Ερρίκος Κορνήλιος Αγρίππας φον Νέττεσχαϊμ (Heinrich Cornelius Agrippa von Nettesheim, 1486-1535) “De incertitudine et vanitate scientiarum atque artium”
“Περί της αβεβαιότητας και της ματαιότητας των επιστημών και των τεχνών” (Cologne
1527). Στην φωτογραφία, αγγλική έκδοση του 1684.
***
...Λέγεται ότι κάποτε δύο γέροι και σεβάσμιοι μοναχοί, οδοιπορώντας, έφτασαν σε μία φτωχική καλύβα στην άκρη του δάσους, στην οποία βρίσκονταν μόνα τους δύο μικρά παιδιά. Ζήτησαν να φάνε κάτι και να ξεκουραστούν. Όμως τα παιδιά απάντησαν πως οι γονείς τους λείπουν και ότι δεν έχουν τίποτε να τους προσφέρουν.
"Λοιπόν", είπε ο πρώτος μοναχός, "να η φωτιά, δώστε μας μόνο ένα τσουκάλι και λίγο νερό και θα φτιάξουμε εμείς μία σούπα για όλους μας".
"Με
τί;" απάντησαν με απορία τα παιδιά. "Δεν έχουμε τίποτε!"
"Τότε θα την φτιάξουμε με αυτό το μαγικό χαλίκι!" απάντησε ο δεύτερος μοναχός με ένα πονηρό χαμόγελο, βγάζοντας από το σακίδιό του ένα μικρό χαλικάκι. "Δεν ξέρετε παιδιά μου, ότι στο Μοναστήρι μας διδασκόμαστε το μεγάλο μυστικό της σούπας από χαλίκι;"
Σούπα από χαλίκι! Τι θαύμα για το μυαλό των μικρών παιδιών! Οι μοναχοί υποσχέθηκαν πως θα την φτιάξουν μαζί τους και πως όταν την δοκιμάσουν θα την βρούν πεντανόστιμη… Γρήγορα λοιπόν ετοίμασαν το τσουκάλι, έριξαν μέσα το νερό, σκάλισαν την φωτιά και τέλος έβαλαν μέσα τελετουργικά και με μεγάλη προσοχή και το μικρό χαλικάκι.
"Θαυμάσια" είπαν μετά από λίγο οι μοναχοί, "τώρα φέρτε μας λίγο αλάτι και μερικά απ' τα λαχανικά που είδαμε ότι έχετε έξω στον μικρό κήπο σας. Και μήπως υπάρχει και κανένα μικρό κομμάτι καπνιστό λαρδί στο ντουλάπι σας, του οποίου την μυρωδιά αναγνωρίσαμε;"
Τα παιδιά πράγματι βρήκαν το αλάτι, έφεραν δύο λάχανα απ’ τον κήπο τους, βρήκαν στο ντουλάπι ένα μικρό κομμάτι λαρδί και κάθισαν μπροστά στο τσουκάλι παρατηρώντας με θαυμασμό τους μοναχούς να προσθέτουν τα υλικά στη σούπα που άρχισε να σιγοβράζει. Οι μοναχοί ανακάτευαν αργά την σούπα αναφωνώντας κάθε τόσο: "Αχ, τι μυρωδιά!" και σε λίγο είπαν στα παιδιά ότι η σούπα τους ήταν έτοιμη. Μοίρασαν την σούπα σε τέσσερα πιάτα και έβγαλαν προσεκτικά το χαλίκι το οποίο έδωσαν στα παιδιά.
"Φυλάξτε το προσεκτικά! Σας το αφήνουμε για τον κόπο και την καλοσύνη σας. Μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε όσες φορές θέλετε! Τώρα, ας ευχαριστήσουμε τον Θεό για τα πάντα κι ας δοκιμάσουμε την σούπα μας. Πώς σας φαίνεται;"
"Ω! μα είναι θαυμάσια!" είπαν τα παιδιά χτυπώντας με ευχαρίστηση τα χέρια τους.
Πράγματι, ήταν μια καλή σούπα με λάχανο και λαρδί, που τα παιδιά δεν είχαν μάθει μέχρι τότε να φτιάχνουν ώστε να την προσφέρουν και σε άλλους, αφού νόμιζαν πως τους έλειπαν τα υλικά - και ιδίως το υπέροχο και θαυματουργό χαλίκι!
***
Έτσι
ακριβώς συμβαίνει και με τα παλαιά Τυπικά και τις Τελετουργίες, αγαπημένοι Αδελφοί, μοιάζουν με το χαλίκι στη σούπα των μοναχών.
Μέσα στη φαντασία των μικρών παιδιών το χαλίκι έγινε πραγματικά ένα "μαγικό εργαλείο", όμως αυτό οφειλόταν στην επιδεξιότητα των μοναχών.
Είχε ωστόσο το ίδιο κάποια μαγική δύναμη;
Με παρόμοιο τρόπο, τα Τυπικά και οι Τελετουργίες μας, χρησιμεύουν μεν ως "πρόσθεση κινήτρου και ευκαιρίας" για την αναδίπλωση των βασικών δυνάμεων (των αρετών) των ανθρώπων που τα χρησιμοποιούν, όμως χωρίς τις ίδιες τις αρετές δεν έχουν καμία απολύτως αποτελεσματικότητα. Ωστόσο σκεφτείτε: οι μοναχοί χωρίς το χαλίκι, δεν θα έτρωγαν τίποτα!
Υπήρξαν λοιπόν ψεύτες οι μοναχοί; Όχι.
Διαπνέονταν από αγάπη, ευφυΐα και καλοσύνη κι έτσι με έναν παιχνιδιάρικο και χαρούμενο τρόπο, όπως ακριβώς ταιριάζει να αντιμετωπίζει κανείς τα μικρά παιδιά, γοήτευσαν και βοήθησαν τα φτωχά παιδιά να κάνουν μία καλή πράξη -να προσφέρουν φαγητό στους πεινώντες- και έφαγαν και οι ίδιοι. Εξάλλου, και τα ίδια τα παιδιά πεινούσαν και οι μοναχοί όχι μόνο τους έδωσαν απ’ την γευστική σούπα, αλλά τους πρόσφεραν και την γνώση να φτιάχνουν μόνα τους μία ωραία λαχανόσουπα, κάθε φορά που πεινάνε, έστω με την βοήθεια ενός "μαγικού χαλικιού".
Δεν θέλουμε να πούμε εδώ ότι τα Τυπικά και οι Τελετουργίες, που και εμείς χρησιμοποιούμε κατά τις Εργασίες των Κολλεγίων μας, είναι μια μεγάλη εξαπάτηση. Θα ήταν ασφαλώς, εάν όλοι δεν τα είχαμε καθόλου ανάγκη, εάν όλες οι ανθρώπινες νοοτροπίες ήταν οι ίδιες.
Όμως ο νόμος της Ανομοιότητας βρίσκεται ακόμη σε ισχύ και έτσι πολλοί από εμάς έχουμε ακόμη ανάγκη από ένα "μαγικό χαλίκι" για να γευτούμε την λαχανόσουπα, που έτσι κι αλλιώς θα μπορούσαμε να την φτιάξουμε με τα υλικά που κάθε φορά έχουμε διαθέσιμα, αλλά δεν έχουμε την "γνώση" να το κάνουμε. Το "χαλίκι" και οι "τελετουργίες" βοηθούν μεν, ωστόσο δεν είναι καθόλου μα καθόλου αναγκαία!
Φαίνεται πως χρειάζεται να χρησιμοποιούμε παραμύθια για την ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών, και μύθους, αλληγορίες και σύμβολα, για την εκδίπλωση των αρετών των μεγάλων. Αυτά είναι βοηθητικά ως προς τις αδυναμίες του ανθρώπου, όχι όμως και αναγκαία.
Ευτυχισμένος λοιπόν εκείνος που θα κατείχε το "Δακτυλίδι του Σολομώντος" Αδελφοί μου!
Ευτυχέστερος όμως εκείνος που θα χρησιμοποιούσε στην πράξη τις "Αρετές του Δακτυλιδιού", χωρίς να έχει ανάγκη το ίδιο το δακτυλίδι, το οποίο ούτως ή άλλως είναι πάντοτε διαθέσιμο για όσους αποδειχθούν άξιοι και γνωρίζουν πώς να το χρησιμοποιήσουν.
* ΟΛΑ ΠΕΡΝΟΥΝ *
* ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ *
* ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ *
Εκ της Διδασκαλίας του Τάγματος των Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού
