Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

 

35. ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ 

(Φεβρουάριος 2021)

ΒΑΣΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Ο υλικός κόσμος στον οποίον βρισκόμαστε, ο οποίος στην Παράδοσή μας ονομάζεται “Κύκλος Κόσμος”, μπορεί να θεωρηθεί ως ένας “σωρός από υλικά στοιχεία”, τα οποία συναρμόζονται και έρχονται κάποτε σε “τάξη”, εκδηλούμενα σε τόπο και χρόνο.

Ο Κόσμος αυτός, δέχεται τις επιδράσεις ενός “ανώτερου” Κόσμου, τον οποίο ονομάζουμε “Κύκλος Ουρανός” και ενός “ανώτατου”, υπερβατικού Κόσμου, τον οποίο ονομάζουμε “Κύκλος ΈΩΝ”. 

Το τελικό αποτέλεσμα της πορείας μας στο “χαμηλό” επίπεδο του Κόσμου αυτού στον οποίο βρισκόμαστε, εξαρτάται τόσο από τις επιδράσεις που λάβαμε και από τους τρεις “Κύκλους του Παντός”, όσο και από την συνολική δράση μας, απ’ το εάν δηλαδή στην πορεία μας ως ενσαρκωμένα όντα, γίνουμε καλοί “αρχιτέκτονες”, κατά μίμηση και δια της Χάριτος του “Υπερτάτου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος”, συμπορευόμενοι με τον Δημιουργικό Παράγοντα, ή αν αντίθετα γίνουμε “κακοί αρχιτέκτονες”, συμπορευόμενοι δηλ. με τον Καταστροφικό Παράγοντα, ο οποίος βεβαίως έχει και αυτός το δικό του μερίδιο στον Κύκλο του Κόσμου μας.

Από εμάς ωστόσο εξαρτάται, δηλαδή απ’ την συνειδητή και σταθερή συμπόρευσή μας με τον Δημιουργικό Παράγοντα, ο “παράδεισος” (ή σε αντίθετη περίπτωση, η “κόλαση”) που χτίζουμε για να κατοικήσουμε, κάθε “εδώ και τώρα”.

Εάν η Yψηλή Τέχνη που σπουδάζουμε εντός των Κολλεγίων μας, μας παρέχει μια μικρή έστω φωτεινή διαβεβαίωση, ιδίως στην εποχή της μεγάλης καταπτώσεως στην οποία ζούμε, είναι ακριβώς η γνώση ότι η “μοίρα” μας, παρ' όλες τις αντιξοότητες, βρίσκεται πάντοτε στα χέρια μας.

Η Ιδρύτρια της Αδελφότητάς μας, Μαρία Ντυπρέ (1883-1918), μας εξηγεί: 

“Εάν σας λέω εξαλείψτε τα ελαττώματά σας, δεν είναι για να αποκτήσετε την αιώνια βασιλεία, αλλά για να κατακτήσετε την ανεξαρτησία σας ως ύπαρξη και ως άνθρωπος”.

Αυτό λοιπόν είναι η αρχή, το πρώτο μας μέλημα και καθήκον, το πρώτο βήμα της Μυήσεώς μας.

Ωστόσο το θέμα της “γνώσεως”, της “συνειδήσεως” και της “ανεξαρτησίας”, μοιάζει με ένα δύσκολο “Αίνιγμα”, το οποίο σαν άλλη “Σφίγγα” βασανίζει με αναπάντητα ερωτήματα τον ανήσυχο νου μας. Κάτω από την ένταση των Μυστηρίων και των Αινιγμάτων που μας περιβάλλουν, αναγκαίως στρεφόμαστε προς τον εαυτό μας. Είμαστε σε εγρήγορση και παρατηρούμε προσεκτικά το “εκτός”, όμως ταυτοχρόνως αναζητάμε, εν σιωπή, την λύση “εντός”. Συχνά, αντί της “λύσεως” φθάνουμε σε μία αναπόφευκτη “επίγνωση”: ότι το “Μεγάλο Μυστήριο”, που υπερβαίνει όλα τα άλλα, είμαστε εμείς οι ίδιοι: Ταυτόχρονα το “Αίνιγμα” και η “λύση” του… Έτσι, στον δρόμο προς αυτήν την “επίγνωση” χρειαζόμαστε, οι περισσότεροι από εμάς, την βοήθεια μίας Εσωτερικής Σχολής.

Κι αυτό διότι η μέχρι σήμερα ανθρώπινη εκπαίδευση είναι διαχρονικώς ανούσια και ανεπαρκής, βασιζόμενη επάνω σε αρχές κοινωνικής, θρησκευτικής, επιστημονικής, φιλοσοφικής ή άλλης συμμόρφωσης, με συνήθειες, θεωρίες, δοξασίες, πεποιθήσεις, προκαταλήψεις, ήθη και έθιμα, που δεσμεύουν την ελεύθερη έκφραση της σκέψης μας και υποδουλώνουν την ιδιαίτερη και ανόμοια εκδήλωση της αληθούς μας προσωπικότητας.

Για την λύση του προβλήματος, η Ιδρύτρια της Αδελφότητάς μας, Μαρία, συνέλαβε από αγάπη για την ανθρωπότητα μια βασική Διδασκαλία, στην οποία γνωστοποιεί τους λόγους της υποδούλωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας και φανερώνει τον τρόπο για την απελευθέρωση απ' την υποδούλωση και υποδεικνύει τα μέσα για την ανάπτυξη και εδραίωση της αληθούς μας προσωπικότητας, αφού καταφέρουμε να την απελευθερώσουμε απ’ τα δεσμά της.

Η Διδασκαλία της μας δόθηκε σε "Θεωρήματα" (βλ. και κείμενο υπ' αριθμ. 26 του Ιστολογίου μας), τα οποία μπορούν να βοηθήσουν κάθε άνθρωπο στην βασική αυτή προσπάθεια “αυτεπίγνωσης”, ασχέτως του εάν είναι μέλος ή όχι, κάποιας Αδελφότητας, Εσωτερικού Τάγματος, Μυστικής Εταιρείας, Θρησκείας, Δόγματος, κοινωνικής, φιλοσοφικής, ή άλλης ομάδας κ.ο.κ. Συνεπώς η απλή αυτή, αλλά υψηλή, Διδασκαλία, είναι κοινό κτήμα όλης της ανθρωπότητας και για τον λόγο αυτόν την παραθέτουμε στο Ιστολόγιό μας.

Όμως πριν από την παράθεση των "Θεωρημάτων", είναι απαραίτητη μια μικρή υπενθύμιση, την οποία μας κληροδότησε ο σοφός Επίκτητος και την οποία οφείλουμε όλοι να έχουμε πάντοτε υπόψη μας: 

“Το πρώτο και αναγκαιότατο στοιχείο της φιλοσοφίας είναι να κάνεις πράξη τα θεωρήματα, όπως λ.χ. το να μη ψεύδεσαι.Το δεύτερο, είναι οι αποδείξεις της αλήθειας των θεωρημάτων, όπως το γιατί δεν πρέπει κανείς να ψεύδεται.Το τρίτο, είναι εκείνο που βεβαιώνει και διαρθρώνει τις αποδείξεις, όπως λ.χ. το από πού προκύπτει ότι αυτό είναι απόδειξη. Τι είναι λοιπόν απόδειξη, τι ακολουθία, τι ανακολουθία, τι αλήθεια, τι ψεύδος; 

Συνεπώς, το τρίτο στοιχείο είναι αναγκαίο για το δεύτερο και το δεύτερο για το πρώτο. Το δε αναγκαιότατο και εκεί όπου πρέπει να παραμένουμε, είναι βεβαίως το πρώτο. Αλλά εμείς κάνουμε το αντίστροφο: Χρονοτριβούμε στο τρίτο και κάθε μας φροντίδα στρέφεται σ’ αυτό, ενώ αμελούμε πλήρως το πρώτο. Έτσι ψευδόμαστε μεν, το πώς όμως αποδεικνύεται ότι δεν πρέπει να ψευδόμαστε, το έχουμε πρόχειρο...”

[Βλέπε, Επίκτητος, “Εγχειρίδιον”, 52 

και στο πρωτότυπο κείμενο: 

 “1. Ὁ πρῶτος καὶ ἀναγκαιότατος τόπος ἐστὶν ἐν φιλοσοφίᾳ ὁ τῆς χρήσεως τῶν θεωρημάτων, οἷον τὸ μὴ ψεύδεσθαι: ὁ δεύτερος ὁ τῶν ἀποδείξεων, οἷον πόθεν ὅτι οὐ δεῖ ψεύδεσθαι: τρίτος ὁ αὐτῶν τούτων βεβαιωτικὸς καὶ διαρθρωτικός, οἷον πόθεν ὅτι τοῦτο ἀπόδειξις; τί γάρ ἐστιν ἀπόδειξις, τί ἀκολουθία, τί μάχη, τί ἀληθές, τί ψεῦδος; 

2. οὐκοῦν ὁ μὲν τρίτος τόπος ἀναγκαῖος διὰ τὸν δεύτερον, ὁ δὲ δεύτερος διὰ τὸν πρῶτον: ὁ δὲ ἀναγκαιότατος καὶ ὅπου ἀναπαύεσθαι δεῖ, ὁ πρῶτος. ἡμεῖς δὲ ἔμπαλιν ποιοῦμεν: ἐν γὰρ τῷ τρίτῳ τόπῳ διατρίβομεν καὶ περὶ ἐκεῖνόν ἐστιν ἡμῖν ἡ πᾶσα σπουδή: τοῦ δὲ πρώτου παντελῶς ἀμελοῦμεν. τοιγαροῦν ψευδόμεθα μέν, πῶς δὲ ἀποδείκνυται ὅτι οὐ δεῖ ψεύδεσθαι, πρόχειρον ἔχομεν”]

Μετά απ’ την μικρή αυτή υπενθύμιση, ιδού τα "Θεωρήματα" της βασικής Διδασκαλίας της Αδελφότητάς μας, τα οποία παραθέτουμε με την ελπίδα και την ευχή να βοηθήσουν τους ανθρώπους που τα χρειάζονται:

 

ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ 1-11 

(ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΟΥ)

1^ο

Κάθε ανθρώπινο ον έχει την δική του προσωπικότητα, τόσον ανόμοια όσο δύο όντα της ίδιας φυλής και φύσεως. Αυτή η προσωπικότητα είναι περισσότερο ή λιγότερο εκδηλωμένη και περισσότερο ή λιγότερο ισχυρή. Η ισχύς της εξαρτάται από τον βαθμό εμπειρίας του ατόμου (περισσότερο ή λιγότερο εκτεταμένης). Ως προς την εκδήλωση της προσωπικότητας, αυτή εξαρτάται απ’ την μεγαλύτερη ή μικρότερη ελευθερία, μέσα στην οποία ο άνθρωπος διαπαιδαγωγήθηκε

2^ο

Κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να εδραιώσει την δική του προσωπικότητα αποδεσμεύοντας τις δυνητικές ικανότητες απ' τις οποίες συντίθεται και οι οποίες το ζωοποιούν, από κάθε προκατάληψη, σύλληψη, δοξασία ή άλλο διανοητικό ή ηθικό βάρος, ξένο προς την κατανόηση και την συνείδησή του

3^ο

Κάθε ανθρώπινο ον έχει ως φυσικό παιδαγωγό την Δημιουργία που το περιβάλλει· αρκεί να δώσει μία συγκεκριμένη προσοχή σ’ αυτόν τον βουβό παιδαγωγό, για να καταστεί αυτός ο πιο εύγλωττος Διδάσκαλος που μπόρεσε ποτέ να έχει ο άνθρωπος

4^ο

Η Φύση είναι μοναδική στη σύλληψή της και ανόμοια στις διάφορες εκδηλώσεις της. Αυτή είναι το πρωταρχικό υπόδειγμα απ' το οποίο κάθε συνειδητό ον οφείλει να αντλεί τα παραδείγματα για την ανύψωση της δικής του προσωπικότητας ελεύθερης και ανεξάρτητης

5^ο

Για να βεβαιώσει την δική του προσωπικότητα, ο άνθρωπος οφείλει να αποκοπεί απ' όλες τις συμβατικότητες, τα ήθη και τα έθιμα που είναι ικανά να υποδουλώσουν και να αλυσοδέσουν την εκδήλωση της ιδίας του σκέψης ή στοχασμού, οφείλει να ενισχύει την ενέργεια του πνεύματος, της ψυχής και του σώματός του, οφείλει να τολμά να εκφράζει χωρίς δισταγμό τις ενδόμυχες σκέψεις του σε κάθε περίσταση προς χάριν της Αλήθειας, του Καλού και του Ήθους, οφείλει να αποβάλει τα ελαττώματα, τα πάθη και τις διαστροφές του

6^ο

Τέλος, για να εκδηλώσει και να βεβαιώσει καλύτερα την προσωπικότητά του ο άνθρωπος οφείλει να αποκτήσει την ικανότητα της κυριαρχίας και δεσποτείας επί του εαυτού του. Οφείλει να επιβάλει την σιγή στις ασυλλόγιστες κινήσεις του. Διότι η ομιλία είναι μία δυνητική ικανότητα που έχει σκοπό να εκδηλώνει στην Δημιουργία το συνειδητό και έλλογο έργο του δημιουργού. Η ομιλία, αντανάκλαση των ενδόμυχων σκέψεών μας, είναι το αποδεικτικό της ανυψώσεως ή καταπτώσεως της ανθρώπινης νοοτροπίας. Ο άνθρωπος που κυριαρχεί στο άτομό του ας προτιμά την σιγή από τα άσκοπα λόγια.

7^ο

Κάθε πράξη γενικά του όντος κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής, μοιάζει με ένα κρίκο της αλυσίδας της συμπαντικής του ζωής· κρίκο ευαίσθητο ο οποίος σε κάθε βήμα της ζωής υπενθυμίζει στο άτομο την πράξη ή το υποχρεώνει στην εκτέλεση μιας σειράς πράξεων που μπορούν να καταλάβουν και να σφετερισθούν τον χρόνο μιας ολόκληρης ζωής

8^ο

Η φιλοδοξία του να φαίνεται κανείς ό,τι δεν μπορεί να είναι, είναι σφάλμα, είναι λάθος που γεννά πολλές συμφορές στη ζωή του ανθρώπου

9^ο

Εάν σας λέω εξαλείψτε τα ελαττώματά σας, δεν είναι για να αποκτήσετε την αιώνια βασιλεία, αλλά για να κατακτήσετε την ανεξαρτησία σας ως ύπαρξις και ως άνθρωπος. Τα ελαττώματα είναι τα όργανα δια των οποίων οι καταπιεστές υποδουλώνουν τους καταπιεζόμενους και εκμηδενίζουν την προσωπικότητά τους

10^ο

Το ψεύδος είναι ελάττωμα διότι γεννά και δημιουργεί μια σειρά πράξεων αντίθετων προς το ίδιο το συμφέρον του όντος και υποδουλώνει την προσωπικότητά του. Η κλοπή είναι ελάττωμα, διότι περικλείει τον άνθρωπο μέσα σε έναν κλοιό μυστηρίου και τον υποχρεώνει να αποκρύπτει την προσωπικότητά του ενώπιον των πλησίον του

11^ο

Κάθε πράξη που επιφέρει όφελος σε ένα άτομο δεν είναι πάντοτε μια πράξη ωφέλιμη για την ανεξαρτησία της προσωπικότητάς του

ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ 12-15

(ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ)

12^ο

Οι συλλογικές πλάνες που μπορούν να βλάψουν μία κοινωνία, είναι συνέπειες των ατομικών ελαττωμάτων του ανθρώπου

13^ο

Η καλώς νοούμενη αμοιβαιότητα είναι η βάση κάθε συλλογικής ζωής που δεν παρεμποδίζει τις ελευθερίες του ανθρώπου & την ανεξαρτησία της προσωπικότητάς του

14^ο

Η Συλλογικότητα δημιουργήθηκε για την εξυπηρέτηση των αναγκών που έχει κάθε άτομο για την (διατήρηση) της ύπαρξής του. Ανάγκη, είναι το δικαίωμα και η εξώθηση προς το ζην. Από αυτήν απορρέει το καθήκον, το οποίο είναι η υποχρέωση και το δικαίωμα σεβασμού της ζωής και των αναγκών των άλλων

15^ο

Κάθε όν που ζει επάνω στη Γη δημιουργεί στον εαυτό του ανάγκες. Για να εξυπηρετηθούν αυτές οι ανάγκες δημιουργεί στον εαυτό του καθήκοντα και για να εκπληρωθούν τα καθήκοντα αυτά δημιουργεί στον εαυτό του ικανότητες, για να τις ανταλλάσσει προς όφελος των αναγκών του

 

ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ 16-36

(ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ)

16^ο

Το ανθρώπινο όν συνίσταται εκ τριών διακεκριμένων αρχών: εκ του Σώματος, αρχής Υλικής, εκ της Ψυχής, αρχής Αιθερικής, και εκ του Πνεύματος, αρχής Λογιζομένης

17^ο

Το ανθρώπινο Πνεύμα συνίσταται, φαινομενικώς, εκ τριών διακεκριμένων αρετών (δυνατοτήτων),  οι οποίες είναι:  η Φαντασία,  η Θέληση  και  η Ισχύς

18^ο

Οι τρεις αυτές αρετές (δυνατότητες) του Πνεύματος ουδεμία συγγένεια έχουν με τα συναισθήματα της Ψυχής και τα αισθήματα του ανθρωπίνου Σώματος

19^ο

Οι τρεις αυτές δυνατότητες, εκπορευόμενες αυθορμήτως εκ του όντος (πνεύματος ή εγώ), εκμεταλλεύονται τις κατώτερες ικανότητες (τα συναισθήματα και τα αισθήματα), για να παραγάγουν την Ισορροπία, την Αρμονία και την Συνοχή της ζωής του ανθρωπίνου όντος

20^ο

Η Φαντασία εκδηλώνεται δια της Σκέψεως, η Θέληση δια του Λόγου ή Βεβαιώσεως και η Ισχύς δια της Πράξεως (Δράσεως)

21^ο

Οι εκδηλώσεις αυτές, δρώντας με συνοχή, παράγουν με αρμονία τα επιθυμητά αποτελέσματα

22^ο

Έτσι, όταν η Φαντασία έχει εκδηλωθεί δια της Σκέψεως, έχει ως αποτέλεσμα την Σύλληψη. Η Θέληση, συμβάλλοντας στο έργο της Φαντασίας δια του Λόγου ή Βεβαιώσεως, έχει ως αποτέλεσμα τον Καθορισμό. Και τέλος, η Ισχύς, εμφανιζόμενη τελευταία, εκδηλώνεται δια της Δράσεως και έχει ως αποτέλεσμα την Εκτέλεση εκείνου το οποίον έχει κανείς σκεφθεί, συλλάβει, βεβαιώσει και καθορίσει

23^ο

Ιδού μια έλλογη ταξινόμηση των μέσων δια των οποίων οι δυνατότητες αυτές εκδηλώνονται:

1.Φαντασία 4.Σκέψη 7.Σύλληψη

2.Θέληση 5.Βεβαίωση (ΛΟΓΟΣ) 8.Καθορισμός

3.Ισχύς 6.Δράση (ΠΡΑΞΗ) 9.Εκτέλεση

24^ο

Η Ψυχή είναι το προϊόν της δράσεως του Πνεύματος επί της Ύλης.

Στο Σύμπαν, η Συμπαντική Δύναμη, δρώντας επί της Συμπαντικής Ύλης, παράγει την Συμπαντική Ψυχή. Στον άνθρωπο, το Πνεύμα, δρώντας επί του φυσικού Σώματος, παράγει την ανθρώπινη Ψυχή

25^ο

Η Ψυχή είναι το όχημα μέσω του οποίου το Πνεύμα, το εγώ μας, έρχεται σε επικοινωνία αφενός με το Σώμα μας και αφετέρου με τον εξωτερικό Κόσμο

26^ο

Στον άνθρωπο, η Ψυχή κατέχει ένα διπλό ρεύμα. Το πρώτο δημιουργείται δια της δράσεως του Πνεύματος επί της Ύλης του όντος μας. Το δεύτερο είναι εκείνο το οποίο δανειζόμαστε από την Συμπαντική Ψυχή και δια του οποίου όλα τα επί της Γης όντα είναι συνδεδεμένα

27^ο

Το πρώτο ρεύμα, ρεύμα ατομικό, χρησιμεύει στην συντήρηση του όντος μας δια της Ισορροπίας και της Αρμονίας

28^ο

Το δεύτερο ρεύμα, ρεύμα συμπαντικό, διεισδύει στο ον μας, κυκλοφορεί εκεί και εκφεύγει, αφού εντυπωθεί σ’ αυτό η εσωτερική μας ζωή

29^ο

Κάθε άνθρωπος, καλώς οπλισμένος και κύριος της ιδίας του προσωπικότητας: Οφείλει να γνωρίζει τον χειρισμό του ρευστού τούτου και να γνωρίζει να προφυλάσσει την δεξιά του πλευρά από κάθε  επίθεση, αντιτάσσοντας την αριστερή του πλευρά. Οφείλει, εξ' άλλου, να γνωρίζει τα ισχυρά και τα ασθενή σημεία του προσώπου του: Ασθενή:  Ο μετωπικός λωτός και η σχισμή των χειλέων. Ισχυρά:  Το βλέμμα. Οφείλει να γνωρίζει να προφυλάσσει από κάθε επίθεση τον δεξιό κρόταφο, αντιτάσσοντας τον αριστερό κρόταφο. Οι δε διδασκάλισσες της Μυήσεώς μας θα καλύπτουν δια πέπλου τον αυχένα τους

30^ο

Τείνατε ειλικρινά την δεξιά χείρα, κλείνοντας την αριστερά. Ενεργούντες αντιθέτως, θέσατε την δεξιά χείρα επί του ισχίου. Και τέλος, ουδεμία επαφή να αποδέχεσθε, αν δεν προκλήθηκε με δική σας πρωτοβουλία

31^ο

Τα δημιουργημένα όντα ευρίσκονται υπό το κράτος Δύο νόμων της Δημιουργίας, οι οποίοι διεξάγουν επ’ αυτών αγώνα ίσης επιρροής.

Οι δυο αυτοί νόμοι είναι:

1ος Ο Νόμος του Δημιουργικού Παράγοντος

2ος Ο Νόμος του Καταστρεπτικού Παράγοντος

32^ο 

Άρα, το λογιζόμενο ον οφείλει να δρα εν εαυτώ για να εξαίρει την επιρροή του Δημιουργικού Παράγοντος και να αποδυναμώνει αυτήν του Καταστρεπτικού Παράγοντος. Επίσης, οφείλει να διάγει υλική και ψυχική ζωή μετρημένη, έλλογη και βασιζόμενη επί των νόμων της Δημιουργίας

33^ο

Ο Καταστρεπτικός Παράγοντας, μη έχοντας καμμία απολύτως επιβολή επ' αυτού τούτου του Πνεύματος του ανθρώπου, διεισδύει στο όν δια του Σώματος και της Ψυχής, κάνοντας το να εκφύγει της κανονικής και έλλογης ζωής του, ενσταλάζοντας σε αυτό τα πάθη στην  ψυχική του ζωή και τις διαστροφές στην σωματική του ζωή

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 

ΘΕΩΡΗΜΑΤΩΝ 31-33

Το ελιξίριο της ζωής των αρχαίων Μυημένων συμβόλιζε την Νίκη του Τελείου Όντος επί του Καταστρεπτικού Παράγοντος

ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

ΘΕΩΡΗΜΑΤΩΝ 16-33

 

34ο

Το λογιζόμενο ον οφείλει Να πραγματοποιεί την συμμαχία μεταξύ των τριών του υπάρξεων: της πνευματικής, της ψυχικής και της υλικής, εναρμονίζοντας κάθε μία εξ αυτών με την άλλη και αποδίδοντας σε αυτές ό,τι ανήκει καθαρά στην προσωπική τους φύση 

 

35ο

Η εναρμόνιση των τριών μερών που συνιστούν το λογιζόμενο ον έγκειται στο να επιτρέπει αυτό την κανονική και έλλογη ανάπτυξη του κάθε ενός εξ αυτών και να μην επιτρέπει την απορρόφηση του ενός υπό του άλλου: 

Του πνεύματος υπό της ψυχής,

Του πνεύματος υπό της ύλης,

Της ψυχής υπό της ύλης και

Της ύλης υπό των δυο προηγουμένων 

 

36ο

Άρα (το λογιζόμενο ον οφείλει) να ανυψώσει τις τρεις Καταστάσεις της ανθρώπινης ουσίας στην ανώτερη Κατάσταση:

Το Ασυνείδητο να το ανυψώσει στο Υποσυνείδητο

Το Υποσυνείδητο να το ανυψώσει στο Συνειδητό και

Το Συνειδητό να το ανυψώσει στο Υπερσυνειδητό

 

***  

Αυτός είναι ο λόγος της Διδασκαλίας περί της Αναστάσεως της Προσωπικότητας, για την Ανάσταση της Αγάπης μέσα στην Συλλογικότητα και την Τελειοποίηση του ανθρώπου μέσα στην Σοφία.

 

  

ΗΘΙΚΑ ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ 

37ο

Ο κύριος χαρακτήρας του Κακού είναι η διαστροφή, που δίνει την θυελλώδη ικανοποίηση στις υλικές ορμές, οι οποίες δημιουργούνται ταυτοχρόνως με την εμφάνιση του ανθρώπου επί της Γης

38ο

Ο κύριος χαρακτήρας του Καλού είναι η χαρά μέσα σε βαθιά ειρήνη, η ακέραιη συνείδηση και η απόλαυση της υπάρξεως και της ζωής

39ο

Ο κύριος χαρακτήρας της Πλάνης είναι το ψεύδος. Είναι ένας σκοτεινός ελιγμός που διασυνδέει μοιραίως κάθε τι που μπορεί να προέρχεται απ’ το Κακό και σβήνει βαθμιαίως μες στο ανθρώπινο όν κάθε τι καλό και πραγματικό υπάρχει μέσα του

40ο

Ο κύριος χαρακτήρας της Αλήθειας είναι το φως που καθοδηγεί το πνεύμα, που το φωτίζει, που το γεμίζει εμπιστοσύνη και του αφαιρεί την αμφιβολία για το μέλλον, εξαλείφοντας τον δισταγμό και προετοιμάζοντας το μεγαλείο, την ύψιστη ευδαιμονία των ενσαρκωμένων όντων

41ο

Ο κύριος χαρακτήρας του Μίσους είναι η καταδίωξη του εαυτού μας απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό, του εαυτού μας απ’ τους άλλους και των άλλων απ’ τον εαυτό μας. Είναι η αδικία που γεννά την οργή. Είναι η αδικία που συσκοτίζει δια του μοιραίου εγωισμού τον άνθρωπο, η αδικία που δημιουργεί τον τρόμο στις κατατρεγμένες ψυχές

42ο

Ο κύριος χαρακτήρας της Αγάπης είναι αυτός που αποκαλύπτει μέσα στον άνθρωπο τον σκοπό της υπάρξεώς του επί της Γης. Είναι αυτός που καταπραΰνει την υλική ζωή, που εξαλείφει τους πόνους, που δημιουργεί την ελπίδα και απομακρύνει την λύπη απ’ την ψυχή και το πνεύμα. Είναι η ακτίνα θερμότητος που εκπορεύεται απ’ την ψυχή μας, που ζωογονεί κάθε τι που την περιβάλλει και που αναγεννά τα ευγενή σπέρματα της ανθρωπότητας του μέλλοντος, χωρίς μέριμνες και ψεγάδια

43ο

Ο κύριος χαρακτήρας της Άγνοιας είναι η ηθική σκλήρυνση και η υλική χαλάρωση. Αυτή δημιουργεί την έλλειψη συνοχής και δυνάμεως, την ασυνειδησία και την αγωνία, την απάθεια και την έγνοια. Στο φυσικό σώμα δημιουργεί την κτηνωδία που γεννά τις πλάνες του μέλλοντος

44ο

 Ο κύριος χαρακτήρας της Σοφίας είναι η ακρίβεια στο πνεύμα, η δικαιοσύνη στην ψυχή, η ευθύτητα, η λιτότητα και η αυστηρότητα, με τα οποία ο άνθρωπος αφήνεται να καθοδηγηθεί στο ασφαλές λιμάνι της σωτηρίας. Ο σοφός, αν και κατατρεγμένος, πληγωμένος και πονεμένος, αντλεί απ’ το ακέραιο βάθος του τα στοιχεία που τον κάνουν δυνατό για τις μάχες του μέλλοντος...

 

45ο 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

 

Η φιλοσοφία που εκτέθηκε στα Θεωρήματα αυτά, ας κρίνει την αξία ενός ανθρώπου που τον καθοδηγεί το κακό και η πλάνη, με το μίσος στην ψυχή του και αμαθή, σε σχέση με έναν άνθρωπο που τον καθοδηγεί το Καλό, και τον φωτίζει η Αλήθεια, με Αγάπη στην ψυχή του και Σοφό…

Ποιό θα ήταν το όφελος εάν ένας άνθρωπος του Καλού καθοδηγείτο από την πλάνη; Και πόσο μοιραίο θα ήταν αν ένας άνθρωπος του κακού καθοδηγείτο από την Αλήθεια; 

Ένας άνθρωπος που συνδυάζει την Αγάπη με την άγνοια, θα ήταν ύπαρξη άχρηστη για τον εαυτό της και επιβλαβής για τους άλλους. 

Ένας άνθρωπος που έχει το μίσος στην ψυχή του και Σοφία, τι εγκληματική ουτοπία!

Ένας άνθρωπος του Καλού, με άγνοια, υπόκειται πάντα στην πλάνη...

Ένας άνθρωπος του κακού, με Σοφία, δημιουργεί γύρω του την πλάνη... 

Ένας άνθρωπος του Καλού, καθοδηγούμενος απ' την πλάνη, που κατέχει ωστόσο Σοφία… 

Ένας άνθρωπος του κακού, καθοδηγούμενος απ' την Αλήθεια, που βρίσκεται ωστόσο σε άγνοια…

Ιδού περιπτώσεις άχρηστες, μέτριες, που δημιουργούν αυτόν τον διαφορισμό μέσα στους ανθρώπους και την ανθρωπότητα, όντα χωρίς αξία και επικίνδυνα!

Η όλη φιλοσοφική μας θεωρία οφείλει να καταλήξει σε δύο κύρια Συμπεράσματα: 

Είτε να είναι κανείς άνθρωπος του Καλού, καθοδηγούμενος από την Αλήθεια, έχοντας στην ψυχή του Αγάπη και στο πνεύμα του Σοφία… 

Είτε να είναι κανείς άνθρωπος του κακού, καθοδηγούμενος από την πλάνη, έχοντας στην ψυχή του μίσος και στο πνεύμα του άγνοια…  

Η νίκη του ενός ή του άλλου, θα καθοριζόταν από την τελική μάχη, ενώ το ασυνταίριαστο μείγμα των διαφορετικών αυτών αρχών εντός των ανθρώπινων όντων, δημιουργεί την διαιώνιση του ανταγωνισμού και κάνει Εκείνον που υπήρξε άνθρωπος του Καλού, καθοδηγούμενος από την Αλήθεια, έχοντας Αγάπη στη ψυχή και Σοφία στο πνεύμα να αναφωνήσει:  

"Να είστε θερμοί ή ψυχροί, γιατί δεν αγαπώ τους χλιαρούς!"  

Ο Διδάσκαλος αυτός, ο Οδηγός αυτός της Ανθρωπότητας, προτιμούσε το κακό από την υποκρισία, γιατί το πρώτο του ήταν ειλικρινώς εχθρικό, ενώ η δεύτερη, πιο επικίνδυνη, διείσδυσε στις ίνες της ίδιας της ψυχής των ανθρώπων του Καλού, αφοπλίζοντας έτσι τον Τιμωρητή και παραλύοντας τον Κριτή.