Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

 

49. ΟΡΘΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

(Απρίλιος 2022)

 

Συνέχεια από το προηγούμενο (Μάρτιος 2022)

Αγαπημένοι φίλοι και αδελφοί,

Ο χρόνος που μας δίδεται για την παραμονή μας σ’ αυτό το "σπίτι που καίγεται", είναι πολύτιμος. Ας πούμε λοιπόν με ειλικρίνεια μέσα μας και ας το εφαρμόσουμε πιστά:

Παύω να ακολουθώ τυφλά εκείνους που ασχολούνται αδιάκοπα και άσκοπα με την "Μελέτη του Νόμου", όσο εμβριθείς μελετητές κι αν είναι.

Παύω να ακολουθώ τυφλά εκείνους που δρουν μεν σύμφωνα με τον "Νόμο", εκείνους τους χλιαρούς, οι οποίοι στην ουσία ακολουθούν μηχανικά την υπολογιστική σκέψη τους για την ανακάλυψη του Νόμου και την συμπόρευση της δράσης τους με τον Νόμο.

Παύω να ακολουθώ τυφλά εκείνους που ασχολούνται με την μάθηση ονομάτων και ορισμών, με την εντρύφηση σε διδασκαλίες άλλων, έστω και φωτισμένων, έστω και των δικών μας Διδασκάλων! Όσο φωτισμένες κι αν μοιάζουν ή αν είναι οι διδασκαλίες των απελθόντων Διδασκάλων, είναι απλώς τα χνάρια της Σοφίας τους και όχι η ίδια η Σοφία!

Παύω να χρησιμοποιώ τον νου μου λανθασμένα. Επιζητώ μόνο την Ορθή Κατανόηση! Επιστρέφω στον Εαυτό μου!

Πείτε στον εαυτό σας: Έχω "Πατέρα" και "Μητέρα", τι άλλο να αναζητήσω;

Στρέψτε με απλότητα το νου προς τα μέσα, για να ατενίσει τον "Εαυτό" και θα τον δείτε!

Φίλοι μου, δεν θέλω πια να μοιάζω με τον τρελό που κοιτάζοντας σε ένα κάτοπτρο χαιρόταν βλέποντας την εικόνα του προσώπου του, όταν όμως απομακρυνόταν λίγο και δεν την έβλεπε πια, λυπόταν! Εκείνος ο τρελός τρόμαζε γιατί νόμιζε πως κάποιος δαίμονας ήταν υπεύθυνος γι’ αυτό, ώσπου έχασε τα λογικά του. Όμως σκεφθείτε πως το υπαρ­κτό "πρόσωπο" είναι η αληθινή φύση του Εαυτού και όχι η "εικόνα στον καθρέφτη" που είναι απλώς η απατηλή της εμφάνιση. Η αγάπη των αμαθών για την "εικόνα στον καθρέφτη" είναι η προσκόλληση στα φαινομενικά πράγματα του Κύκλου του Κό­σμου μας, την οποία θεωρούν λανθασμένα ως αληθινή.

Σκέφτομαι ότι εγώ ήμουν αυτός ο αμαθής, εγώ ήμουν αυτός ο τρελός!

Όμως κατανοώ πια ότι η μη θέαση της "εικόνας του προσώπου" όταν απομακρύνομαι από τον "καθρέφτη" δεν συνεπάγεται και την εξαφάνιση του "προσώπου", αλλά δηλώνει μόνο την εξαφάνιση της εικονικής του αντανάκλασης!

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, κατανοώ πλέον ότι η αληθινή Φύση μας είναι άυλη και ασύλληπτη και δεν αποτελεί αντικείμενο των αισθήσεων! Τι άλλο μένει να αναζητήσω; Η αναζήτηση του νου έφτασε στο τέλος της, δεν υπάρχει πλέον χώρος ανησυχίας για τίποτε!

Είμαι λοιπόν φυσικός και απλός και απορρίπτω κάθε άκαμπτο και αφύσικο τρόπο, κανόνα ή συμπεριφορά. Αντιλαμβάνομαι την ροή του Παντός και συμπο­ρεύομαι μαζί της. Δεν καυχώμαι ότι βλέπω οράματα και ανώτερες πνευματικές οντότητες! Δεν δίνω λανθασμένους νοητικούς υπαινιγμούς λέγοντας ανοησίες γύρω από "πνευματικά ζητήματα"! Δεν παραπλανώ τον εαυτό μου! Έχω γεννηθεί σ’ αυτήν εδώ την Γη και σ’ αυτήν θα πεθάνω!

Έχω όμως έναν Πατέρα και μια Μητέρα στον Ουρανό και το "Πρόσωπό" μου δεν είναι αυτή η παροδική αντανά­κλαση που βλέπω με τα φυσικά μου μάτια στον "καθρέφτη"!

Αναζητώ λοιπόν απαρέγκλιτα μόνο την Ορθή Κατανόηση! Το σώμα, η ψυχή και ο νους μου, δεν ταράσσονται πια από τίποτα! Ούτε ελπίδες του μέλλοντος, ούτε φόβοι του παρόντος μπορούν να με ταράξουν! Γνωρίζω ότι αυτό το πρόσωπο είναι άμορφο και άυλο κι όμως ταξιδεύει μέσω του Κύκλου του Κόσμου αυτού της ασταθούς ισορροπίας, σε επόμενους Κοσμικούς Κύκλους που το μυαλό μου δεν μπορεί -καθώς δεν είναι φτιαγμένο για να μπορεί- να προσεγγίσει.

Συνεπώς, δεν διεγείρω στο μυαλό μου καμία άλλη αναζήτηση. Θέλω απλώς να μην πέφτω ξανά και ξανά σ’ αυτό το πρωταρχικό μου λάθος. Σε αυτήν την πλάνη που αντί να φωτίζει το Εί­ναι μου, το συσκοτίζει με τόνους σκουπιδιών. Δεν αναζητώ πλέον την "Φώτιση", δεν αναζητώ τον "Θεό", αυτά είναι απλώς δύο λέξεις.

Βιώνω με απλότητα τον Αιώνιο Ρυθμό του Φωτός και του Σκοταδιού και δοξάζω και ευγνωμονώ και για τα δύο τον "Αόρατο", την Πηγή κάθε Καλού, με την κα­θημερινή μου καλή σκέψη και καλή δράση.

***

Εκείνο λοιπόν που Αναζητώ με απλότητα είναι μόνο η Ορθή Κατανόηση του "Νόμου"! Ο "Νόμος" αποκαλύπτει την πανταχού αιώνια παρουσία του μέσα από τις λειτουργίες του. Επειδή οι άνθρωποι δεν έχουμε πραγματική εμπιστοσύνη σε Αυτόν, αναγνωρίζουμε μόνον ονόματα και όρους και προσπαθούμε να βρούμε σε ιερά βιβλία και σοφές διδασκαλίες οτιδήποτε σχετικό θα μπορούσε να συλλάβει ο παραπλανημένος νους μας. Έτσι όμως η απόσταση που μας χωρίζει από τον αληθινό Νόμο του Σύμπαντος διαρκώς μεγαλώνει… Γιατί ο Νόμος αυτός δεν μπορεί να συλληφθεί δια­νοητικά, ούτε βεβαίως μέσω της μελέτης βιβλίων και διδασκαλιών, όσων σοφές κι αν φαίνονται ή αν είναι.

Αγαπημένοι φίλοι και πνευματικοί αδελφοί μου,

Εάν είστε, ή φτάσετε να γίνετε ικανοί να συλλάβετε τον Νόμο, απλώς χρησιμοποιήστε τον! Όμως μην του δώσετε κανένα όνομα, μην δημιουργήσετε ή μη χρησιμοποιήσετε καμία διδασκαλία για να τον μεταδώσετε. Αυτά είναι απλώς πρόσκαιρα μέσα για να καθοδηγηθούμε για λίγο, μέχρι να αποκτήσουμε οι ίδιοι την Εσωτερική Γνώση. Μέσω της Γνώσης αυτής μπορεί να συλληφθεί το βαθύτερο νόημα του Νόμου!

Η Σύλληψη αυτή είναι περισσότερο αποτέλεσμα της Διαίσθησης και της Φαντασίας μας παρά της Διανοίας μας. Οδηγεί στον Προσδιορισμό του Αγαθού διαισθητικά και στην Εκτέλεσή του στον κόσμο αυτόν της ασταθούς ισορροπίας, φυσικά και όχι με νοητικούς υπολογισμούς.

Ωστόσο, όσο κι αν φαίνεται αποθαρρυντικό, δεν είμαστε όλοι ικανοί να συλλάβουμε το Νόμο του Σύμπαντος και να συμπλεύσουμε με Αυτόν. Όχι κατ’ αυτήν την "στιγμή" τουλάχιστον.

Επαναλαμβάνω λοιπόν: Εκείνος που λέει αυτά τα λόγια και Εκείνος που τα ακούει, είναι ήδη ο Νόμος! Εάν παύαμε μεμιάς κάθε χωριστικότητα και διάκριση μεταξύ μας, θα γινόμασταν ξαφνικά όλοι φωτισμένοι και θα ενωνόμασταν ξανά εξ αιτίας αυτής μας της Κατανόησης! Απλώς δεν είμαστε όλοι έτοιμοι να το πράξουμε αυτό ταυτοχρόνως, την ίδια δηλαδή χρονική στιγμή! Είναι περισσότερο ζήτημα "συγχρο­νικότητας". Ωστόσο σκεφθείτε πως ο Χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ταλάντωση ενός Αέναου Εκκρεμούς στο Αχανές Διάστημα του Σύμπαντος…

***

Έχουμε φτάσει στο σημείο που εγείρεται ένα σπουδαίο ερώτημα:

Πώς θα παύσει αυτή η χωριστικότητα και η διάκριση μεταξύ μας;

Μήπως άραγε μπορεί αυτό να γίνει μέσω της επίμονης και επίπονης πνευματικής μας άσκησης, της προσευχής ή της νηστείας; Πράγματι αυτά μπορούν να βοηθήσουν. Εντούτοις ο Νόμος, δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να εκδηλωθεί με άσκηση, προσευχή και νηστεία, όπως δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να εκδηλωθεί με αγάπη και αγαθοεργία.

Όλα αυτά είναι πολύ καλές και ωφέλιμες συνήθειες ή συνθήκες για την Ισορροπία μας και για την Ευδαιμονία ημών και της ευρύτερης Συλλογικότητας στην οποία ανήκουμε, την Ανθρωπότητα, όμως μπορούν στην πραγματικότητα να παύσουν την χωριστικότητά μας;

Όταν αδελφοί μου, αυτά τα κάνουμε κατά την μάταιη αναζήτηση του Νόμου, τότε ο Νόμος αποκρύβεται περισσότερο παρά εκδηλώνεται. Τότε η χωριστικότητα μεταξύ μας παραμένει, παρά διαλύεται... Τότε η διάκριση μεταξύ αυτών που αναζη­τούν τον Νόμο και αυτών που δεν Τον αναζητούν γιγαντώνεται… Και το ζητούμενο είναι η προσέγγιση κι όχι η απομάκρυνση, η ενότητα κι όχι η χωριστικότητα.

Τι μπορώ να κάνω λοιπόν;

Μπορώ να είμαι φυσικός, απλός και καλός στις καθημερινές μου δραστηριότητες, και να ευγνωμονώ και να εκλιπαρώ αδιάκοπα για την Χάρη του Αοράτου! Μπορώ να ασκώ την Δι­πλή Παρατηρητικότητά μου, ασκώντας τα καθημερινά μου έργα με απλότητα, κα­λοσύνη και αμοιβαιότητα απ’ την μια, ζητώντας ταυτοχρόνως, και αδιάκοπα, την Χάρη του Ουρανού, απ’ την άλλη.

Αυτό είναι κάτι που μπορώ να το κάνω, όμως φτάνει αυτό;

Μα, δοκίμασε πρώτα κι ύστερα αναρωτήσου!

Όταν ξυπνάς, ξύπνα και όταν εργάζεσαι, εργάσου. Όταν τρώς, τρώγε κι όταν αγαπάς, αγάπα! Όταν ασχολείσαι με τις καθημερινές σου ασχολίες, ασχολήσου με αυτές ανέμελα, φυσικά και απλά, χωρίς περίπλοκες σκέψεις, όπως όταν φοράς τα ρούχα σου σαν κρυώνεις, όπως όταν τρώς σαν πεινάς, όπως όταν κοιμάσαι σαν νυ­στάζεις, όπως ακριβώς αναπνέεις. Όταν ασχολείσαι με επιστημονικές ενασχολήσεις, ασχολήσου με αυτές σοβαρά, όπως ένα παιδί που έχει να λύσει το πρώτο του πρόβλημα αριθμητικής. 

Ταυτόχρονα όμως η προσοχή σου ας είναι στραμμένη συνεχώς στην θεία Βοήθεια και Πρόνοια, ώστε τα έργα σου να είναι καλά και για το καλό της Συλλογικότητας στην οποία ανήκεις. Ωστόσο, μην μπερδεύεις τις ενασχολήσεις σου! Όταν πρέπει να είσαι ανέμελος, να είσαι ανέμελος και όταν πρέπει να είσαι προσεκτικός και σοβαρός, να είσαι προσεκτικός και σοβαρός!

Ο αδαής, ας σε περιγελάσει. Θα παρατηρήσει ότι πρέπει να κάνεις πολλά περισσότερα. Γίνε όμως πρώτα, φυσικός, απλός και καλός και ύστερα δες τα αποτελέ­σματα στη ζωή και στις σχέσεις σου. Γιατί μπορεί ο αδαής να σε περιγελάσει, αλλά ο Σοφός θα σου χαμογελάσει με κατανόηση!

Αναρωτιέστε εάν αρκεί αυτό; Αρκεί, φτάνει να γίνετε Κύριοι του ίδιου σας του εαυτού στην τριπλή του υπόσταση!

Η απλότητα δεν σημαίνει ότι άγομαι και φέρομαι απ’ τις εξωτερικές καταστάσεις. Εγώ είμαι ο Κυβερνήτης του εαυτού μου, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συν­θήκες και καταστάσεις. Οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, σε όποια κατάσταση, εργα­σίας ή ανάπαυσης, πλούτου ή φτώχειας, πολέμου ή ειρήνης, είμαι φυσικός, απλός και καλός, και, το κυριότερο, Κύριος του Εαυτού μου! Έτσι βιώνω αυτό που είναι η δική μου Πραγματικότητα και το δικό μου Νόημα, εδώ και τώρα.

Οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, σε κάθε κατάσταση, είμαι φυσικός, απλός, καλός, Κύριος του Εαυτού μου και Ατάραχος. Είμαι Ακλόνητος εσωτερικά και εξωτερικά και βιώνω την Πραγματικότητα και το δικό μου Νόημα, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζομαι το Νόημα και την Εντολή του Ουρανού. Ας με νομίζουν ανόητο εκείνοι που έχουν μελετήσει και "ξέρουν πολλά" για τα διάφορα "επίπεδα της ύπαρξης", για "το καλό και το κακό", τον "Θεό και τον Διάβολο", τις διάφορες "πνευματικές ιεραρ­χίες", για την "ζωή και τον θάνατο"!

Ακόμη κι αν παραμένουν εντός μου παλιές συνήθειες και κάποια αντίδραση από προηγούμενες δράσεις μου, εγώ παραμένω φυσικός, απλός, καλός, Κύριος του Εαυτού μου και Ατάραχος, ακούγοντας και υπακούοντας στην Εντολή του Ουρανού και έχω εμπιστοσύνη πως όλα θα μετουσιωθούν σε έναν μεγάλο Ωκεανό Απελευθέρωσης, μέσω του μεγάλου Πυρός της Αναγέννησης! Οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, διακρίνω τον υπηρέτη από τον Κύριο, τον φιλοξενούμενο από τον Οικοδεσπότη. Ως απλός, φυσικός και αληθινός Άνθρωπος, γνωρίζω ποιό είναι το νόημα της Ορθής Κατανόησης των Πάντων.

Ως αληθινός Αναχωρητής ζώ στον κόσμο, χωρίς να είμαι του κόσμου τούτου.

Ως αληθινός Μαθητής της Αληθείας, διακρίνω το πραγματικό από το απατηλό, την κοσμικότητα από την αγιότητα. Όποιος δεν μπορεί να τα διακρίνει, μοιάζει με εκείνον που αφήνει ένα σπίτι που καίγεται για να μπει στο διπλανό του, που επί­σης θα καεί!

Όμως αδελφοί μου, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα, κλείνοντας σιγά-σιγά τα λόγια μας:

Διακρίνω δεν σημαίνει ότι προτιμώ το ένα από το άλλο! Όποιος προτιμά την αγιότητα από την κοσμικότητα, ή προτιμά την κοσμικό­τητα από την αγιότητα, και συνακόλουθα προσκολλάται σε ένα από τα δύο, θα παραπαίει χωρίς τέλος στα άγρια κύματα του κόσμου αυτού της ασταθούς ισορροπίας και θα βυθιστεί ξανά και ξανά μέσα στην θάλασσα της Γέννησης και του Θανάτου, σε ένα Ταξίδι δίχως τέλος.

Η αγνότητα και η μη-αγνότητα είναι μια δυαδικότητα, όπως και η αγιότητα και η κοσμικότητα. Ο νους του Μαθητή της Αληθείας συλλαμβάνει και διακρίνει τον παροδικό εαυτό μας, τον φιλοξενούμενο από τον Οικοδεσπότη, χωρίς προτίμηση. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα αυτή η δυαδικότητα είναι φαινομενική, απατηλή!

Δεν υπάρχει φιλοξενούμενος, ούτε Οικοδεσπότης, δεν υπάρχει παρόν ούτε παρελθόν. Ο Μαθητής της Σοφίας που μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, ας το αντιληφθεί τώρα, γιατί δεν υπάρχει ούτε "μέλλον" όπου πρόκειται να φτάσει σταδιακώς σε άλλα επίπεδα κατανόησης. Αν δεν το αντιληφθείς τώρα, πώς περιμένεις να το αντιληφθείς σε κάποιον άλλον καταλληλότερο χρόνο;

Η Ορθή Κατανόηση βρίσκεται πέρα από τον Χρόνο, πέρα από την Καλλιέργεια και την Εμπειρία, πέρα από έννοιες όπως η Απώλεια και το Κέρδος. Σε κάθε Εποχή και σε κάθε Χρόνο, δεν υπάρχει άλλος Νόμος, παρά Αυτός που ακούει εδώ και τώρα τα λόγια αυτά, καθώς και Αυτός που τα εκφράζει δια του λόγου του. Σας μιλώ για το υπέροχο και μοναδικό άρωμα Αυτού του Ενός, αυτής της Ιεράς Μονάδος που γεμάτη φως και λαμπρό­τητα ακούει τα λόγια αυτά! Εκείνο το Ένα δεν γνωρίζει εμπόδια, δεν γνωρίζει φραγμούς!

Αυτό το Ένα, ταξιδεύει συνεχώς έχοντας τα φτερά του ανοιχτά σαν τις πτέρυγες του Χρυ­σού Αετού μας και είναι Πανταχού Παρόν σε όλους τους Κόσμους, ακτινοβολώντας προς όλες τις Κατευθύνσεις! Εισέρχεται σε όλες τις διαφορετικές καταστάσεις, χω­ρίς να επηρεάζεται από αυτές. Εμποτίζει και ζωοποιεί όλα τα πλάσματα χωρίς να αλλοιώνεται ούτε κατ’ ελάχιστον από αυτά.

Εκείνο το Ένα μιλάει για θεούς όταν συναντά θεούς και για ανθρώπους όταν συναντά ανθρώπους. Ποτέ, ούτε όσο διαρκεί μια μικρή σκέψη, δεν ξεφεύγει από την πανταχού παρούσα Αγνότητα και Καθαρότητά του, λάμποντας προς όλες τις Κατευθύνσεις του Σύμπαντος.

Αγαπημένοι μου Αδελφοί, το Πραγματικό είναι άμεσα προσιτό από εμάς και δεν περιμένει κάποιον άλλον καταλληλότερο χρόνο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας:

Αυτό το Ακτι­νοβόλο Ένα είναι εσύ, κι εσύ, κι εσύ!

Αυτό το Ακτινοβόλο Ένα είμαι Εγώ! "Εσύ" και "Εγώ", είμαστε "Ένα"!

Κατανοούμε τώρα, ή δεν κατανοούμε καθόλου, ότι είμαστε ήδη ελεύθεροι, κατέ­χοντας, κρυμμένη βέβαια εντός μας, κάθε δυνατότητα -ανώτερη ή κατώτερη- αλλά κατανοούμε επίσης ότι υπάρχει μια εξωτερική και μια εσωτερική ελευθερία.

Στον εξωτερικό κόσμο, χρειάζεται να κάνω συμβιβασμούς, γιατί η αλληλεξάρτηση στη ζωή είναι αναγκαία και αναπόφευκτη. Κανείς δεν μπορεί εδώ να είναι απολύτως ελεύθερος, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να ζήσει μόνος στη γη. Όλα στην ύπαρξη είναι αλληλεξαρτώμενα. Απολαμβάνω λοιπόν αυτήν την αλληλεξάρ­τηση και δεν την αποκαλώ σκλαβιά. Δεν είναι εξάρτηση, πρόκειται για μια αδελ­φότητα, για μια Αμοιβαιότητα!

Ακόμη και το μικρότερο φύλλο απ’ το χορτάρι που βλέπω μπροστά μου σε εκείνο εκεί το μακρινό λιβάδι, σχετίζεται με το πιο μακρινό άστρο του Σύμπαντος! Όλα ανήκουν στον ίδιο Κύκλο του Κόσμου, στον οποίο τώρα βρίσκομαι…

Εντούτοις, η εσωτερική ελευθερία δεν έχει τίποτε να κάνει με τον έξω κόσμο!

Μπορεί να είναι κανείς εσωτερικά ελεύθερος ακόμη και μέσα σε μια πραγματική φυλακή. Αυτή η ελευθερία είναι κάτι βαθύτερο, ανήκοντας στο πεδίο της Συ­νείδησης. Στον εσωτερικό κόσμο, η εμπειρία μου της καθαρής Παρατήρησης είναι η εμπειρία της Απόλυτης Ελευθερίας. Εγώ είμαι ένας Παρατηρητής και δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο αυτόν με το οποίο να ταυτίζομαι, δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο αυτόν στο οποίο να είμαι προσκολλημένος.

Αυτή η δίχως προσκόλληση Παρατηρη­τικότητα είναι ο κενός Νους, ή ο μη-Νους, ή ο Μεγάλος Νους του Παντός...

***

Αδελφοί και Αδελφές μου, ο πόνος της ύπαρξης και ο φόβος του τέλους συγκρούονται εντός μου. 

Ο πόνος αυτός είναι Ιερός γιατί είναι το χωνευτήρι των ψυχών. Όλοι μας μετέχουμε στην ίδια μοίρα. Η συμπάθεια, η συμπόνια μεταξύ μας είναι θεία, καθώς μας ωθεί να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και να δούμε την Αόρατη Άλυσο που μας συνδέει όλους μεταξύ μας, αλλά και με τους Κόσμους και τα διάφορα Επίπεδα της Ύπαρξης.

Γεννηθήκαμε και κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Ο πλησίον μας, που πάνω του κολλάει κάποια στιγμή η προσοχή μας, επίσης θα πεθάνει. Στη συνηθισμένη μας κατάσταση, όταν υποφέρουμε, το μεγαλύτερο μέρος του πόνου μας προέρχεται από συναισθήματα θυμού, ζήλιας ή μνησικακίας απέναντι στους άλλους.

Ωστόσο εάν αντιληφθούμε με ενάργεια το αναπόφευκτο του θανάτου των άλλων, αλλά και τον δικό μας αναπόφευκτο θάνατο, τότε θα αναβλύσουν ευθύς συναισθήματα συμπόνιας για τους άλλους και θα είμαστε δί­καιοι απέναντί τους, καθώς οι όποιες εκδηλώσεις τους οι οποίες μας δυσαρεστούν, εί­ναι μόνο γιατί τους νιώθουμε ξένους ή διαφορετικούς από εμάς. Αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση τους, βλέπουμε ότι είναι το ίδιο σημαντικοί με εμάς, υποφέ­ρουν όπως κι εμείς και, όπως κι εμείς, μια μέρα θα πεθάνουν. Όλοι οι άνθρωποι έχουν επιθυμίες και πόθους, έχουν πράγματα που τους είναι αγαπητά και που θα τα χάσουν μια μέρα με τον θάνατο.

Συνειδητοποιώντας τη σημασία του πλησίον μας, όταν η προσοχή μας κατευθύνεται πάνω του, γνωρίζοντας ότι κι αυτός θα πεθάνει, θα αρχίσει να αναδύεται μέσα μας συμπόνια και συμπάθεια απέναντί του και εν τέλει αγάπη. Αν το κάνουμε αυτό διαρκώς, τότε αληθινή Πίστη, συνειδητή Πίστη θα αρχίσει να εμφανίζεται μέσα μας και θα έχουμε την δυνατότητα να γνωρίσουμε την πραγματική ευτυχία, επειδή από την Πίστη αυτήν θα πηγάσει η αντικειμενική Ελπίδα.

Αγαπητοί μου,

Παρατηρώ και κατανοώ τον "Σκοτεινό" Κόσμο της ύλης και της ζωϊκής κατάστασης, όπου δεσπόζει η αναπόδραστη μοίρα μας. Είναι ο ένας δίσκος της Συμπα­ντικής Ζυγαριάς…

Παρατηρώ ταυτόχρονα τον "Φωτεινό" Κόσμο του Πνεύμα­τος, όπου βασιλεύει ο θείος Νόμος, η θεία Πρόνοια (Αγάπη και Σοφία έν δράσει), που είναι ο δεύτερος δίσκος της Ζυγαριάς!

Ο κάθετος Ζυγός που συγκρατεί τους δύο αυτούς Δίσκους, είναι η Συνείδησή μου και τα "βαρίδια" που προσθέτω στον ένα ή στον άλλον δίσκο (τα οποία και δημιουργούν την ισορροπία ή την ανισορροπία τους), είναι η Προαίρεση και η Ελεύθερη Βούλησή μου!

Προορισμός μου είναι να ανυψωθώ με την δική μου εργασία και προσπάθεια και δια της βοηθείας του Αοράτου. Όσο "ανεβαίνω", τόσο ο Κύκλος της Ελευ­θερίας μου πλαταίνει ως το άπειρα μεγάλο! Και όσο "κατεβαίνω" τόσο στενεύει ως το άπειρα μικρό. Όσο περισσότερο "ανέρχομαι", τόσο περισσότερο εσωτερικά ελεύθερος γίνομαι, γιατί τόσο περισσότερο μπαίνω στο Φως δια της Ανατάσεως και τόσο περισσότερη Δύναμη αποκτώ για το Αγαθό. Όσο περισσότερο "κατέρχομαι" τόσο περισσότερο γίνομαι εσωτερικά σκλάβος, καθώς κάθε πτώση στο κακό, ελαττώνει την αντίληψη της Αλήθειας και την ικανότητά μου για το Καλό.

Έχει λεχθεί πως όλα τα πνευματικά μονοπάτια είναι ίδια. Δεν οδηγούν Πουθενά. Η μοναδική ερώτηση είναι: Αφοσιώνεται με πίστη η καρδιά σου σε ένα συγκεκρι­μένο Μονοπάτι; Τότε το Μονοπάτι αυτό είναι σωστό για σένα...

Ας μην παρασυρθούμε όμως σε λάθος εκτιμήσεις και ορισμούς. Το Μονοπάτι που η καρδιά μου θέλει να ακολουθήσει είναι απλώς εκείνο στο οποίο νιώθω ότι στρέφομαι φυσικά, όπως το ηλιοτρόπιο στρέφεται προς τον ήλιο, χωρίς αγωνία, χωρίς κόπο ή προσπάθεια, σαν να απαντώ με εμπιστοσύνη σε ένα Κάλεσμα που έρχεται Άνωθεν ή από τα βάθη της Συνείδησής μου, ξέροντας ότι το Μονοπάτι αυτό είναι η σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο για να το βαδίσω ξέρω επίσης ότι θα πρέπει να απελευθερωθώ απ’ τον φόβο της πλάνης και την φιλοδοξία να φαίνομαι αυτό που δεν είμαι.

Ο φόβος της πλάνης, αυτή η αυταπάτη του λάθους και των ενοχών, με κρατάει δέσμιο, ενώ ενδόμυχα γνωρίζω ότι στο Σύμπαν τίποτε δεν συμβαίνει κατά λάθος. Ακόμη κι αν κάνω λάθος, αυτό μπορεί να με οδηγήσει εν τέλει στην θέαση της Αλη­θείας. Συνεπώς δεν απελπίζομαι!

Απ’ την άλλη μεριά, η φιλοδοξία να φαίνομαι αυτό που δεν είμαι, προϊόν της ανάγκης μου για αναγνώριση εκ μέρους των άλλων, είναι κάτι που μπορεί να με κάνει σκλάβο του κόσμου και των παγιωμένων του συνηθειών, απόψεων και προκαταλήψεων.

Απελευθερώνω λοιπόν τον εαυτό μου και από τον φόβο και από την φιλοδοξία μου και ήρεμος και με φυσικότητα, ακολουθώ το Μονοπάτι που επιλέγει η καρδιά μου. Κι αυτό το βαδίζω σχεδόν σαν να πετώ, γιατί μου φέρνει Χαρά και Καλοσύνη στη ζωή, μου δίνει Δύναμη ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου, και την κοινή μοίρα των ανθρώπων, και Θέληση να κυριαρχήσω επ’ αυτού (του εαυτού μου) δια της Συνειδήσεως, βοηθώντας και τους αδελφούς και τις αδελφές μου να πράξουν το ίδιο.

Έτσι κατανοώ την φράση "όλα τα πνευματικά μονοπάτια είναι ίδια και δεν οδηγούν πουθενά", την οποία δεν εκλαμβάνω κυριολεκτικώς, καθώς μπορεί όλα τα Μονοπάτια της ζωής του ανθρώπου να οδηγούν τελικά στον Θάνατο, έχει όμως μεγάλη σημασία το πώς φτάνει κανείς εκεί. Διότι μπορώ να προσεγγίσω αυτό το αναπόφευκτο στάδιο, που δεν είναι το τέλος, μέσα από το Μονοπάτι της Καρδιάς, ή όχι. Μπορώ να το προσεγγίσω με χαρά, φυσικότητα, απλότητα, ροϊκότητα, αλληλεγγύη, διάκριση, φιλία, καλοσύνη, αγάπη, σωφροσύνη, ή όχι.

Το "Μονοπάτι της Καρδιάς", μου επιτρέπει να απολαύσω το Ταξείδι και να διδαχθώ από αυτό, ενώ σε άλλα μονοπάτια θα σπαταλήσω απλώς την δύναμη και την ενέργειά μου και τον περιορισμένο χρόνο που μου έχει δοθεί σε αυτό το σπίτι που καίγεται.

Αδελφοί και Αδελφές μου, σκέφτομαι ότι η Λάχεσις βασιλεύει στο παρελθόν, η Άτροπος στο μέλλον, αλλά η θεία Πρόνοια, ο Φωτεινός Κύκλος του Πνεύματος, βασιλεύει και στα δύο και στο Πάντα Υπάρχον Παρόν! Είναι η Κλωθώ, την οποία μπορώ απλώς να ονομάσω Αιωνιότητα... Νιώθω τελικά ότι ήρθα σε αυτήν τη ζωή για να πραγματώσω τρεις επιτεύξεις:

Την Καθαρότητα στην Διάνοιά μου, μέσω της Φρονήσεως, που είναι Σοφία εν δράσει.

Την Πραότητα στην Ψυχή μου, μέσω της Ανδρείας, που είναι απρόσωπη Αγάπη εν δράσει, και

Την Αγνότητα στο Σώμα μου, μέσω της Σωφροσύνης, δηλ. μέσω της απλότητας, της λιτότητας και της φυσικότητας, που είναι Μεσότητα και Εγκράτεια εν δράσει.

Και όλα αυτά μαζί, Καθαρότητα, Πραότητα και Αγνότητα, με στεφανώνουν με την ύψιστη ποιότητα όλων, την Δικαιοσύνη!

Γι’ αυτήν Εργάζομαι, αυτήν Θέλω, αυτήν Ποθώ.

Αδελφοί και Αδελφές μου, σας χαιρετώ! 

  

Μ.Τ. Є+ Τάγματος Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού