Αγαπημένοι Αδελφοί και Αδελφές μου,
Εκείνο που αναζήτησα πάντοτε με ζήλο, δεν είναι οι γνώσεις, όσο “συναρπαστικές”, “χρήσιμες”, “ανώτερες” ή “μοναδικές” κι αν μου φαίνονταν. Είναι μόνον η "Ορθή Κατανόηση". Η Ορθή Κατανόηση των πάντων, του εαυτού μου και του κόσμου μου.
Αυτό μπορώ να το εκφράσω και ως "Η Αναζήτηση της Αληθείας", η οποία πολύ πιθανόν εξαρτάται βέβαια και από την προσωπική μου κάθε φορά εξέλιξη, σύμφωνα με τον βαθμό της εμπειρίας μου, σωματικής, συναισθηματικής και πνευματικής, σ’ αυτήν εδώ τη ζωή. Η Ορθή Κατανόηση όμως τίνος;
Αν θα έπρεπε με μία λέξη να το εκφράσω, ίσως θα έλεγα του "Νόμου". Ποιού Νόμου; Του Νόμου που διέπει τα ΠΑΝΤΑ.
Γνωρίζω, χωρίς να μπορώ, ή να θέλω, να το αποδείξω - και δεν χρειάζεται άλλωστε, αφού γνωρίζω - πως όταν Κατανοώ τον "Νόμο" Ορθά (που σημαίνει ότι βίωσα την Πανταχού Παρούσα Εκδήλωση του Νόμου), δεν επηρεάζομαι πια από τις διάφορες απόψεις και τις φλύαρες ομιλίες των ανθρώπων περί γεννήσεως και θανάτου, περί ενότητος και πολλαπλότητος, περί μονισμού ή δυισμού, περί θρησκείας ή επιστήμης, περί ατομικότητος ή κοινωνικότητος κ.ο.κ.
Όποιος Κατανοεί τον Νόμο Ορθά είναι Ελεύθερος, να μείνει ή να φύγει, να μιλήσει ή να σιγήσει. Δεν αναζητά πια το Υπέρτατο, καθώς το "Υπέρτατο" είναι ήδη εντός του και αυτός είναι μέσα στο "Υπέρτατο".
Από τους αρχαίους χρόνους, οι ενάρετοι Εντεταλμένοι της θείας Σοφίας είχαν τους δικούς τους, ο καθένας, Τρόπους ή Δρόμους να καθοδηγούν τους ανθρώπους έξω από τον ατέρμονο Κύκλο της πλάνης, του κόσμου αυτού της Γέννησης και του Θανάτου, προκειμένου να τους οδηγήσουν στην Ενατένιση των Ανώτερων Κύκλων που μας περιβάλλουν.
Το Όραμά μου και η Οδηγία μου για την Πνευματική Πορεία των συνανθρώπων μου, μορφοποιήθηκε με κόπο, σύνεση, μελέτη και διαλογισμό, κι όμως είναι τόσο απλό:
Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να εξαπατάται, από εσάς τους ίδιους, από τους άλλους, φωτισμένους ή μη, ή ακόμη και από μία "σοφή" Διδασκαλία, που σας φαίνεται υπέρτατη!
Μην επιτρέπετε στις καθιερωμένες δοξασίες και γνώμες που κυριάρχησαν και κυριαρχούν στην ανθρώπινη κοινωνία, παρελθόντος και παρόντος, αλλά και στις κάθε λογής διδασκαλίες, φωτισμένες ή μη, να υποκαταστήσουν την προσωπική σας Κατανόηση και Πορεία προς την Απελευθέρωση και την Αναγέννηση του Όντος σας!
Η Πορεία, περνάει μεν από την κοινωνία και τους συνανθρώπους μας και ιδίως από την σχέση μας με τον «άλλον» (που ανακαλύπτουμε τελικά πως είμαστε εμείς οι ίδιοι), και γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε συγκεντρωνόμαστε σε ομίλους ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα, ιδεώδη, θρησκευτική ή πολιτική κατεύθυνση κ.λπ., όμως δεν παύει να είναι μία προσπάθεια και ένα επίτευγμα απόλυτα "προσωπικό" κι όμως "Απρόσωπο", όσο κι αν αυτή η διατύπωση φαντάζει παράδοξη!
Εάν οραματίζομαι ότι εκφράζω τον Εαυτό μου, εάν θέλω να διαδηλώσω την δική μου ξεχωριστή, ανόμοια και ιδιαίτερη προσωπικότητα, οφείλω να το πράξω τώρα, χωρίς δισταγμό ή καθυστέρηση!
Εάν δεν είμαι έτοιμος να υλοποιήσω αυτήν μου την Θέληση τώρα, ας αναρωτηθώ τι είναι αυτό που με εμποδίζει να το κάνω... Και ίσως τότε δω ότι είναι απλώς η έλλειψη εμπιστοσύνης στον "Εαυτό" και στον "Νόμο"! Δηλαδή η έλλειψη Πίστης, με την παραπάνω έννοια, της Εμπιστοσύνης…
Εάν δεν έχω ΠΙΣΤΗ, αναστατώνομαι ενδόμυχα και προσκολλώμαι στα «εξωτερικά» πράγματα, τα οποία υποκαθιστούν τον "Εαυτό" και τον "Νόμο" (που δεν είναι δύο πράγματα), και χάνω τον Δρόμο προς την δική μου ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Είναι αξιοσημείωτο το ότι δεν καταλαβαίνω ακόμη ότι ο "Εαυτός" και ο "Νόμος" μοιάζουν να είναι "δύο", αλλά μόνον φαινομενικώς.
Σωπαίνω λοιπόν, αντί να μιλώ, σιγώ εξωτερικώς, αλλά ιδίως εσωτερικώς…
Μένω με τον Εαυτό μου και ίσως καταλάβω ότι τότε μπορώ να κατανοήσω και τον "άλλον"…
***
Αναρωτιέστε ακόμη ποιος είναι ο "Νόμος" για τον οποίο ομιλούμε;
Είναι Εκείνος που ακούει τώρα αυτά τα λόγια, είναι Εκείνος που λέει αυτά τα λόγια, είναι Εκείνος που σιωπά… Αυτός είναι ο "Νόμος", ακριβώς "Αυτός"! Αυτός είναι ο Ένας-Νους, ο Αιώνιος και Παντοδύναμος, παρά τις μεταβαλλόμενες εμφανίσεις Του στους τρείς "Κόσμους", της Μορφής, της Επιθυμίας και του Αμόρφου…
Αλλά ο Μαθητής της Σοφίας, που δεν έχει ακόμη Εμπιστοσύνη σε Αυτόν τον Νόμο, σε Αυτόν τον Ένα-Νου (μπορώ βεβαίως να τον ονομάσω και Μη-Νου), ψάχνει να βρει παρηγοριά και πνευματική ικανοποίηση σε “κάτι άλλο”, σε κάτι που έρχεται απ’ έξω, ως διδασκαλία, εντολή, θεωρία, θρησκεία ή επιστήμη…
Ψάχνει για κάτι περισσότερο “πολύπλοκο”, για κάτι περισσότερο “απολαυστικό” για το μυαλό του, για κάτι περισσότερο “μυστηριακό” για το συναίσθημά του… Ακόμη όμως κι αν τα καταφέρει να βρει “κάτι απ’ έξω”, αυτό θα είναι μόνο λέξεις! Θα είναι μόνον ονόματα και ορισμοί και λόγια που είπαν άλλοι, έστω και φωτισμένοι!
Ένας ποιητής με την καλλιτεχνική δύναμη και μαεστρία του, έχει εκφράσει αυτό που σας λέω με περισσή ομορφιά, λιτότητα και καθαρότητα: "Και τι σημαίνει ένα όνομα; Αυτό που λέμε ρόδο, όπως και να το πούμε το ίδιο γλυκά θα μοσχοβολά!" (“What’s in a name? That which we call a rose, by any other name would smell as sweet!” Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Πράξη 2η, Σκηνή Πρώτη, στ. 90-91).
Έτσι όμως, με λέξεις δανεικές, πώς θα μπορέσει ο Μαθητής της Αγάπης, να κατανοήσει, με την δική του Κατανόηση, το Ζωντανό Νόημα του Νόμου, πώς θα μπορέσει να βιώσει ο ίδιος την Αληθινή Ύπαρξη της Ουσίας του Εαυτού, την Αιώνια Ζώσα Παρουσία του Νου;
Αν δεν μπορέσει “τώρα” ο Μαθητής της Αληθείας, να “συναντήσει” Αυτόν που ακούει, Αυτόν που σιωπά, Αυτόν που μιλά, Αυτόν που “Είναι”, θα παραμείνει προσκολλημένος στα εξωτερικά πράγματα, στα εξωτερικά (ή εσωτερικά) ερεθίσματα των αισθήσεων και στον τρόπο που έχει μάθει να τα αξιολογεί το μυαλό και η καρδιά του. Κι έτσι θα εξακολουθήσει να πορεύεται στον φαινομενικά αέναο Κύκλο της “Γέννησης” και του “Θανάτου”, πάλι και πάλι, έως ότου “κάποτε” φτάσει να “αντιληφθεί”.
Όταν ξάφνου “αντιληφθεί”, όταν κατανοήσει ορθά ότι η “Ουσία” του είναι Αιώνια και απλώς εκδηλώνεται μέσω των αισθήσεων (που δεν είναι μόνον οι πέντε γνωστές μας αισθήσεις), όταν κατανοήσει ότι το Πνευματικό Φως που εκδηλώνεται μέσω των αισθήσεων δεν έχει ποτέ διακοπεί, τότε γίνεται “απαθής” (με την έννοια ότι δεν πάσχει) και αδιάφορος για τα μεταβαλλόμενα φαινόμενα του κόσμου αυτού της ασταθούς ισορροπίας.
Γεμίζει Χαρά, γεμίζει Αγάπη, γεμίζει Σοφία και Φως, γεμίζει απλώς, έχοντας αδειάσει από κάθε τι περιττό… Δεν υπάρχει πλέον κάτι που λείπει, κάτι που χρειάζεται συμπλήρωση, απλώς “Είναι”, και ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΗΣ! Τίποτε πέραν αυτού!
Μαθητή της Αληθείας, να θυμάσαι ότι ο Κύκλος του Κόσμου μας μοιάζει με ένα σπίτι που καίγεται. Δεν είναι τόπος για μακροχρόνια παραμονή. Εντός του παραμονεύει ο δολοφονικός “δαίμονας της παροδικότητας” που δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στον δίκαιο και τον άδικο, ανάμεσα στον ευγενή και τον αγενή, ανάμεσα στον αλαζόνα και τον ταπεινό, ανάμεσα στον γέροντα και τον νέο.
Αν ΘΕΛΩ να ομοιάσω στους Διδασκάλους του Φωτός, εάν ΘΕΛΩ να ακούσω και να κατανοήσω την Ύπαρξη του Εσωτερικού μου Οδηγού (όπως κι αν τον αποκαλέσω: Φύλακα Άγγελο, Αγαθό Δαίμονα, Υπερπροσωπικό Εαυτό κ.ο.κ.), τότε απλώς παύω να αναζητώ οτιδήποτε εξωτερικό και επίσης παύω να ανησυχώ για οτιδήποτε εξωτερικό.
Αντιλαμβάνομαι καθαρά, όχι τις σκιές του Φωτός, αλλά
“Αυτό” που παίζει με τις σκιές! “Αυτό που συλλαμβάνει” τα κενά ονόματα όλων των
πραγμάτων του κόσμου τούτου! Αυτή όμως η “Σύλληψη”, που είναι σύλληψη της
Φαντασίας “του νου από τον νου”, είναι συχνά και η αιτία της πλάνης μου. Είμαι λοιπόν σε εγρήγορση.
Κι έτσι, ακούω καθαρά την φωνή της Σοφίας να με παροτρύνει:
- Πάψε να συλλογίζεσαι περί της Σκιάς και του Φωτός και γίνε Φως!
- Κατανόησε ορθά τον Εαυτό, πέρα από τα ονόματα - Ουσία, Υπερουσία, Νόμος, Νους, Μη-Νους, Συνειδητό, Ασυνείδητο κ.ο.κ. - και θα βρεις τον Δρόμο για το Σπίτι σου!
Και τότε αντιλαμβάνομαι καθαρά όχι τις σκιές του Φωτός, ούτε “Αυτό” που “παίζει με τις σκιές”, αλλά το ίδιο το Φως!
***
Αδελφοί και Αδελφές μου,
Μπορώ τώρα να κατανοήσω ότι το φυσικό μου σώμα είναι φτιαγμένο από τα Τέσσερα Στοιχεία και ότι δεν γνωρίζει, ούτε πρόκειται να γνωρίσει, το πώς να “ακούσει” ή να “μεταβιβάσει” τον "Νόμο". Κι έτσι κατανοώ επίσης ότι εάν μείνω προσκολλημένος στο φυσικό σώμα μου δεν μπορώ όσο κι αν θέλω, να ακούσω ή να μεταβιβάσω τον "Νόμο".
Ποιος όμως άραγε μπορεί;
Αυτό το Φως μπροστά στα μάτια μου, όχι τα φυσικά, αλλά τα πνευματικά μου μάτια, αυτό το Φως μπορεί να ακούσει αληθώς ή να μεταβιβάσει τον Νόμο!
Εάν μπορέσεις να το φανταστείς ή να το αντιληφθείς έτσι, διαπιστώνεις ότι δεν διαφέρεις από αυτό το Φως και από τους φωτισμένους Διδασκάλους του Φωτός!
Μην αφήσεις αυτήν την αντίληψη να διακοπεί και το Φως θα υπάρχει παντού! Εσύ θα είσαι διαρκώς μέσα στο Φως και το Φως θα είναι διαρκώς εντός σου!
Επειδή όμως η Σοφία καλύπτεται από τις σκέψεις, από τις αισθήσεις και από τα συναισθήματά μας, επειδή η Ουσία μας τροποποιείται συνεχώς από αυτά, γι’ αυτό και βιώνουμε και υποφέρουμε κάθε είδους “δυστυχίες” εντός του Κύκλου του Κόσμου τούτου της ασταθούς ισορροπίας.
Κι όμως, όπως μπορεί να βρεθεί βαθύ νόημα σε οτιδήποτε υπάρχει, έτσι υπάρχει και η δυνατότητα όλων των ανθρώπων να απελευθερωθούμε από τον πόνο του κόσμου αυτού. Γιατί ο Νόμος είναι Αόρατος, Λεπτοφυής και από πάντα Υπάρχων, και εμποτίζει συνεχώς τα Πάντα, ζωοποιώντας κάθε στιγμή το Σύμπαν!
Όταν λειτουργεί μέσω των ματιών μας, τον ονομάζουμε όραση.
Όταν λειτουργεί μέσω των αυτιών μας, τον ονομάζουμε ακοή.
Όταν λειτουργεί μέσω της μύτης, τον ονομάζουμε όσφρηση.
Όταν λειτουργεί μέσω των άκρων και του δέρματος, τον ονομάζουμε αφή.
Όταν λειτουργεί μέσω της γλώσσας μας, τον ονομάζουμε γεύση.
Αυτά είναι όσα αισθανόμαστε.
Όταν λειτουργεί μέσω του νου και της γλώσσας μας, τον ονομάζουμε σκέψη.
Όταν λειτουργεί μέσω του νου και της καρδιάς μας, τον ονομάζουμε αισθήσεις.
Όταν λειτουργεί μέσω του νου, της καρδιάς και της γλώσσας μας, τον ονομάζουμε λόγο…
Ουσιαστικά όμως δεν υπάρχει παρά ένας “Νόμος”, η Ακτινοβόλος Λευκόχρυση Αγνότητα του “Κρίνου”, η οποία επιμερίζεται στα διάφορα όργανα όλων των αισθανόμενων όντων, εξωτερικά και εσωτερικά.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει παρά ένας “Νόμος”, ένας “Νους”, που επιμερίζεται για τις ανάγκες της προσαρμογής μας στις συνθήκες του Κύκλου του παρόντος Κόσμου μας.
Εάν όμως υπερβούμε τα επιμέρους, εάν αντιληφθούμε την Αγνή Ακτινοβολία και Λαμπρότητα του Ενός-Νου, του Νόμου ή Λόγου, της Αναλογίας του “Άνω” με το “Κάτω” και του “Μέσα” με το “Έξω”, τότε σε τι να προσκολληθούμε;
Δεν μένει πια τίποτε σε αυτό το παροδικό μας σπίτι που καίγεται, και η εσωτερική μας όραση βλέπει τον Νόμο, η εσωτερική μας ακοή ακούει τον Νόμο, η εσωτερική μας όσφρηση μυρίζει τον Νόμο κ.ο.κ.
Φίλοι κι Αδελφοί, Μαθητές της Αιωνίας Σοφίας,
Ακολουθήστε την συμβουλή μου και απλώς εντείνετε τις προσπάθειές σας να Κατανοήστε Ορθά την Φύση του Νόμου, που είναι η ίδια η Φύση του Εαυτού και η Ουσία του Νου, ταυτοχρόνως. Στην πραγματικότητα, ο συνετός Μαθητής της Αληθείας δεν έχει πολλά πράγματα με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί:
Έχει απλώς να προσαρμοστεί αρμονικά στις επικρατούσες συνθήκες ώστε να μειώσει ή να προσαρμόσει τα αποτελέσματα του νόμου της Αιτίας και του Αποτελέσματος και να αφήσει χωρίς αγωνία τα πράγματα να ακολουθήσουν την Πορεία τους, φορώντας με ευγνωμοσύνη τον προστατευτικό Κυανό Μανδύα του, ευρισκόμενος σε κατάσταση συνεχούς Εκκλήσεως και συμπορευόμενος με τον Δημιουργικό Παράγοντα.
Σκέφτεται όταν ΘΕΛΕΙ να σκεφτεί και κάθεται όταν ΘΕΛΕΙ να καθίσει.
Μιλάει όταν ΘΕΛΕΙ να μιλήσει και σιωπά όταν ΘΕΛΕΙ να σιωπήσει.
Δρα όταν ΘΕΛΕΙ να δράσει και δεν δρα όταν ΘΕΛΕΙ να μην δράσει.
Και προπαντός:
Η ΘΕΛΗΣΗ του Εναρμονίζεται με τον Νόμο, με φυσικότητα και απλότητα, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτεί τον Νόμο ή να μιλά για τον Νόμο!
Η ΘΕΛΗΣΗ του καθρεφτίζει την θεία ΘΕΛΗΣΗ χωρίς να αναζητά διανοητικώς την θεία ΘΕΛΗΣΗ!
Ξέρει πως, ενώ μοιάζει να είναι η δική του ΘΕΛΗΣΗ, στην πραγματικότητα δεν είναι “δική του” αλλά συμπορεύεται με την ΘΕΛΗΣΗ του “Πατρός του εν τοις Ουρανοίς”!
ΤΕΛΟΣ Α’ ΜΕΡΟΥΣ
