ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Σ.μ.Μ. ΜΑΡΙΑΣ ΝΤΥΠΡΕ
Η Υπέρτατη Δύναμη είναι ασύλληπτη για τον άνθρωπο. Είναι η Πάνσοφη Δύναμη, περί της οποίας ο άνθρωπος ατελή μόνον ιδέαν μπορεί να έχει.
Ο άνθρωπος Την ονομάζει δια της λέξεως "ΘΕΟΣ", για να προσηλώσει τις σκέψεις του προς έναν όρο, μία λέξη η οποία τον ικανοποιεί.
Προς την λέξη δε αυτή, προς αυτόν τον όρο, απευθύνει την λατρεία και τα αιτήματά του, με την ελπίδα ότι θα εισακουσθεί και ότι τα αιτήματά του θα πραγματοποιηθούν.
Ο ασεβής λέει: "Ο Θεός, αν υπάρχει, είναι πολύ υψηλά, πολύ μακράν εμού".
Ο πιστός λέει: "Ο Θεός υπάρχει και με ακούει και μου παρέχει ό,τι του ζητώ με πίστη και άμεμτο πόθο".
Ποίος άραγε εκ των δύο βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια;
Και οι δύο έχουν δίκαιο και άδικο ταυτοχρόνως...
Υπάρχει μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ Θεού και Ανθρώπου, απ΄ότι μεταξύ ανθρώπου κι ενός μικρού ζωϋφίου. Προς τι ο άνθρωπος να ενοχληθεί από τις "σκέψεις" ενός ζωϋφίου; Είναι ποτέ δυνατόν το ζωύφιο να έχει την απαίτηση να τύχη προσοχής εκ μέρους του ανθρώπου; Ο άνθρωπος περιφρονεί το ζωύφιο και το κατασυντρίβει στα πόδια του, ενώ ο Θεός ουδέποτε σκέπτεται να καταστρέψει κάποιο εκ των δημιουργημάτων του. Και ίσως για τον Θεό όλα να είναι "ζωύφια". Κι όμως, υπάρχει το "ζωύφιο", το οποίο εξ ενστίκτου γνωρίζει τον Νόμο και φωνάζει:
"Πρόσεχέ με και σκέπτου με!"
Ο άνθρωπος εξ αλαζονείας και εγωϊσμού ορμώμενος προβαίνει σε πράξεις αιτήσεως οι οποίες ως επί το πλείστον είναι αποτελέσματα περισσότερο φόβου παρά σημεία σεβασμού, ιδίως όταν λαμβάνουν την μορφή λατρείας.
Από αιώνων άλλωστε ο άνθρωπος λάτρευε όλα όσα του γεννούσαν φόβο, για να καταστεί απρόσβλητος υπ' αυτών:
Τον αέρα, την βροντή, την αστραπή, την καταιγίδα, τον ήλιο, την σελήνη, όλα τα άστρα και …τον Θεό. Ωστόσο ο άνθρωπος, όσο και τα άλλα δημιουργήματα, δεν πρέπει να φοβάται τον Θεό.
Εκείνο του οποίου έχει ανάγκη περισσότερο ο άνθρωπος σήμερα και το οποίο είναι πολύ καλύτερο μιάς "προσευχής", με τον τρόπο της συνηθισμένης λατρείας, είναι το να αισθανθεί απλώς και να εννοήσει σαφώς ότι, εφ' όσον παραδέχεται κάποιον "Νομοθέτη" των μεγάλων "Συνειδητών Νόμων" που διέπουν την ύπαρξη, "καθήκον" του είναι να ακολουθεί τους Συνειδητούς αυτούς Νόμους, ουδέποτε να τους ανταγωνίζεται, αλλά να προσαρμόζεται προς αυτούς, οπότε δεν θα έχει καθόλου πλέον την ανάγκη να ικετεύει την Θεία Δύναμη, διότι είναι ευνόητο ότι δεν έχει να φοβάται κάτι από Αυτήν.
Είναι λοιπόν η προσευχή ανωφελής;
Σας απαντώ ότι ανωφελής είναι η προσευχή της λατρείας.
Η αληθής προσευχή θα πρέπει να είναι απλώς ένα "μειδίαμα ευχαριστίας", μια επέκταση ευγνωμοσύνης προς το Όλον.
Εάν δε έχεις ανάγκη να επικαλεθείς κάποια βοήθεια, τότε πράξε απλώς εκείνο το οποίο είπε ο Κύριος:
"Είπε δε αυτοίς, όταν προσεύχησθε λέγετε: ‘Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς ......’." (Λουκ. ΙΑ' 2) και η προσευχή σας κατευθύνεται προς τον Γεννήτορά σας (‘Τον Πατέρα τον εξ Ουρανού.’ Λουκ. ΙΑ' 13).
Αυτή είναι απλώς μια Επίκληση ή Έκκληση. Η βοήθεια έρχεται παρά του Γεννήτορος ή δι’ Αυτού. Το καθήκον λοιπόν κάθε ανθρώπου είναι να γνωρίζει τον Νόμο ο οποίος τον διέπει, να ακολουθεί και να εφαρμόζει τις υπαγορεύσεις του, διάγοντας ζωή αγνών ηθών και, ιδίως, να μεριμνά για το καλό όλων, παρά για την δική του αποκλειστικώς ευμάρεια και για όσα σχετίζονται με αυτήν!
Όσον αφορά λοιπόν την αληθή Προσευχή, αυτή είναι απλώς έκφραση της ευγνωμοσύνης προς τον Δημιουργό του Παντός.
Δεν θα πούμε περισσότερα διότι ακόμη και τα πτηνά του ουρανού, γνωρίζουν καλώς το είδος τούτο της προσευχής...
***
Σας δίδω τώρα την Πρακτική ενός "Πνευματικού Εξαγνισμού" που μπορείτε να τελείτε κάθε Πέμπτη και Σάββατο:
Προτού κατακλιθείς την εσπέραν, πρόσελθε εις τον βωμόν επί του οποίου ευρίσκονται τα Εμβλήματα του Τάγματός μας, το Λάβαρον και τα τρία κηροπήγια.
Άναψε τα κηρία.
Με στήθος ανοικτόν, κάμε επτά μακράς και βαθείας εισπνοάς ήρεμα και αργά και προσπάθησε να συγκεντρώσεις τας σκέψεις σου επί του Έργου το οποίο προτίθεσαι να εκπληρώσεις.
Κατόπιν αναπόλησε τις καλές και τις κακές πράξεις και σκέψεις σου, αφού πεις:
"Αιώνιον Είναι, ιδού εγώ ταπεινός θνητός, ασθενής προ της Ισχύος Σου, προσέρχομαι ενώπιον Εσού, του Υπερτάτου Κριτού του Είναι μου, ίνα ζητήσω εν ονόματι της Ισχύος την οποίαν ενεσάρκωσες εις το Κρίνον και τον Αετόν, την Υπερτάτην Κρίσιν Σου."
Κλείσε τους οφθαλμούς σου, ανυψώνων αυτούς προς τα άνω, με το στήθος ανοικτό και τους βραχίονες διασταυρωμένους, όπως κατά τον Χαιρετισμό του Τάγματος.
Θέτων το "Αίτημα" ανοίγεις αργά τους βραχίονες και εισπνέεις βαθιά.
Η κεφαλή εν ισορροπία, το δε σώμα εν καταστάσει εκκλήσεως.
Όταν μια πράξη ή σκέψη σου είναι εσφαλμένη, άφησε το αριστερό σου χέρι να πέσει προς τα κάτω με σφιγμένη την πυγμήν και πες:
"Πράξις / Σκέψις καταστρεπτική της Παγκοσμίου Ισορροπίας, σε απορρίπτω εις την άβυσσον της λήθης."
Ανοίγων την πυγμήν, ως να απέρριψες κάτι, πες:
"Είθε ουδείς θνητός να ευρεθεί εις τον δρόμον σου, είθε να εξαφανισθείς από προσώπου των Γεννητόρων σου, άκαρπος και εσαεί χαμένη."
Στοχάσου βαθύτερα επί των πράξεών σου και κατόπιν, με τον ίδιο τρόπο, όρθιος (ή αν θέλεις γονυκλινής) με τα χέρια υψωμένα και τις παλάμες στραμμένες προς τα άνω, πες:
"Πάτερ οικτίρμον, ευρίσκομαι άραγε εν τω Πνεύματί Σου μεταξύ των καλών και των δικαίων;" (Παύσις)
"Ευδόκησον, ω Πάτερ ενδόξων εκδηλώσεων να απαντήσεις εις την επίκλησίν μου δια σημείου αισθητού εις την ψυχήν και το πνεύμα μου." (Πάυσις)
" Έων... Νικητά... Έων... Δώρε... Δώρα..." (τρίς)
Αναμένεις σ' αυτήν την κατάσταση και στάση, για ενδεχόμενη πνευματική ή ψυχική ένδειξη και
Κλείνεις την "Εργασία" σου με αίσθημα ευγνωμοσύνης προς το Πάν, σβήνοντας τα κηρία δια κηροσβέστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου