Αδελφοί και Αδελφές του Κρίνου και του Αετού, Φίλοι και Φίλες της Εσωτερικής Μυητικής Παραδόσεως
Αποχαιρετούμε το 2020 με ευγνωμοσύνη για ό,τι μας προσέφερε, καλό ή κακό, και υποδεχόμαστε με χαρά, βαθιά γαλήνη και ήρεμη προσδοκία, το νέο έτος 2021, μια συμβατική χρονική περίοδο που μπορεί να αποτελέσει -αν εμείς το επιτρέψουμε- έναν ακόμη "Διδάσκαλο" στην γραμμική πορεία της επίγειας ζωής μας ως ενσαρκωμένα όντα, κι έναν ακόμη "Βοηθό" στην σπειροειδή πορεία της συμπαντικής μας Ζωής και της Εξελίξεώς μας εν αυτή.
Αναζητήσαμε ένα κείμενο εκ του Αρχείου μας κατάλληλο για την περίσταση.
Θεωρήσαμε πως ιδιαίτερα κατάλληλο είναι ένα "αφήγημα" που πρωτοδημοσιεύθηκε στα Γαλλικά τον Ιανουάριο του 1921, πριν από 100 ακριβώς χρόνια, στο Παρίσι (υπογραφόμενο από τον "Μέγα Αττικό", τον Διδάσκαλο της Σχολής των "Αδελφών της Ανατολής" Δημήτριο Πλάτωνος Σεμελά, και Συν-ιδρυτή της Αδελφότητάς μας μαζί με την Σ.μ.Μ. Μαρία), τόσο λόγω του περιεχομένου του, όσο και λόγω της γλαφυρής και μυητικής δύναμης του ύφους του.
Ας το απολαύσουμε "δια της Καρδιάς", χωρίς περιττές διανοητικές επεξεργασίες, ενθυμούμενοι πως αν και η "Αιώνια Αγάπη" διαχέεται στους ανθρώπους "άνωθεν" από αιώνων, ωστόσο ελάχιστοι φτάνουμε στο σημείο να αντιληφθούμε τις ευεργετικές και ζωοποιές Ακτίνες της επιτρέποντάς τες συνειδητά να μεταμορφώσουν την ζωή μας.
Σας ευχόμαστε μια καλή, γόνιμη κι ευτυχισμένη νέα χρονιά!
Μ.Τ. Є+, Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2020
Εκ μέρους του Υπάτου Συμβουλίου της Αδελφότητας των Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού
NARRATIONS ASTRALES - NOËL
(ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ - ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ)
"Ήταν μια νύχτα παγερή, τέτοια που σπάνια βλέπουν οι ακτές της Παλαιστίνης. Η Σελήνη, στο δεύτερο τέταρτό της, έκανε τους δρόμους της Ιουδαίας να φέγγουν μ' ένα λευκό χλωμό φως. Ο βορεινός άνεμος, ακολουθώντας το ρεύμα του Ιορδάνη, μαστίγωνε την ισχνή βλάστηση κοντά στη Βηθλεέμ, κι εγώ, ο Άγγελος Δαβά, πετούσα πάνω απ' τη θλιβερή και σκυθρωπή αυτή έκταση, ως μία ψυχή που πάσχει.
Μια Υψηλή Διάνοια, απ' τα Ανώτερα Σώματα, είχε έρθει στο Ουράνιο Σώμα και μου είχε πει:
- Άγγελε Δαβά, κατέβα στον γήινο Κόσμο, γιατί ο Φοίνικας, καταναλωμένος απ' την θέρμη της Αγάπης του, θα αναγεννηθεί απ' την ίδια του τη στάχτη και θα εκπληρωθούν νέα θεία σχέδια!
Σαν βέλος διέσχισα τις εκτάσεις και να που βρίσκομαι περιπλανώμενος στους προκαθορισμένους τόπους.
Το να αφηγηθώ τα γεγονότα αυτά με ανθρώπινα λόγια είναι διανοητικό έργο ακατόρθωτο - ακόμη και για τους αγγέλους του Ουρανού - κι η αποκάλυψή μου δε θα δώσει παρά μια ισχνή όψη της μεγάλης θείας εποποιίας.
Θα μιλήσω πρώτα για τον Κόσμο.
Στο βάθος του ορίζοντα διακρίνω ένα φωτεινό σημείο που κινείται και πλησιάζει. Προχωρώ προς αυτό και βλέπω μια γυναίκα που ακτινοβολεί, αλλά και που πάσχει πολύ. Στηρίζεται πάνω στον συνοδοιπόρο της, ενώ ένα αδυνατισμένο γαϊδουράκι ακολουθεί υπάκουα το ζευγάρι.
Με σιγανή φωνή, ο άνδρας λέει:
- Κουράγιο Μαρία, πλησιάζουμε το χωριό. Να, εκεί στο βάθος, φαίνονται τα πρώτα φώτα. Μήπως θέλεις να σε σηκώσω στα χέρια μου; Μην κλαις, Μαρία, κάνε κουράγιο.
Κι η Μεγάλη Γυναίκα απαντούσε:
- Αγαπητέ φίλε της ύπαρξής μου, βλέπεις, κάνω κουράγιο. Οι έγνοιες κι οι πόνοι εξαφανίζονται μπροστά στην υπέρτατη χαρά μου. Τα δάκρυά μου δεν είναι δάκρυα πόνου και λύπης, είναι γεμάτα τρυφερότητα και ευτυχία, γιατί, πίστεψέ με, αγαπημένε μου φίλε, το όν που τη στιγμή αυτή εργάζεται στους κόλπους μου για την απελευθέρωσή του και τη δική μου, δεν είναι όν που έχει τίποτε το κοινό με τους θνητούς. Πολλές φορές με μάλωσες για τα λόγια αυτά. Σήμερα, δείξε λίγη ανοχή χάρη της ιερής μητρότητας κι άσε με να τα λέω.
Κι εγώ, ο άγγελος Δαβά, έβλεπα να ξεπηδούν διάφορες αντιφατικές σκέψεις στον Ιωσήφ, τον σύντροφο ζωής και σύζυγο της Μεγάλης Γυναίκας.
Σκεπτόταν: "Θεέ του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, Θεέ των Πατέρων μου, Θεέ του Ισραήλ, που επί τρεις φορές έσωσες τον αγαπημένο σου λαό, γιατί δεν μπορώ να πιστέψω τα λόγια της συντρόφου μου; Γιατί σκέψεις που δεν είναι καθόλου ωραίες ξεπετάγονται απ' το μυαλό μου και συσκοτίζουν την ψυχή μου; Κι όμως, Θεέ των Πατέρων μας, η Μαρία μιλάει με πίστη και πεποίθηση, ενώ εγώ ζω στην αγωνία και την αβεβαιότητα. Θεέ του Ισραήλ, Συ ο τόσο ισχυρός, δώσε μου έμπνευση, δώσε μου σημεία της ισχύος Σου."
Εκείνη τη στιγμή εγώ, ο άγγελος Δαβά, τα 'χασα, γιατί στους αόρατους Κόσμους της Γης είδα πράγματα που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη φαντασία.
Απ' τα σκοτεινά κατάβαθα της γης βγήκαν στην επιφάνεια φοβερές λεγεώνες από κακόβουλα όντα που γέμιζαν τις εκτάσεις με την πένθιμη οχλοβοή τους. Όλοι είχαν επικεφαλής τους φοβερούς αρχηγούς της εναντιότητας. Έκαναν κύκλο γύρω απ' το ζευγάρι των οδοιπόρων και, παρά τις προσπάθειες που έκανα να διασώσω απ' τις επιθέσεις τους τα δυο αυτά όντα που περιπλανιόνταν στους δρόμους της νύχτας, ο κύκλος γύρω τους γινόταν ολοένα και πιο σφιχτός κι η αντίστασή μου έσβηνε μπροστά στη θανάσιμή τους επίθεση.
Στην τόσο κρίσιμη αυτή στιγμή, ένα αναπάντεχο θέαμα παρουσιάστηκε μπροστά στα μάτια μου: τα πέπλα του Ουρανού σχίστηκαν στα δυο, ένα εκθαμβωτικό φως εισέβαλε στο διάστημα κι είδα τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, που επέβαινε ένα φωτεινό σύννεφο, να κατεβαίνει προς εμάς με μια θεία ουράνια ομορφιά να τον πλαισιώνει. Τον συνόδευαν Χερουβείμ, κρατώντας Κρίνα και ψάλλοντας μελωδικούς ύμνους.
Ακούστηκαν τέσσερις φορές οι σάλπιγγες που ξέσπασαν στα τέσσερα Σημεία του Ουρανού κι εμφανίστηκαν τέσσερις άγγελοι τεσσάρων διαφορετικών χρωμάτων, που σάρωσαν την Γη απ' όλες τις ρυπαρότητες. Κι είδα τη Γη να γίνεται λευκή σαν σάβανο.
Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ έφτασε δίπλα στο ζευγάρι και παρέταξε τα Χερουβείμ σε ημικύκλιο προς τη μεσημβρινή πλευρά του.
Ξαφνικά, αστραπές χάραξαν το διάστημα και τρεις σάλπιγγες βρόντηξαν. Κι είδα τρεις αγγέλους σαν διάττοντες αστέρες να πέφτουν επί της Γης και να εισδύουν στα σωθικά της για να εξαγνίσουν τους κόλπους της.
Κι εμφανίστηκε τότε θριαμβευτικός ο Αρχάγγελος Ραφαήλ, ιππεύοντας επάνω σ' ένα σύννεφο εξαγνιστικής φωτιάς, κι ήλθε προς εμάς, όπως είχε έλθει κι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.
Σεραφείμ ίππευαν πάνω σε δικέφαλους Αετούς, ψάλλοντας μελωδικούς ύμνους που γέμιζαν τις γήινες εκτάσεις. Ήρθαν και στοιχήθηκαν σε ημικύκλιο γύρω απ' το ζευγάρι, απ' την μεσημβρινή πλευρά.
Ήμουν ακόμη κάτω απ' την επιρροή των θείων Αρμονιών, όταν είδα να εμφανίζεται ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, με μορφή ανδρός που έλαμπε από ομορφιά.
Προχωρώντας μόνος προς εμένα, μου είπε:
- Χαίρε Άγγελε Δαβά. Η ώρα του Μυστηρίου πλησιάζει. Πάρε την μορφή ενός ανθρώπου του λαού, τρέξε στη Βηθλεέμ κι ανάγγειλε σ' όλους όσους συναντήσεις στο διάβα σου το καλό νέο, το νέο της Σωτηρίας των ανθρώπων.
Κι ενώ μια ακτίνα της αγγελικής μου συνείδησης παρακολουθούσε τα γεγονότα τα οποία συνέβαιναν, εγώ, ο Άγγελος Δαβά, περιβλημένος με την μορφή ενός μικρού βοσκού, διέτρεχα τους δρόμους της Ιουδαίας και καλούσα τους ανθρώπους να αδελφωθούν, γιατί είχα τη δύναμη να τους δείχνω τις Αγγελικές Λεγεώνες που διέσχιζαν τις Ουράνιες Εκτάσεις.
Σε μια στιγμή άκουσα μια διαπεραστική κραυγή που ερχόταν απ' το ζευγάρι των ταξιδιωτών. Δεν ήταν όμως μια κραυγή της Μεγάλης Γυναίκας που πονούσε. Ο Αρχάγγελος Ραφαήλ, αγγίζοντας με τη Ρομφαία του τα μάτια του άπιστου Ιωσήφ, έκανε τα Πέπλα να πέσουν κι έτσι ο σύντροφος της Μαρίας, της Μεγάλης Γυναίκας, είδε τα Σημεία του Ουρανού και εννόησε τα θεία Σχέδια. Και τότε τον είδα να γονατίζει, να κλαίει από χαρά και να φιλάει τα πόδια της γυναίκας του.
Εκείνη τη στιγμή, ένας έκπτωτος άγγελος, που περιπλανιόταν κοντά στο ζευγάρι, θέλησε να τραβήξει στα κατάβαθα της γης τον Ιωσήφ, τον Μαραγκό, αλλά και πάλι η Ρομφαία του Αρχάγγελου Ραφαήλ εξαφάνισε την εναντιότητα αυτή.
Το ζευγάρι πλησίαζε τη Βηθλεέμ κι η Μεγάλη Γυναίκα, υποκύπτοντας στους πόνους του τοκετού και μη μπορώντας να προχωρήσει άλλο, αφέθηκε στα δυνατά χέρια του Αρχάγγελου Γαβριήλ και του Αρχάγγελου Ραφαήλ, ενώ ο Αρχάγγελος Μιχαήλ προπορευόταν της Αγγελικής αυτής Πομπής κι έφτανε στα περίχωρα του χωριού.
Εγώ ο ίδιος, με μορφή βοσκού, βρισκόμουν εκεί και είδα το Μυστήριο.
Την υπέρτατη αυτή στιγμή, βαθιά σιγή απλώθηκε στους κόλπους του φυσικού Κόσμου...
Θα 'λεγε κανείς, πως για μια στιγμή η Ισορροπία επανακτούσε τα δικαιώματά της. Και τότε είδα να εκτελείται το Μυστήριο επί της Γης:
Ο Μέσχια, που έμελλε να γίνει ο Ιησούς της Ναζαρέτ, ως βέλος προερχόμενο απ' τους κόλπους του Κύκλου Έωνα, διασχίζοντας τις Επτά Εκτάσεις της Κοσμικής Δημιουργίας, σταμάτησε στο Ουράνιο Σώμα, την Αιώνια Κατοικία των Γεννητόρων. Εκεί, ο Θείος Λόγος έλαβε την μορφή με την οποία επρόκειτο στη συνέχεια να εκδηλώσει τον Ιησού της Ναζαρέτ.
Πέρασε θριαμβευτικά μέσα απ' τις περιοχές του ανώτερου και κατώτερου Κοσμικού Σώματος κι είδα τους Φύλακες των Σωμάτων αυτών κατάπληκτους. Έγινε Κύριός τους, και, εισδύοντας στον Φυσικό Κόσμο, στάθηκε όρθιος μπροστά στη Μεγάλη Γυναίκα. Αφού άγγιξε με το δεξί Του χέρι το μέτωπο της Μαρίας, χαμήλωσε τα χέρια στους ώμους της και περίμενε το συμβάν.
Μια αρμονική και βαθιά μελωδία διαχύθηκε στις Γήινες Εκτάσεις. Μια κραυγή της Μεγάλης Γυναίκας και μια άλλη κραυγή του νεογέννητου δόνησαν τους αισθητικούς νόμους του γήινου Σύμπαντος.
Ο Θείος Λόγος έσκυψε και καθρεφτίστηκε στο πρόσωπο του νεογέννητου. Χαιρέτησε τη Μαρία, τη Μεγάλη Γυναίκα, και κατόπιν, κρίνοντας ότι η πρώτη Του πράξη είχε αποπερατωθεί, ξανανέβηκε στο Ουράνιο Σώμα κι αναπαύτηκε στην Αιώνια Κατοικία των Γεννητόρων.
Έτσι, ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε μεταξύ της 5ης και της 6ης ώρας της νύχτας."
+ ΜΕΓΑΣ ΑΤΤΙΚΟΣ
"EON", REVUE SPIRITUALISTE, JANVIER 1921
