Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

55. Η “ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ” 

ή ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

(Οκτώβριος 2022)

Αγαπημένοι Φίλοι και Αδελφοί,

Μια προσευχή που εκφέρεται από συνήθεια, λένε οι Σούφι αδελφοί μας, είναι "σαν τη σκόνη που σκορπίζεται στον αέρα", ενώ αντίθετα, η Προσευχή που "προσφέρεται απ’ τα πιο βαθιά δωμάτια της ψυχής μας, φτάνει στην αυλή του Θεού".

Μέσω της εσωτερικής μας Εργασίας, είτε ατομικής, είτε εντός των Κολλεγίων μας, αναγνωρίζουμε βιωματικά ότι στην βαθύτερη ουσία της, η Προσευχή δεν είναι "πράξη", κι ωστόσο πηγάζει απ’ τις πράξεις μας. 

Η Προσευχή είναι μια "Κατάσταση" του Είναι μας, μια κατάσταση δεκτικότητας. Με απλά λόγια: Είναι να φέρω τον εαυτό μου, κλείνοντας τις "πόρτες των αισθήσεων", τον εαυτό μου συνολικά, "νου και σώμα", σε μια Κατάσταση ανοίγματος και δεκτικότητας, όπως είναι η κατάσταση ενός λουλουδιού, ενός Ρόδου ή ενός Κρίνου, που είναι έτοιμο να ανοίξει σαν φτερά τα πέταλά του στον ήλιο και να σκορπίσει την γλυκιά του ευωδιά στον αέρα.

Αυτή η Κατάσταση, είναι αναγκαία για να αποκαταστήσουμε τη Σύνδεσή μας με την Κοσμική Δύναμη, με την Ενέργεια που συνέχει και συντονίζει τα πάντα. Αυτό που συνήθως φαίνεται όμως να ξεχνάμε, είναι πως δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε εξαρχής αυτήν τη Σύνδεση, αφού η Σύνδεση μεταξύ της δικής μας ενέργειας και της Συμπαντικής Ενέργειας υπάρχει ήδη, αφού είναι η ίδια Ενέργεια που συνέχει και συντονίζει τα πάντα. Ωστόσο η καρδιά μας, στην συνηθισμένη μας κατάσταση, δεν είναι ακόμη ανοιχτή, δεν είναι ακόμη καθαρή, ώστε να αναγνωρίσουμε το απλό αυτό γεγονός, καθώς ξεχνάμε ότι η “Βασιλεία των Ουρανών” βρίσκεται πάντοτε εντός μας, όπως έχουν τονίσει ανά τους αιώνες οι σοφοί ουράνιοι απεσταλμένοι.

Στην Μύησή μας αναγνωρίζουμε πως η Προσευχή δεν είναι ομιλία. Είναι μια διαδικασία κάθαρσης και μπορεί να είναι "βαθιά ακρόαση", όχι όμως ομιλία. 

Έτσι λέω στον εαυτό μου: 

"Μην ξεχνάς ότι για να είναι βαθιά η Προσευχή σου, θα πρέπει να σιωπάς εσύ, ώστε να μπορεί να ακουστεί η θεότητα." 

Τι σημασία έχουν τότε οι λέξεις; Κι ωστόσο από κάπου πρέπει να αρχίσω. Κι έτσι αρχίζω με τις λέξεις…

***

Μια προσευχή όπως η "Κυριακή Προσευχή", η Προσευχή δηλαδή του "Κυρίου", του "Λόγου", η οποία κατά την Παράδοσή μας είναι μια ολοκληρωμένη Προσευχή, θα μπορούσε να μας προσφέρει τις λέξεις που αρχικά χρειαζόμαστε.

Ωστόσο ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με την Διδασκαλία μας, η Προσευχή είναι περισσότερο μια "Κατάσταση" και μια "Ποιότητα": Είναι η Ποιότητα εκείνη που δίνω στις σκέψεις και στις πράξεις μου, όταν σκέφτομαι ή πράττω έχοντας πάντοτε συνείδηση, όχι μόνον του εαυτού μου, αλλά, ταυτόχρονα, της ιερότητας των πάντων. Με την Διπλή Προσοχή μου, έχω επίγνωση ταυτοχρόνως του "μέσα" και του "έξω", του "πάνω" και του "κάτω", γνωρίζοντας πως όλα είναι αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα.

Αδελφοί μου, αναγνωρίστε με απλότητα πως όταν απομακρύνεστε συνειδητά από τις κακές σκέψεις και πράξεις σας, όταν καθαρίσετε και ανοίξετε την ψυχή σας, βρίσκεστε πολύ πιο κοντά σε μια "Κατάσταση Προσευχής" από τους φαινομενικά πράους, υπομονετικούς και εξωτερικά ευλαβείς αδελφούς μας, που δείχνουν να σκύβουν το κεφάλι τους σε ένδειξη προσευχής.

Αναγνωρίστε επίσης πως αν θέλετε και αναζητάτε πραγματικά το καλό σ’ αυτόν τον κόσμο  της ασταθούς ισορροπίας στον οποίο ζούμε, θα πρέπει απλώς να κάνετε το καλό πρώτα-πρώτα εσείς οι ίδιοι…

Σηκώνω λοιπόν τα χέρια μου ψηλά προς τον Ουρανό, παραδίδομαι σε Αυτόν, και αναγνωρίζω νοερώς ότι:

Είτε μπορώ να διαισθανθώ πως η Προσευχή είναι αυτή η βαθιά αίσθηση Ευγνωμοσύνης προς όλους και όλα που τώρα νιώθω, προς καθετί, θετικό και αρνητικό, αισθητό και νοητό, ορατό και αόρατο, είτε δεν μπορώ να έχω αυτήν την διαίσθηση, οπότε προσεύχομαι ματαίως.

Είτε αποδέχομαι και αγαπώ τα πάντα με όλη μου την καρδιά, αρχίζοντας με την ανεκτικότητα προς τα πάντα, και ευχαριστώ, δοξάζοντας τον Υπέρτατο Θεό, παραδίδοντας ταυτόχρονα την θέλησή μου σε Αυτόν, ώστε να ανακαλύψω εντός μου την πληρότητα της Προσευχής και την πληρότητα της απλής και καθαρής εν Θεώ Ζωής, είτε δεν μπορώ να δείξω αυτήν την αποδοχή, την ευχαριστία και την ανεκτικότητα, οπότε απλώς παραμένω κλεισμένος στο εγώ μου, εργαζόμενος ματαίως.   

Σύμφωνα με τη διδασκαλία του "Μεγάλου Μυητή" που παραδόθηκε στην Επί του Όρους Ομιλία του, θα πρέπει κανείς όταν προσεύχεται να "εισέρχεται στο εσώτερο δωμάτιό του", να κλείνει "την πόρτα", και να προσεύχεται στον Πατέρα του "που είναι παρών στο κρυφό αυτό μέρος" (“σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ.”) Αυτό καταγράφεται στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (6:5-13), όπου παραδίδεται και η λεγόμενη “Κυριακή Προσευχή”, κι αυτό βέβαια μας φέρνει στο νου τα λόγια του σπουδαίου Στωικού σοφού Επίκτητου, του δούλου που ελευθέρωσε τον εαυτό του, τα οποία φαίνεται πως είχαν μελετήσει οι συντάκτες των Ευαγγελίων: "Έτσι, όταν κλείνετε τις πόρτες, δημιουργώντας σκοτάδι στο εσωτερικό σας, να θυμάστε ποτέ να μην λέτε ότι είστε μόνοι: γιατί δεν είστε, αφού εκεί μέσα βρίσκονται ο θεός και το πνεύμα σας (ο δικός σας δαίμων). Και ποιος απ’ αυτούς χρειάζεται φως για να βλέπει τι κάνετε;" (“ὥσθ', ὅταν κλείσητε τὰς θύρας καὶ σκότος ἔνδον ποιήσητε, μέμνησθε μηδέποτε λέγειν ὅτι μόνοι ἐστέ. οὐ γὰρ ἐστέ, ἀλλ' ὁ θεὸς ἔνδον ἐστὶ καὶ ὁ ὑμέτερος δαίμων ἐστίν. καὶ τίς τούτοις χρεία φωτὸς εἰς τὸ βλέπειν τί ποιεῖτε;” Επίκτητος, Διατριβαί, Α΄ 14, 13-14).

Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο καταγράφεται λοιπόν η Προσευχή του Λόγου, την οποία θα μπορούσε να απευθύνει προς την θεότητα, κάθε ένθεος άνθρωπος, είτε Στωικός, είτε Χριστιανός, είτε Μουσουλμάνος κ.ο.κ. Στην ουσία, πρόκειται για μια Προσευχή την οποία θα μπορούσε ο κάθε άνθρωπος που δεν φορά παρωπίδες να εκφέρει, χωρίς το περιεχόμενό της να έρχεται σε αντίθεση με τον "ενθουσιασμό" του (ένθεος ⇒ ενθουσιασμός), την "πίστη" του ή την ανθρωπιά του…

Περί της Προσευχής αυτής σας ομιλούμε, παραδίδοντάς σας ένα σχετικό παλαιό Ταγματικό Κείμενο εκ του Αρχείου της Αδελφότητάς μας. 

Μ.Τ. Є+ Τάγματος Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού

 

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς

1. ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου

2. ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου

3. γενηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς

_______________________

4. τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον

5. καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν

6. καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν

7. ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ Πονηροῦ

ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας.  ̓Αμήν.

 

Πατέρα μας, που είσαι στους ουρανούς

1. Ας είναι αγιασμένο το όνομά Σου

2. Ας έλθει η βασιλεία Σου

3. Ας γίνει το Θέλημά σου όπως στον Ουρανό, και επί της Γης.

_________________________

4. Τον άρτο που είναι απαραίτητος για τη ζωή μας δώσε μας σήμερα.

5. Και χάρισέ μας τα χρέη των λαθών μας, όπως κι εμείς χαρίζουμε τα χρέη των λαθών των οφειλετών μας.

6. Και μη μας φέρεις σε πειρασμό

7. αλλά γλίτωσέ μας από τον Πονηρό.

Γιατί δική σου είναι στους αιώνες, η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα. Αμήν.

***

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: 

Κατά την Παράδοσή μας, κανείς δεν πρέπει να προσεύχεται για τον εαυτό του. Γιατί να επισύρουμε την προσοχή του Θεού εφ' ημών και όχι επί των άλλων; Θα ήταν μια απαρχή εγωιστική.

Εάν στον συνθετικό Δρόμο της Μυήσεως τον οποίο παρουσιάζει η Εωνική Παράδοση στους Μαθητές της, συνιστάται η χρήση της Προσευχής που υπαγόρευσε ο Μέγας Μυητής, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, τούτο οφείλεται στο ότι η Προσευχή αύτη θεωρείται ο ακριβέστερος και τελειότερος “Τύπος” Προσευχής. Οποιαδήποτε και αν είναι οι πεποιθήσεις του, ο κάθε Μαθητής δύναται να χρησιμοποιήσει την Προσευχή αυτή, καθώς όλες οι προτάσεις της γίνονται αποδεκτές από όλους τους ανθρώπους.

Θα αναφερθούμε εν συντομία στους όρους αυτής της “Προσευχής του Λόγου”.

Την Προσευχή μας αποτείνουμε πάντα προς τον Αόρατο, τον Πατέρα του Παντός, τον Μέγα Άγνωστο, τον Αρχικό Γεννήτορα, το Κεντρικό Σημείο των Πάντων, την Αρχή πάσης Αρχής.

Παραδεχόμενοι ωστόσο την ύπαρξη μιας Ουράνιας Ιεραρχίας, από της Απολύτου Αρχής μέχρι των καθαυτό Γεννητόρων ημών, οποιαδήποτε κι αν είναι η ιδέα ή η πρόθεση της Επικλήσεώς μας, η Προσευχή εκτελουμένη κατά τους απαιτούμενους απ’ την Παράδοσή μας όρους, οφείλει να βαίνει προς τον Γεννήτορα απ’ τον οποίον εξαρτώμεθα.

Ο Γεννήτωρ αυτός έχει την δύναμη να εισακούσει την Προσευχή και να την καταστήσει αποτελεσματική. Είναι μάλιστα δυνατό, αλλά δεν γνωρίζουμε τους προς τούτο όρους, η Προσευχή του ανθρώπου να φθάσει και σε υψηλότερα επίπεδα, πάντοτε όμως δια της μεσολαβήσεως του ουρανίου ημών Γεννήτορος της δικής μας Φυλής (:Δώρος ή Ρέων ή Φαίων / Δώρα ή Ρέα ή Φαία).

Αρχόμενοι λοιπόν της Επικλήσεώς μας προς τον "εν τοις ουρανοίς Πατέρα ημών", αποτεινόμεθα προς την Αρχήν, από την οποίαν εξαρτάται κάθε δημιούργημα, η δε δύναμις της επικλήσεώς μας, η αξία της θεουργικής αυτής πράξεώς μας, δεν δύνανται να εκτιμηθούν, ειμή από τον ή τους Φύλακες του Ανωτέρου Βασιλείου, τους τεταγμένους στην πρώτη βαθμίδα των σχέσεων του Κατωτέρου προς το Ανώτερο.

Κατόπιν αυτού, εκφέρουμε τις επτά (7) προτάσεις της Προσευχής, τις οποίες διαιρούμε σε δύο “ομάδες”, ή “σειρές”, την μια εκ τριών (3) προτάσεων, την δε άλλη εκ τεσσάρων (4).

Η πρώτη ομάδα είναι ένα είδος Ομολογίας Πίστεως, δια της οποίας ο εργαζόμενος νοερώς, διαδηλώνει την αφοσίωσή του στον “Νόμο του Είναι”. Η δι' αυτής δηλούμενη τριπλή Αποδοχή προς τις Αρχές, μολονότι έχει χαρακτήρα ευνόητο για όλους τους ανθρώπους, περικλείει ουχ' ήττον τις μεγάλες αλήθειες χάριν των οποίων διατηρείται η Δημιουργία.

Ας δούμε αναλυτικότερα την τριπλή αυτή αποδοχή, που μπορούμε να παραστήσουμε νοερώς με ένα Τρίγωνο:

1^η Πρόταση: "ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου "

Εδώ μας παρουσιάζεται το Μέγα Μυστήριο, το κρυπτόμενο όπισθεν του “Ονόματος”. Οι άνθρωποι, έχουμε τον ακράτητο πόθο να γνωρίσουμε το Άγνωστον, το δε Μυστήριον του Ονόματος είναι Πέπλος, κατά το μάλλον ή ήττον πυκνός, αναλόγως της πνευματικής μας Δυνάμεως. Όταν λέγωμεν “Θεός”, έχομεν αμέσως την Ιδέαν της Πρώτης Αρχής, της Πρώτης Αιτίας. Η αισθητή μορφή του Θεού, ως Χορηγού όλων των Αγαθών, η αποδιδομένη δια του ονόματος του Πατρός, δίδει δι' ημάς τους ανθρώπους την πλέον σαφή ιδέα της Ανωτέρας Δυνάμεως.

Τα ονόματα τα οποία εδόθησαν εις τον Θεόν δεν απεικονίζουν τον Θεόν. Τα "Θεία Ονόματα" των Εβραίων και των Αράβων λ.χ., δεν παριστούν τον Θεόν, αλλά αναφέρουν τα θεία κατηγορήματα, οι δε άνθρωποι εκλέγουν εξ αυτών εκείνο το οποίον συνάδει καλύτερα με τους πόθους τους ή την ψυχική τους κάθε φορά κατάσταση. Εάν εξετάσουμε τα Θεία Ονόματα στις διάφορες Παραδόσεις, θα διαπιστώσουμε την συνταύτιση των διαφόρων “Νόμων του Είναι”, τους οποίους ο άνθρωπος κατόρθωσε να εννοήσει.

Οι Αιγύπτιοι, με την Ίσιδα, τον Όσιριν και τον Ώρον, και με όλο το Πάνθεον της Παραδόσεώς τους, δεν μας δεικνύουν το μη-Γνωρίσιμον, αλλά τις Εκδηλώσεις της Θείας Καλωσύνης επί των ανθρώπων.

Οι Εβραίοι, με τα δέκα Θεία Ονόματά τους, μας παρουσιάζουν επίσης την Θεία Δράση εις την Δημιουργίαν. Μόνον το “ο Αιώνιος”, του οποίου το κρυφό όνομα είναι άλλο, θα ηδύνατο να δώσει υψηλοτέραν κάπως ιδέαν περί της Θεότητος.

Οι Ινδοί παρουσιάζουν επίσης τους τρεις Νόμους του Είναι: Ζωή - Μεταμόρφωση (Θάνατος)- Αναγέννηση με τους όρους Βράχμα - Σίβα - Βισνού.

Η Αρχέγονη Παράδοση πρεσβεύει τον Μονοθεϊσμό, όμως ο άνθρωπος αναγκάστηκε να αντιληφθεί έναν Θεόν Τριπλόν στις Εκδηλώσεις Του, όχι γιατί είναι πράγματι Τριπλός (και εδώ ακόμη είναι Άπειρος), αλλά διότι ο νους μας δεν δύναται να εννοήσει πραγματικά, ειμή μόνον τον στοιχειώδη αυτόν Νόμο (της Τριαδικότητος). Άλλωστε, το Παν εν τη φύσει υποδεικνύει τον αριθμόν αυτόν, για τον λόγο δε αυτό τον υιοθετεί και η “Αποκάλυψις”.

Ο Θεός είναι ο μη-Γνωρίσιμος. Όταν δε ζητούμε να  αγιασθεί το όνομά Του, ζητούμε όπως γίνει καλώς αντιληπτή η Πατρική Ιδέα, η της Αναγεννήσεως και η Χορηγός της Ζωής, από τον νου του ανθρώπου, ώστε να δυνηθεί και αυτός να σεβαστεί τις ίδιες αρετές στον άνθρωπο. Εν ολίγοις, η “αγίασις” ή η εργασία προς την “αγίασιν του ονόματος του Θεού” ισοδυναμεί με την ανέγερσιν εντός μας μιας λατρείας προς την Ανωτερότητα της Απειρότητας, την Σύνθεση όλων των ενεργητικών Αρετών τις οποίες ο άνθρωπος δύναται ν' αποκτήσει και κυρίως να εκδηλώσει, διότι μόνον υπ’ αυτήν την έννοια ο άνθρωπος δύναται να θεωρηθεί ως "πλασμένος κατ' εικόνα και ομοίωσιν του Θεού".

2^η Πρόταση: "ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου "

Ο Μέγας Μυητής, ο Ενσαρκωθείς Λόγος, Εκείνος που εγνώριζε τον Θεόν και Τον απεκάλει Πατέρα του, έδιδε τις Αρχές της Βασιλείας του Θεού επί της Γης και για να παροτρύνει τους ανθρώπους προς την μίμησιν του Ανωτέρου, απεικόνιζε την Βασιλείαν των Ουρανών, εις την οποίαν ο άνθρωπος έπρεπε να ζει ευδαίμων και απαλλαγμένος των φροντίδων της Γης.

Τι μπορεί άραγε να είναι η “Βασιλεία των Ουρανών”; Η Σεβ. ημών Μήτηρ Δώρα λέγει ότι είναι η Γη ζώσα υπό την αιγίδα της Δικαιοσύνης και της Αληθείας.

Η δευτέρα λοιπόν αυτή πρότασις της Προσευχής του Λόγου, το να έλθει η Βασιλεία του Πατρός, είναι μια ευχή, την οποίαν διατυπώνουμε προφέροντας τον συγκεκριμένον “Τύπον”. Είναι το δεύτερο μέρος της “Ομολογίας Πίστεως” παντός εκλεκτού.

3^η Πρόταση: "γενηθήτω τὸ θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς "

Η Θεότης αφήνει τον άνθρωπο ελεύθερο να πάρει μόνος του όποιο επιχείρημα θέλει με όλες τις λεπτομέρειες. Του παρέχει την δυνατότητα να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη κατάσταση στο μέρος που ζεί. Εάν η κατάστασις αυτή είναι αντίθετη προς την “κανονική”, φυσική και απλή, εάν δηλαδή έχει ως βάσεις της τον εγωισμό, το συμφέρον ή οποιαδήποτε άλλη αρνητική εκδήλωση, τότε διέπεται από τον Νόμον της Αποσυνθέσεως, τον Νόμον του Θανάτου, και δεν θα διαρκέσει, διότι είναι αντίθετη προς την Θέληση του Θεού, η οποία δεν έχει παρά μόνο θετικές ενεργητικές εκδηλώσεις.

Επικαλούμενοι λοιπόν, στην πραγματικότητα ευχόμενοι, όπως η Θέληση του Θεού γίνει και επί της Γης όπως και εις τους Ουρανούς, ευχόμεθα όπως όλοι οι άνθρωποι ακούσουν την φωνή του Θεού και ταυτίσουν πλέον την ζωή τους προς τους κανόνες τους οποίους ο Νόμος Ζωής τους υπαγορεύει.

***

Κάθε λοιπόν άνθρωπος ο οποίος ποθεί την Ειρήνη και την Ευδαιμονία για όλους, πρέπει να είναι σύμφωνος με την τριπλή αυτή Ομολογία Πίστεως:

Την “αγίασιν” του ονόματός Του, την “έλευσιν” της Βασιλείας Του και την “βαθιά επιθυμία” όπως η Θέλησις του Θεού γεννηθεί επί της Γης και γίνει Αυτή, και όχι οι ατομικές θελήσεις, ο Κώδιξ ζωής των Ανθρώπων.

Αυτό αποτελεί το πρώτο μέρος της Προσευχής του Λόγου. Μόνον εκείνος που το αισθάνεται βαθύτατα στην καρδιά του, δύναται να ομιλήσει και δια τους άλλους, τότε μόνο δύναται να μεταχειρισθεί τον πληθυντικό, διότι ο ίδιος είναι ήδη Κύριος, Οδηγός και Εντεταλμένος της θείας Βουλήσεως.

Ας δούμε λοιπόν αναλυτικότερα την δεύτερη ομάδα, που μπορούμε να παραστήσουμε νοερώς με ένα Τετράγωνο:

 

4^η Πρόταση: "τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον"

Που σημαίνει: πλήρωσον όλες τις ημερήσιες ανάγκες μας. Εδώ μπορεί να προταθεί μία γενική αντίρρηση, ότι δηλαδή η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη και πως ό,τι χρειάζεται ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικό και ιδιαίτερο. Η παρανόηση αυτή οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι συγχέουμε την “Βασιλείαν των Ουρανών” με την “Βασιλείαν του Κόσμου τούτου”.

Από τον Θεό λάβαμε όλα τα θετικά στοιχεία, τα δυνάμενα να μας εξασφαλίζουν ζωή κανονική, φυσική και απλή, δια δε της συσσωματώσεως, της Αδελφοσύνης και της Αμοιβαιότητας, θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε την ευδαιμονία μας.

Το επιπλέον είναι περιττό, και ο Θεός δεν δύναται να δώσει το περιττό. Ας αφήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο να σπαταλά την ευφυΐα και την δραστηριότητά του ασκόπως, υπό το πρόσχημα ότι η δραστηριότης αυτή τον εξυπηρετεί. Εάν εξυπηρετεί πρωτίστως την ολότητα, η ολότης θα του ανταπέδιδε τις υπηρεσίες του και αντί να την θεωρεί ως έναν αντίπαλο και να ονομάζει την δραστηριότητά του "πάλη για την ζωή", θα την ονόμαζε "Χαρά της Ζωής."

Η συνένωση των προσπαθειών όλων, θα καθιστούσε μικρότερες τις ατομικές προσπάθειες του καθένα μας, ο δε άνθρωπος θα είχε στην διάθεσή του πολύ χρόνο, δύναμη και δυνατότητα για να φροντίζει ιδιαιτέρως για τον εαυτό του, που σημαίνει για το ανώτερο, θεϊκότερο και ηγεμονικότερο μέρος της ψυχής του, που αποκαλούμε Πνεύμα.

Η κοινωνία μας όμως πλανάται, στερείται εξυπνάδας, και βαίνει προς ό,τι το ορατό, το υλικό και προτιμά να επιλέξει το άμεσο, χειροπιαστό πλεονέκτημα, το οποίο και θεωρεί συμφέρον της. Και ο άνθρωπος λέγει: “δος μοι σήμερον τον άρτον τον επιούσιον”, και ο Θεός δεν “βλέπει” και δεν “φέρεται” προς τον άνθρωπο αυτόν σαν να είναι Εωνικόν Όν, γιατί ακόμη δεν είναι. Διότι ακολουθεί τον Νόμο των Πραγμάτων και όχι τον Νόμο των Όντων. Επιλέγει τον Νόμο του Μη-Είναι, και όχι τον Νόμο του Είναι.

Ο “άρτος ο επιούσιος”, μολονότι πραγματικότης, αποτελεί ταυτοχρόνως και σύμβολο για όλες τις άλλες ανάγκες του ανθρώπου. Σημαίνει βεβαίως και την υλική μας διατροφή, αλλά, ταυτοχρόνως, και την Δύναμη η οποία συντηρεί την υλική, την ψυχική και την πνευματική του ζωή.

Η αίτησις αυτή είναι μια αίτησις πλήρης. Κάθε καλό που υπάρχει επί της Γης προέρχεται απ' τον Θεό. Όλον το κακό οφείλεται στον άνθρωπο.

Ας ακούσει ο άνθρωπος την Φωνή του Θεού μέσα του, ας ταυτίσει την κοινωνική του οργάνωση με τους Νόμους της Φύσεως, οι οποίοι είναι Νόμοι του Θεού κι αν ζητήσει αυτό, αυτό και θα του δοθεί.

5^η Πρόταση: "καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν”

Εδώ ας αναρωτηθούμε: Τι είναι η αμαρτία; Είναι μια διανοητική αποπλάνηση, μια πλάνη την οποία και μας προκαλεί μια διέγερση, οφειλόμενη σε υλικά, συναισθηματικά ή πνευματικά αίτια. Η πλάνη αυτή, δημιουργεί μία παρέκκλιση στο έργο του ανθρώπου και φέρεται πάντοτε εναντίον κάποιου Νόμου της Δημιουργίας.

Η αμαρτία δεν είναι ανάγκη, αλλά είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Ουδείς δε εις την Δημιουργία, ουδεμία ενσαρκωμένη οντότης, πλήν εκείνων που προέρχονται από το Θείον Σώμα του Κύκλου του Έωνος, ουδείς δύναται να την αποφύγει. Η πλάνη αυτή προκαλείται από διατάραξη του Τριπλώς Συγκροτημένου Όντος, στο υλικό μας επίπεδο.

Ακριβώς μάλιστα διότι εις την αποπλάνηση αυτή, η οποία συνεπάγεται την αμαρτία, υποκείμεθα όλοι ανεξαιρέτως, ο Άρχων μας διδάσκει να συγχωρούμε όσους αμαρτάνουν εναντίον μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επαναφέρουμε την διαταραχθείσα ισορροπία.

Αποπλανώμεθα γιατί είμαστε άνθρωποι, και βλάπτομε συνεχώς τον πλησίον μας, έστω και αν, φαινομενικώς, δεν βλάπτουμε κανέναν άλλον παρά μόνον τον εαυτόν μας. Διότι αμαρτάνοντες, στερούμε τον εαυτό μας δυνατοτήτων παγκοσμίου χρησιμότητας, και όμως τοιουτοτρόπως, και οι άλλοι υποφέρουν εκ της στερήσεως αυτής που προκαλέσαμε στον εαυτό μας.

Όταν λοιπόν η βλάβη προσγίνεται απ' ευθείας προς εμάς, δεν πρέπει να εκπληττώμεθα. Αντί δε να προστρέχουμε στην ψευδοδικαιοσύνη των ανθρώπων, δια της οποίας θα επιβληθεί κάποια τιμωρία και θα μας δοθεί μια κάποια ικανοποίηση, πράγμα που συνήθως θα χειροτερεύσει την κατάσταση, οφείλουμε απλώς να συγχωρούμε. Μολονότι δεν παραδεχόμαστε ότι το “κακό” υπάρχει, εργαζόμαστε εσωτερικώς και εξωτερικώς προς εξαφάνιση αυτού.

6^η Πρόταση: "καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν"

Η πρόταση αυτή συνδέεται με την προηγουμένη, υπό την έννοια ότι τα ανώτερα πράγματα, πίπτοντα εις το ανθρώπινο επίπεδο, δύνανται να προκαλέσουν εις τον άνθρωπο την αποπλάνηση. Έρχεται δε να υπογραμμίσει την ανάγκη να προσέχει πάντοτε ο άνθρωπος εις τρόπον ώστε να αποβάλει κάθε τι που μπορεί να προκαλέσει μια διατάραξη, έναν πειρασμό. Η αίτηση αυτή ανάγεται στην πρώτη κατηγορία διαταράξεων, στις οποίες υπόκειται ο άνθρωπος. Πειρασμός προερχόμενος εκ του ανωτέρου και δημιουργών εν ημίν κάποια κατάσταση αλλοφροσύνης, είναι πραγματικός πειρασμός. Όταν όμως ο Γνώμονας της ζωής μας είναι η Άφεσις, οι πειρασμοί του είδους αυτού ελαττώνονται κατά πολύ, η δε σπουδαιότης τους μειούται.

7^η Πρόταση: "ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ Πονηροῦ"

Εδώ πρόκειται περί της διαταράξεως της οφειλομένης εις το κατώτερον. Όπως συμβαίνει και στην προηγούμενη πρόταση, αιτούμεθα να είμαστε σε θέση να αντιστεκόμαστε κατά της επήρειας που προέρχεται από την ζώσα ύλη, στην οποία δημιουργούνται όλα τα ρεύματα των κατωτέρων επιθυμιών και ορέξεων του ανθρώπου. Εδώ, δεν πρόκειται κατά βάσιν περί ενός πειρασμού, αλλά περί μιας συμφωνίας μας. Πρόκειται περί της δευτέρας κατηγορίας διαταράξεως, περί επηρείας, η οποία καθιστά εν ημίν φυσικό το κακό.

Είτε περί πειρασμού, είτε περί επηρείας του κακού πρόκειται, θα πρέπει πάντοτε να είμαστε σε εγρήγορση και να προσευχόμαστε ώστε να δημιουργείται εν ημίν μια αποκρυστάλλωση Ανώτερης Θελήσεως στις τρεις Καταστάσεις μας: Στο Ασυνείδητο, το Υποσυνείδητο και το Ενσυνείδητο. Δεν ζητήσαμε ήδη (Πρόταση 3η) να γίνει το Θέλημα του Θεού; Η δική μας θέληση δεν θα πρέπει λοιπόν να αντανακλά την θεία Θέληση; Ο άνθρωπος κατέχει παν ό,τι χρειάζεται για να δημιουργεί. Εκείνο που ζητεί απ’ τον Θεό είναι η Ένωσή του μετ’ Αυτού εις τρόπον ώστε να μην παραπλανάται και να δρα με όλη του την Θέληση, διότι η Θέληση είναι η μόνη Αρετή του Πνεύματος την οποίαν ο άνθρωπος δύναται να εξάρει εις το απόλυτον (το ανθρωπίνως απόλυτο βεβαίως). Η Φαντασία, όπως και η Ισχύς, είναι Αρετές σχετικές.

Η Κυριαρχία της Θελήσεως επιτρέπει στον Μύστη να διευρύνει το Πεδίο της Φαντασίας του και να ενδυναμώσει το Πεδίο της Ισχύος του.

Η Προσευχή δεν είναι παράκληση, είναι μέσον Ενώσεως μετά των Αοράτων Αρχηγών μας με σκοπό να επιτύχουμε την επίρρωση της τέλειας εξελίξεως της θελήσεώς μας ώστε να ταυτίζεται πλέον με την θεία Θέληση.

Το αποτέλεσμα θα έχει πάντα θετικό πρόσημο, εάν όχι μόνο σκεπτόμαστε και αισθανόμαστε, αλλά όταν πραγματοποιούμε ταυτοχρόνως τις ανωτέρω επτά Προτάσεις της “Προσευχής του Λόγου”.

Και η τελειοτέρα των Προσευχών κλείει λέγουσα:

“ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας.

 ̓Αμήν "

Εις Σε τον Αόρατο Άγνωστο, την Πηγή του Παντός, ανήκει η Βασιλεία, δηλαδή τα πρωτεία! Εσύ Είσαι Αυτός από Τον Οποίον το Πάν εξαρτάται! Η Δύναμις επίσης σε Σε ανήκει, διότι εφ' όσον το Παν πηγάζει εκ Σου, υποτάσσεται στην Δύναμή Σου, καθώς και η Δόξα, την οποία θα πρέπει εδώ να εκλάβουμε ως Ανωτερότητα και όχι ως Δόξα κατά την ανθρώπινη εκδοχή.

Οι τρεις αυτές ιδιότητες ανευρίσκονται στην Τριαδική Μονάδα, στον Πατέρα, τον Υιό, και το Άγιο Πνεύμα: 

Το Είναι (στον Πατέρα), 

Η Αγάπη (στον Υιό) και 

Η Σοφία (στο Πνεύμα το Άγιο). 

Και εδώ επίσης η ταύτιση του Πατρός εις την Αγία Τριάδα, του Ουρανίου Πατρός, (δηλ. του οικείου Γεννήτορος), με τον Αιώνιο και Άπειρο Θεό, τον Δημιουργό του Παντός, αποτελεί μια τριπλή Αναλογία. Την παριστάνουμε δια μιας Πυραμίδος με Τριγωνική βάση.

Η Τριγωνική βάση είναι η Τριαδική Μονάς. 

Η Κορυφή της είναι το Άπειρο, το Απόλυτο, ο Πατήρ των Πατέρων, ο Θεός των Δέκα Θείων Ονομάτων ή των 99 ισλαμικών Θείων Ονομάτων.

Εκάστη των αιχμών του Τριγώνου της βάσεως καταλήγει ως κορυφή μιας Πυραμίδος. Τριγωνικής μεν εάν χαρακτηρίσουμε τα στοιχεία της ανδρόγυνα, εξαγωνικής δε εάν χωρίσουμε τις αρχές αυτές.

Εκάστη εκ των αιχμών τούτων, οι οποίες αποτελούν τους Ουράνιους Πατέρες των ανθρώπων, ακτινοβολεί τις άρρενες και θήλειες απορροές της, σε Επτά Γιγαντικές Οντότητες, οι δε τελευταίες σε άλλες 10 Εντεταλμένες Οντότητες.

Περισσότερα όμως για την "Θεωρία των Κύκλων" θα σας δοθούν εν ευθέτω καιρώ…

***

Η Προσευχή του Λόγου είναι μία Κλείδα, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε άνθρωπο ανεξαρτήτως του δόγματος στο οποίο αυτός ανήκει.

Διότι πρώτη αλήθεια είναι η ανάγκη της Προσευχής ή της πνευματικής Ανυψώσεως προς την Πηγή πάσης Δυνάμεως και παντός Αγαθού, οπότε καθίσταται δυνατή η Άνωθεν βοήθεια χάριν ημών.

Δευτέρα αλήθεια είναι ότι όπως υπάρχουν πλήθος ανθρωπίνων υπάρξεων, έτσι υπάρχουν και ισάριθμες πεποιθήσεις και δόγματα ως προς την Πρώτη Αρχή, την Πρώτη Κίνηση, την Ενσυνείδητη Δύναμη, την οποία συμβατικώς αποκαλούμε Θεό.

Εάν παραδεχθούμε ότι το πλήθος τούτο των ομαδικών ή ατομικών θρησκειών, δογμάτων, πεποιθήσεων κ.λπ. είναι απλώς διαφορετικές απόψεις ως προς το Έν, την Μονάδα του Θεού, και ότι οι άνθρωποι είμαστε όλοι τέκνα του Θεού, τότε η Κλείδα της Προσευχής του Λόγου χρησιμεύει εξ ίσου στον Χριστιανό, στον Μουσουλμάνο, στον Ισραηλίτη ή στους οπαδούς άλλων θρησκευμάτων ή ακόμη και σε εκείνους που δεν ανήκουν σε καμία εκ των μορφών τούτων πίστεως, διατηρούν ωστόσο τις προσωπικές τους περί Θεού πεποιθήσεις.

Η προσαρμογή την οποία κάναμε εδώ επί της Προσευχής του Λόγου, δίδεται απλώς ως παράδειγμα. Οι αδελφοί αμφοτέρων των φυλών, οι ανήκοντες στον Ιουδαϊσμό ή σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, μπορούν να χρησιμοποιήσουν την εμβληματική Προσευχή της Θρησκείας τους με τα καθιερωμένα της σύμβολα.

Όσοι δεν ανήκουν σε κάποια θρησκεία, πρεσβεύουν όμως τον ατομικό Θεϊσμό, δύνανται να συνθέσουν μόνοι τους ένα “Τύπον” Προσευχής ή να χρησιμοποιήσουν τις επικλήσεις προς το Κρίνο (Αγάπη) και τον Αετό (Σοφία) της Αδελφότητάς μας, ως προς Θείας Αρχάς εκδηλούμενες στο Σύμπαν, μετά των συμβολισμών του Τάγματος ημών, όπως διαλαμβάνονται στις “Επιστολές προς Ταξιάρχες”, τις οποίες σας έχουμε ήδη παραδώσει.

Η Προσευχή είναι ένας Παγκόσμιος Τρόπος να επικοινωνήσουμε με το Υπέρτατο, το Αόρατο και να τύχουμε βοηθείας και προστασίας, Ως τέτοια, θα πρέπει να είναι στην διάθεση παντός, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, θρησκείας, εθνικότητας, γλώσσας, κοινωνικής τάξεως κ.λπ., διότι Εις μόνον ο Θεός και μία η Ανθρωπότης!

Τέλος, εμείς οι άνθρωποι υπάρχουμε και αποτελούμε μέρος ενός ενιαίου Νόμου, η δε κεντρική μας Συνείδηση είναι ο Αρχέγονος Αδάμ, ο Αδάμ-Κάδμος (Αdam-Κadmon). Είμαστε το επίπεδο εις το οποίο θα εκδηλωθεί η Δόξα (Ανωτερότης) του Θεού. Ο Πατήρ μας ονομάζεται υφ' ημών Ουράνιος και δέχεται τις επήρειες των Γεννητόρων του Ανωτέρου Κύκλου. Η Προσευχή του Λόγου εδόθη σε μας τους ανθρώπους. Οι Ουράνιοι Άρχοντες ημών, ενσαρκούμενοι, ακολουθούν τους Νόμους, οι οποίοι διέπουν και εμάς, έχουν δε, όπως και εμείς, την Προσευχή ως μέσον για να αρθούν στο ύψος της Αποστολής τους.

Ας μη απορρίπτουμε το σπουδαίο αυτό μέσον για την πραγματοποίηση του Σκοπού της διελεύσεως μας επί της Γης και των γενεών οι οποίες θα επακολουθήσουν.

Ας πραγματοποιήσουμε το Θέλημα του Θεού, για να έλθει η Βασιλεία Του. Και τότε η σχέση Ουρανού και Γης θα είναι τετελεσμένο γεγονός, το δε όνομα του Θεού θα γίνει γνωστό σε εμάς!

***

«ὅταν προσεύχῃ, οὐκ ἔσῃ ὥσπερ οἱ ὑποκριταί, ὅτι φιλοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς γωνίαις τῶν πλατειῶν ἑστῶτες προσεύχεσθαι, ὅπως ἂν φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. 6 Σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸν ταμιεῖόν σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ. 7 Προσευχόμενοι δὲ μὴ βαττολογήσητε ὥσπερ οἱ ἐθνικοί· δοκοῦσι γὰρ ὅτι ἐν τῇ πολυλογίᾳ αὐτῶν εἰσακουσθήσονται. 8 Μὴ οὖν ὁμοιωθῆτε αὐτοῖς· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὧν χρείαν ἔχετε πρὸ τοῦ ὑμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν. 9 Οὕτως οὖν προσεύχεσθε ὑμεῖς· Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς· ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· 10 ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· 11 τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον· 12 καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· 13 καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν». (Ματθ. 6:5-13)

«όταν προσεύχεσαι, μην είσαι όπως οι υποκριτές που τους αρέσει στις γωνιές των πλατειών και στις συναγωγές να στέκονται και να προσεύχονται για να επιδειχτούν στους ανθρώπους. Σας βεβαιώ πως έχουν ήδη χάσει την αμοιβή τους. 6 Εσύ, απεναντίας, όταν θέλεις να προσευχηθείς, μπες στον εσωτερικό σου χώρο και, αφού κλείσεις την πόρτα (των αισθήσεων) σου, προσευχήσου κρυφά στον Πατέρα σου που είναι παρών στον μυστικό αυτό χώρο. Κι ο Πατέρας σου, που βλέπει τι κάνεις στα κρυφά, θα σε ανταμείψει φανερά. 7 Κι όταν προσεύχεστε, μην περιττολογείτε όπως οι ειδωλολάτρες που νομίζουν ότι χάρη στην πολυλογία τους θα εισακουστούν. 8 Λοιπόν, μην ομοιωθείτε με αυτούς, γιατί ο Πατέρας σας γνωρίζει τι είναι εκείνα που χρειάζεστε προτού εσείς τα ζητήσετε. Έτσι λοιπόν να προσέυχεστε: Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς … »

***

19 Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· 20 θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· 21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν. 22 Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· 23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; 24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. 25 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; 26 Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; 27 Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; 28 Καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· 29 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. 30 Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; 31 Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; 32 Πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. 33 Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. 34 Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς. (Ματθ. 6:19-34)

Μην θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στη γη, όπου ο σκόρος και η σκουριά τους αφανίζει και όπου κλέφτες κάνουν διαρρήξεις και τους κλέβουν. 20 Να θησαυρίζετε για τους εαυτούς σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε σκόρος ούτε σκουριά τους αφανίζει και όπου οι κλέφτες δεν κάνουν διαρρήξεις ούτε τους κλέβουν. 21 Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας 22 Tο λυχνάρι του σώματος είναι ο  οφθαλμός σας. Εάν λοιπόν ο οφθαλμός σου είναι απλός, ολόκληρο το σώμα σου θα είναι φωτεινό. 23 Εάν όμως ο οφθαλμός σου είναι πονηρό, ολόκληρο το σώμα σου θα είναι σκοτεινό. Αν, λοιπόν, το φως που υπάρχει εντός σου είναι σκοτάδι, πόσο χειρότερο θα είναι το σκοτάδι σου; 24 Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους, γιατί ή θα μισήσει τον ένα και θ’ αγαπήσει τον άλλο ή θα προσηλωθεί στον ένα και θα καταφρονήσει τον άλλο. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε και το Θεό και το Mαμωνά. 25 Γι’ αυτό σας λέω: μην ανησυχείτε για τη ψυχή σας, ως προς το τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας, με τι θα το ντύσετε. Δεν είναι άραγε η ψυχή σας πολυτιμότερη από την τροφή και το σώμα σας από τα ενδύματα; 26 Παρατηρήστε τα πουλιά τ’ ουρανού που δε σπέρνουν, ούτε θερίζουν, ούτε μαζεύουν σε αποθήκες, κι όμως ο Πατέρας σας ο ουράνιος τα τρέφει. Εσείς διαφέρετε πολύ περισσότερο απ’ αυτά; 27 Ποιός από σας μπορεί, με το να ανησυχεί, να προσθέσει έστω και λίγο στη διάρκεια της ζωής του; 28 Kαι για ρούχα τι ανησυχείτε; Παρατηρήστε προσεκτικά τα κρίνα στην εξοχή και μάθετε πώς μεγαλώνουν. Ούτε κοπιάζουν ούτε γνέθουν. 29 Κι όμως, σας λέω, ούτε ο Σολομών με όλη του τη δόξα, δεν ντυνόταν σαν ένα απ’ αυτά. 30 Κι αν της εξοχής το χορτάρι, που σήμερα υπάρχει κι αύριο πετιέται στο φούρνο, ο Θεός το ντύνει έτσι, δε θα ντύσει πολύ περισσότερο εσάς, ολιγόπιστοι; 31 Μην ανησυχείτε, λοιπόν, λέγοντας τι θα φάμε ή τι θα πιούμε ή με τι θα ντυθούμε 32 Άλλωστε όλα αυτά τα επιδιώκουν οι ειδωλολάτρες. Ο Πατέρας σας ο ουράνιος ξέρει όμως όλα αυτά που χρειάζεστε. 33 Να ζητάτε λοιπόν πρώτα-πρώτα τη βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη του, κι όλα τα υπόλοιπα θα σας προστεθούν. 34 Μην ανησυχείτε, λοιπόν, για την αυριανή ημέρα. Γιατί η αυριανή ημέρα θα φροντίσει για τα δικά της. Αρκετά είναι για την κάθε μέρα τα δικά της προβλήματα…