητα εμφανίζεται στα μάτια ενός ανθρώπου του καλού, ο οποίος παρατηρεί τα όντα στη ζωή και στους κόλπους της Ανθρωπότητας:
Είστε χωρισμένοι ως αγέλες, και τα πονηρά πνεύματα που σας διαιρούν, μη ικανοποιημένα απ’ το να σας κυριεύουν, μη ευχαριστημένα απ’ το να τρέφονται από τον ιδρώτα σας και από τους καρπούς της εργασίας σας, τα πονηρά αυτά πνεύματα μισούν το ένα το άλλο και προβάλλουν τα “ποίμνιά” τους, αντιμέτωπα σε φονικές μάχες.
Αυτά αγνοούν ότι όλοι σας είστε Άνθρωποι, δεν μαντεύουν ότι όλοι έχετε την ίδια Μητέρα και Πατέρα, και επιπλέον, σας χρησιμοποιούν όπως θα χρησιμοποιούσαν οποιαδήποτε ασυνείδητη δύναμη της φύσεως.
Η Ανθρωπότης κλαίει ενώ τα διάφορα έθνη απολαμβάνουν την δυστυχία της. Η κόρη κλαίει μέσα στην έρημο του κόσμου αυτού, τα δε ποίμνια είναι ευτυχή…
Όλοι γνωρίζετε την ανοιχτή αυτή πληγή η οποία δηλητηριάζει τη ψυχή της Ανθρωπότητας, ωστόσο δεν γνωρίζετε με ποιόν τρόπο θα φέρετε την σωτηρία.
Η Μητρική καρδιά μου εθλίβη από το θέαμα τούτο και ο Λόγος του Θεού, ο μέγας αυτός παρήγορος, ήλθε εις βοήθειάν μου και με ελέησε δια της Δυνάμεως της Αληθείας. Έλαβον και δίδω!
Υιέ μου, Κόρη μου,
Από τα βάθη της Αιωνιότητος, σας πέμπω τους λόγους αυτούς, οι οποίοι είναι λόγοι του “Λόγου του Θεού”.
Έλαβα το Φως το οποίο εξαγγέλλει την σωτηρία του ανθρώπου! Δίδω το Φως τούτο
Λάβε το και κάνε πράξη την Ελεημοσύνη. Να είσαι αλληλοπαθής! Καθώς και εγώ ενεργώ έτσι από Αγάπη προς την Ανθρωπότητα, έτσι πράττε κι εσύ!
Η Αμοιβαιότης είναι η μεγάλη εκείνη Ελεημοσύνη, η οποία θα σώσει την Ανθρωπότητα από τα δεσμά της.
Η Αμοιβαιότης είναι το Μέσον,
Η Ανθρωπότης είναι το Αντικείμενον και
Η Ευδαιμονία της είναι ο Σκοπός!
Ιδού που βασίζεται όλη η Παράδοση, την οποία προτίθεμαι να σας περιγράψω, εντός της οποίας βρίσκεται η σωτηρία της Ανθρωπότητας.
Η Παράδοση αυτή, ας μην γίνει μια ακόμη απασχόληση για σας, ούτε ένα ακόμη αντικείμενο διασκέδασης. Ας γίνει ο σκοπός της ζωής σας!
Υιέ μου, Κόρη μου,
Αρχίζετε να γνωρίζετε τον Ιερό Σκοπό, σε σας εναπόκειται να τον πραγματοποιήσετε. Εκείνος ο οποίος υπεκφεύγει από αυτήν την Δύναμη της Αληθείας, αρνείται την Ανθρωπότητα. Εκείνος ο οποίος αντιτίθεται σε αυτήν, προδίδει την Ανθρωπότητα.
Δυστυχία όμως σε εκείνον ο οποίος επιτίθεται κατ’ αυτής, διότι η Αγάπη θριαμβεύοντας επί όλων των περιορισμένων αντιλήψεων του εγωισμού και των ανθρώπινων μικροτήτων, θα επιπέσει ως Αετός επί του εχθρού και θα τον απομακρύνει από τον Δρόμο της.
Υιέ μου, Κόρη μου,
Μελέτησε τους λόγους τούτους!
Ετοίμασε σεαυτόν!
Γίνε το Σκεύος Εκλογής εντός του οποίου είμαι εντεταλμένη να χύσω το θείον ποτόν που ονομάζεται Αλήθεια!
Για την Αγάπη της Ανθρωπότητος, εγκατέστησε στους κόλπους της την Αμοιβαιότητα!
