45. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

(Αγάπη-Αμοιβαιότητα-Ανθρωπιά)

(Δεκέμβριος 2021)

Αγαπημένοι Φίλοι και Αδελφοί,

Στο πρώτο Τεύχος της περιοδικής συνδρομητικής έκδοσης «Η Δύναμη της Αληθείας» (“La Force de la Verité”, Όργανο των “Φίλων της Μαρίας Ρουτσίν-Ντυπρέ”, Ιδρύτριας του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού), που κυκλοφόρησε στην Γαλλία τον Δεκέμβριο του 1918 (βλ. παρακάτω, Εικόνα 1) καταγράφονται με λακωνικότητα τα εξής:

«Η Μαρία Ντυπρέ, το γένος Ρουτσίν, γεννήθηκε στην Οδησσό το 1883. Σε μικρή ηλικία ήλθε στο Παρίσι με τους γονείς της. Σε ηλικία 15 ετών, έχοντας ανησυχίες για το κοινωνικό πρόβλημα, παρακολουθεί εργασίες συνεδρίων πολλών και διαφόρων κοινωνικών κομμάτων. Ο πρώτος σταθμός για τον προσανατολισμό του έργου της ήταν μια μακριά σειρά διαλογισμών που διήρκεσαν για πολλά χρόνια. Σε ηλικία 24 ετών, ταξιδεύει στην Αίγυπτο και την Ελλάδα και για δύο χρόνια μελετά τα κοινωνικά ήθη των λαών της Ανατολής. 

Σε ηλικία 26 ετών βρίσκει πραγματικά τον δρόμο της, οι πρώτες γραμμές του οποίου αρχίζουν πλέον να χαράσσονται. Κατόπιν συνεργασίας με διαφόρους Ηγέτες Φιλοσοφικών Σχολών της Ανατολής, αρχίζει να διαμορφώνει την οργάνωση του μελλοντικού της Έργου και επιλέγει τρεις Μαθητές, τους οποίους μυεί, δίνοντας έτσι μια πρώτη συγκεκριμένη μορφή στο Έργο της. 

Στις αρχές του 1915, δημιουργεί το Τάγμα του Κρίνου και του Αετού, στην κεφαλή του οποίου τοποθετεί ως ηγέτες του, τους τρεις αυτούς Μαθητές της. Η Σύνθεση του Έργου που δημιουργήθηκε από την Μαρία είναι η «Τελειοποίηση του Ανθρώπου για το καλό της Συλλογικότητας». Πέθανε στις 30 Ιανουαρίου 1918, αφήνοντας πίσω της μια συλλογή εργασιών επάνω στη φιλοσοφία των θρησκειών, στο θεωρητικό κοινωνικό ιδεώδες και την εφαρμογή του στην πράξη. Μέσα από το περιοδικό αυτό θα έχουμε την ευκαιρία να δημοσιεύουμε αποσπάσματα από τα έργα της». 

 Εικόνα 1.

Εύκολα διαπιστώνουμε πως ήδη από τον Δεκέμβριο του 1918, κάποιοι ένθερμοι Μαθητές της Μαρίας, θεώρησαν καλό, αλλά και ηθικό τους καθήκον, να διαδώσουν κατά δύναμιν το Ιδεώδες και το Έργο της, εντός και εκτός των Ταγματικών Κολλεγίων, με τα διαθέσιμα στην εποχή τους μέσα, όπως πράττουμε σήμερα και εμείς, με τα διαθέσιμα στην εποχή μας μέσα. Ενάμιση χρόνο αργότερα, τον Μάιο του 1921, το ίδιο έγινε άλλωστε και στην Ελλάδα, με την έκδοση της περιοδικής έκδοσης ΈΩΝ, από τον Μεγάλο Ταξιάρχη της Ανατολής, Αντώνιο Χατζηαποστόλου (βλ. παρακάτω, Εικόνες 2 και 3)

 Εικόνα 2.

Στην Προμετωπίδα του Τεύχος αυτού διαβάζουμε: "Ο κύριος χαρακτήρ του καλού είναι η χαρά εις την απόλυτον ειρήνην, η πλήρης συνείδησις και ευχαρίστησις της υπάρξεως και της ζωής". ΔΩΡΑ

 

 Εικόνα 3.

Στο πρώτο εκείνο Γαλλικό Τεύχος της ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, καταγράφησαν, μεταξύ άλλων, τα πρώτα 10 από τα 45 Θεωρήματα της Διδασκαλίας μας, το Τυπικόν Καθιερώσεως και Μυήσεως στον Βαθμό του Εταίρου του Τάγματος και κατονομάστηκε καθαρά το θεμελιώδες «καθήκον» του ανθρώπου σύμφωνα με την Αδελφότητά μας, που είναι η προσωπική του εργασία προκειμένου να καταστεί ωφέλιμος για τον εαυτό του, τους συνανθρώπους του και όλη την δημιουργημένη Φύση. Αυτή η σωματική, ηθική και πνευματική προσπάθεια του ανθρώπου, συνοψίζεται στην λέξη «ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ», η οποία μαζί με την ΑΓΑΠΗ και την ΑΝΘΡΩΠΙΑ συγκροτούν για εμάς μία αδιαίρετη τριάδα.

Η διάδοση της υψηλής Διδασκαλίας μας και με «εξωτερικά μέσα», εάν χρειάζεται και στο μέτρο που χρειάζεται, δεν αποτελεί συνεπώς κάτι το πρωτοφανές ή το μυητικά απαγορευτικό, τουλάχιστον όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε στην Αδελφότητά μας. Θεωρούμε πως θα ήταν σαν κάποιος να έλεγε λ.χ. πως η διάδοση του Ευαγγελίου εκτός του χώρου της Εκκλησίας, είναι κάτι το πρωτοφανές ή βλαπτικό, αφού τάχα, προσφέρει τα «μαργαριτάρια» στους «χοίρους»! Εμείς πιστεύουμε βαθιά μέσα μας πως και ένας μόνο συνάνθρωπός μας στην κοινωνία να ωφεληθεί από όσα μεταδίδουμε στο Ιστολόγιό μας ή στο Κανάλι μας στο YouTube, θα είναι σπουδαίο κέρδος τόσο για τον ίδιο όσο και για το περιβάλλον του και για την ανθρωπότητα συνολικά.

Αυτό που δεν μεταδίδουμε (γιατί δεν δύναται να «μεταδοθεί» με λέξεις) είναι τα Τυπικά μας και η εσωτερική διάσταση των Εργασιών μας, τα οποία λειτουργούν και έχουν νόημα μόνον εντός των Κολλεγίων μας, κι ωστόσο η ευεργετική τους επίδραση στους αδελφούς που δέχονται την Μύησή μας, διαπιστώνουμε πως εκτείνεται σε όλους μας, σαν μία πέτρα που σχηματίζει επάλληλους κύκλους σαν πέσει στην επιφάνεια του νερού μιας ήρεμης λίμνης.

Αυτά τα λίγα τα αναφέρουμε για κάποιους Αδελφούς μας άλλων Ταγματικών Σχηματισμών (στην Ελλάδα ως γνωστόν λειτουργούν Κολλέγια που υπάγονται σε τρεις ή τέσσερις διαφορετικές «Διοικήσεις», με τις οποίες μας δένει ωστόσο το κοινό και πανανθρώπινο Ιδεώδες μας), που πιθανόν να θεωρούν «ύβρη» την μέχρι τώρα επικοινωνιακή δράση μας. Βεβαίως η δράση μας δεν είναι μόνον αυτή που φαίνεται, ή αυτή που επιτρέπουμε να φανεί εξωτερικώς…

Τώρα, επανερχόμενοι σε όσα στην αρχή αναφέρουμε, ας πούμε ότι λίγο πριν από την έκδοση του πρώτου Γαλλικού Τεύχους της «Δύναμης της Αληθείας», του Δεκεμβρίου 1918, και συγκεκριμένα στις 2 Νοεμβρίου 1918, το Συμβούλιο του Τάγματος «ανταποκρινόμενο στις ευχές που εκφράστηκαν από τους Μεγάλους Ταξιάρχες» (τους Έλληνες Νικόλαο Κονταρό, Αντώνιο Χατζηαποστόλου και Γεώργιο Αγάθο), υπέδειξε ομόφωνα τον Δημήτριο Πλάτωνος Σεμελά, ως Πρόεδρο του Συμβουλίου και του προσέδωσε τον τιμητικό τίτλο του Συν-ιδρυτή του Τάγματος.

Έναν μάλιστα μήνα αργότερα, την 1^η Δεκεμβρίου του 1918, συστάθηκαν οι Τέσσερις Μεγάλες Ταξιαρχίες του Κρίνου και του Αετού, δηλαδή η Μ.Τ. του Βορρά (με δικαιοδοσία στην Κεντρική, Βόρεια και Δυτική Ευρώπη), η οποία τέθηκε υπό την διεύθυνση του Αναπλ. Μεγ. Ταξιάρχη Ευγένιου Ντυπρέ (Μαρτινιστή και συζύγου της Μαρίας), και οι Μεγάλες Ταξιαρχίες του Νότου (Αφρική, Ασία, Ωκεανία), της Ανατολής (Ελλάδα, Βαλκάνια, Ρωσία) και της Δύσης (Αμερική), που τέθηκαν υπό την διεύθυνση των προαναφερομένων τριών πρώτων Ελλήνων Μεγάλων Ταξιαρχών, Ν.Κ., Α.Χ. και Γ.Α., αντίστοιχα.

Προς τιμήν εκείνων των τριών πρώτων «Μαθητών της Αληθείας», με τους οποίους μορφολογήθηκε για πρώτη φορά το Όραμα της Ιδρύτριάς μας Μαρίας, δημοσιεύουμε σήμερα μία φωτογραφία τους (Εικόνα 4) στην οποία από αριστερά προς τα δεξιά βλέπουμε τους Α. Χατζηαποστόλου (Μ.Τ. Ανατολής), Ν. Κονταρό (Μ.Τ. Νότου) και Γ.Αγάθο (Μ.Τ. Δύσης).

Εικόνα 4.

Ας τους θυμούνται και ας τους τιμούν όλοι οι Αδελφοί και Αδελφές του Κρίνου και του Αετού, από όποια Διοίκηση ή Σχηματισμό κι αν προέρχονται! Το Ιδεώδες μας ας ενώσει σε μία αληθινή και άξια του ονόματός της Αδελφότητα, εμάς και όλους τους ανθρώπους, τόσο μεταξύ μας όσο και με την δημιουργημένη Φύση! 

Το Σύνθημά μας: "Αγάπη - Αμοιβαιότητα - Ανθρωπιά" ή "Αγάπη και Αμοιβαιότητα στην Ανθρωπότητα" (Amour - Réciprocité - Humanité), ας μας συντροφεύει σε εύκολες και δύσκολες στιγμές της ζωής μας! Κι επειδή, όπως έχουμε σε διάφορα ταγματικά κείμενα αναπτύξει, αυτό αποτελεί μια φαινομενικώς δυσκολοπρόσιτη "κορφή", ας ξεκινήσουμε πρώτα-πρώτα με κάτι "απλούστερο", δηλαδή με την Ανεκτικότητα, προς τον εαυτό μας και τους γύρω μας...

***

Ο λόγος ας επιστρέψει τώρα πίσω στην Μαρία, φίλοι και αδελφοί του Κρίνου, την Ιδρύτρια της Αδελφότητάς μας και οραματίστρια ενός καλύτερου μέλλοντος για τον άνθρωπο και την κοινωνία του, για την οποία ο Διευθυντής του Μυσταγωγικού Κολλεγίου των Παρισίων, Ζύλ Ντυπόντ, τον Δεκέμβριο του 1918 έγραφε:

«Η Μαρία εμβάθυνε στα δεινά και στις δυστυχίες των συνανθρώπων της, διαπιστώνοντας τις καθημερινές αδικίες πάνω στις οποίες οι κοινωνικοί νόμοι είναι ανίσχυροι. 

Διέκρινε την μεγάλη θλίψη που συνθλίβει την κοινωνία μας και ερωτευμένη με την ανθρωπότητα, αλλά και προικισμένη με μία εξαιρετική ευφυία, αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή της στην σύλληψη ενός Έργου προορισμένου να λύσει το κοινωνικό πρόβλημα, για την ευδαιμονία όλων των ανθρώπων. Είχε τον χρόνο να θέσει τις βάσεις αυτού του Έργου και να μυήσει στη σύλληψή της πολλούς Μαθητές, οι οποίοι αφιέρωσαν με την σειρά τους την δική τους ζωή για να το πραγματοποιήσουν. 

Η θεμελιώδης Αρχή της μεγάλης σύλληψης της Ιδρύτριας του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού είναι 

«Να τελειοποιηθεί το άτομο για να τελειοποιηθεί η κοινωνία». 

…. Η Σχολή της Μαρίας, καλεί κοντά της όλους τους ανθρώπους, χωρίς διάκριση φύλου, τάξεως, φυλής ή θρησκείας. Εκείνοι που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμά της δεν έχουν να περιμένουν κανένα απολύτως όφελος, πέραν της τελειοποίησης της δικής τους εκπαίδευσης, που έχει ως αποτέλεσμα την ανόρθωση και ανεξαρτησία της δικής τους προσωπικότητας. Όσοι έλθουν κοντά μας, ακόμη κι αν δεν έχουν καμμίαν άλλη αρετή, ας έχουν τουλάχιστον την αρετή της Αγάπης για τους ανθρώπους και την ανθρωπότητα. …. 

Ενεργώντας καθαρά και ανοιχτά μπροστά στους ανθρώπους, πέρα και μακριά από κάθε δογματικό σύστημα, ας υπερασπιζόμαστε ως πιστοί Ιππότες του νέου Ηθικού Νόμου την Αλήθεια, αυτήν που νιώθουμε, χωρίς εχθρότητα και επιθετικότητα».

Ας αναφωνήσουμε λοιπόν ως ευχή για την νέα Χρονιά:

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ (που είναι έργο και του καθένα από εμάς) ΝΑ ΖΗΣΕΙ!"

 

44. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ

(Νοέμβριος 2021)

Φίλες και Φίλοι, αγαπημένοι μας Αδελφοί,

Σήμερα θα μιλήσουμε περί του Ταγματικού μας Χαιρετισμού. Ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι που δεν έχουν λάβει την Μύησή μας για να μπορούν να κατανοήσουν ευκολότερα τα όσα πούμε… Ωστόσο θα διαπιστώσουν πως όσα ακολουθούν δεν θα τους είναι αδιάφορα. 

Εξ αρχής θα πρέπει να σημειώσουμε πως ο Χαιρετισμός μας, που είναι οι κινήσεις και οι λέξεις με τις οποίες αρχίζουν και κλείνουν οι εσωτερικές μας Εργασίες, χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένο «ρυθμό» και «αριθμό», πράγμα πολύ φυσικό αν αναλογιστούμε ότι στις περισσότερες απ’ τις «Σχολές» των Μυημένων του παρελθόντος, ιδίως εκείνων της Πυθαγόρειας Παράδοσης, όπως είναι και η δική μας, κάθε Διδασκαλία φέρει εντός της, δηλαδή εντός των «λέξεων» δια των οποίων εκδηλώνεται στον φυσικό κόσμο, τον «αριθμό» της, δυνάμει του «Νόμου της Δημιουργίας», κάτι που μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε πως οτιδήποτε υπάρχει στον Κόσμο αυτόν της ασταθούς ισορροπίας -και πιθανώς αναλογικά και σε ανώτερους κόσμους- χαρακτηρίζεται από κάποιον συγκεκριμένο «αριθμό».

Κατά τον λόγο αυτό, η Διδασκαλία της ιδρύτριας της Αδελφότητάς μας Μαρίας Ντυπρέ, διατυπωθείσα στην Γαλλική γλώσσα, κρύβει εντός της το «Μυστικό του Μέτρου», του «Ρυθμού» και του «Αριθμού» της.

Ας φέρουμε στον νου μας τον Ταγματικό μας Χαιρετισμό.

Διαιρείται σε τέσσερις (4) «χρόνους», κατά τους οποίους λέμε:

POUR L’ AMOUR          (Για την Αγάπη)

DE L’ HUMANITÉ        (Της Ανθρωπότητας)

QUE TON OEUVRE     (Το Έργο σου)

VIVE                                (Να Ζήσει)

Παρατηρώντας και μετρώντας τα γράμματα-ψηφία της κάθε μιας φράσης, στην Γαλλική γλώσσα, διαπιστώνουμε τα εξής:

Η πρώτη φράση (POUR L’ AMOUR), αποτελείται από Δέκα (10) γράμματα-ψηφία.      

Κάνοντας αναγωγή στην Μονάδα, έχουμε: 10 ψηφία= 1+0= 1

Η δεύτερη φράση (DE L’ HUMANITÉ), αποτελείται από Έντεκα (11) γράμματα-ψηφία.

Κάνοντας αναγωγή στην Μονάδα, έχουμε: 11 ψηφία= 1+1= 2

Η τρίτη φράση (QUE TON OEUVRE), αποτελείται από Δώδεκα (12) γράμματα-ψηφία.

Κάνοντας αναγωγή στην Μονάδα, έχουμε: 12 ψηφία= 1+2= 3

Η τέταρτη φράση (VIVE), αποτελείται από Τέσσερα (4) γράμματα-ψηφία, οπότε χωρίς να χρειάζεται αναγωγή στην Μονάδα έχουμε το τέσσερα = 4

Εάν τώρα προσθέσουμε όλα τα γράμματα-ψηφία του Ταγματικού μας Χαιρετισμού, βρίσκουμε ότι αποτελείται συνολικά από 37 ψηφία (10+11+12+4 = 37) και με εκ νέου αναγωγή στην Μονάδα βρίσκουμε πως: 37 = 3 + 7 , που μας δίνει 10 και βεβαίως το 10 = 1+ 0 = 1

Με το «κλείσιμο» λοιπόν του Ταγματικού μας Χαιρετισμού, επανερχόμαστε ξανά στην Μονάδα, απ’ όπου αρχικώς εκινήσαμε.

Συνοψίζοντας όσα ελέχθησαν μέχρι τώρα, έχουμε τον παρακάτω πίνακα:

POUR L’AMOUR     : 10 (1+0) = 1

(Για την Αγάπη)

DE L’ HUMANITÉ    : 11 (1+1) = 2

(Της Ανθρωπότητας)

QUE TON OEUVRE: 12 (1+2) = 3

(Το Έργο σου)

VIVE                        : 04 (0+4) = 4  

(Να Ζήσει)

Η «Σφραγίς της Μονάδος» που κρύβεται στον Χαιρετισμό μας, είναι χαρακτηριστική, φανερώνοντάς μας ότι -δυνάμει του «Νόμου της Κυκλικής Κίνησης», ή «Νόμου της Επαναφοράς»- μία Εναδική Απόρροια (που φανερώνεται με τον αριθμό 1 της πρώτης φράσεως), διείσδυσε στον ενδιάμεσο Κόσμο, τον Κύκλο του Ουρανού (φανερώνεται με τον αριθμό 2 της δευτέρας φράσεως), εν συνεχεία εκδηλώθηκε στον Κύκλο του Κόσμου, όπου τώρα ζούμε (που φανερώνεται με τον αριθμό 3 της τρίτης φράσεως), προκειμένου να εκτελέσει επ’ αυτού, και επί των πλασμάτων του, Έργο Ζωής και Δημιουργίας (που φανερώνεται με τον αριθμό 4). 

 

Προσθέτοντας, τέλος, κάθετα και καθοδικώς, όλα τα παραπάνω ψηφία, δηλαδή: (1+2+3+4 = 10 = 1+0 = 1), ξαναβρίσκουμε την Ιερή Τετρακτύν, τον Αριθμό της Μονάδος, από την οποία το Πάν ξεκινά και στην οποία το Πάν κατατείνει.

***

Ο άνθρωπος Αδελφοί και Αδελφές μου, με την Τριπλή του Σύνθεση (Σώμα, Ψυχή, Πνεύμα) αποτελεί Απεικόνιση του Αιωνίου Τριαδικού.

Η κεφαλή μας, έδρα των λεγόμενων διανοητικών λειτουργιών, αντιπροσωπεύει τον αριθμό ΕΝΑ (1), 

Το στήθος μας, έδρα των λεγόμενων συναισθηματικών λειτουργιών, αντιπροσωπεύει τον αριθμό ΔΥΟ (2) και 

Η κοιλία μας, έδρα των λεγόμενων σωματικών λειτουργιών, αντιπροσωπεύει τον αριθμό ΤΡΙΑ (3).

Α. Η πρώτη φράση μας («Για την Αγάπη»), φέρει την «Σφραγίδα» του αριθμού ΕΝΑ (1). 

Όπως άλλωστε είπαμε από την Μονάδα ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν. Η ταυτόχρονη εκφώνηση της λέξεως «Αγάπη» με την τοποθέτηση του αριστερού χεριού επί του μετώπου μας (μετωπιαίου λοβού), μας υπενθυμίζει αφενός την ανθρώπινη και αφετέρου την θεϊκή Μονάδα. Για τους μυημένους της Παραδόσεώς μας, που μπορούν να κατανοήσουν ευκολότερα, αντιστοιχεί στην πρωταρχική Αρχή του Πνεύματος, την ΦΑΝΤΑΣΙΑ.

Ας πούμε εδώ πως ο μετωπιαίος λοβός (frontal lobe), είναι η μεγαλύτερη περιοχή του εγκεφάλου των θηλαστικών. Βρίσκεται, ως γνωστόν, μπροστά από τον βρεγματικό λοβό, και αποτελείται από τρεις περιοχές. Και εδώ λοιπόν ανευρίσκουμε το «Τριαδικό Πρότυπο»:

α. Την «πρόσθια κεντρική έλικα», που αποτελεί τον κινητικό φλοιό του εγκεφάλου μας

β. Την  «προμετωπιαία συνειρμική περιοχή», η οποία συνεργάζεται με τον κινητικό φλοιό για το σχηματισμό πολύπλοκων κινήσεων και για την αλληλουχία εκτέλεσής τους και στην οποία γίνεται η επεξεργασία της σκέψης μας, και από

γ. Την λεγόμενη «περιοχή Broca», όπου εδράζεται το κινητικό κέντρο του λόγου, δηλαδή η περιοχή η οποία είναι υπεύθυνη για τον έλεγχο των μυών της ομιλίας.

Ο μετωπιαίος λοβός είναι η περιοχή που ελέγχει την «συνείδηση» που έχουμε για τις πράξεις μας, την κρίση μας, για οτιδήποτε συμβαίνει στις καθημερινές μας δραστηριότητες, τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις, την γλώσσα που χρησιμοποιούμε, την γνώση του νοήματος των λέξεων που επιλέγουμε. Μετά από βλάβη του, παρατηρείται απώλεια της κίνησης διαφόρων μερών του σώματός μας, αδυναμία σχεδιασμού, ύπαρξη έμμονων ιδεών, διάφορες αλλαγές στην διάθεσή μας, δυσκολία επίλυσης προβλημάτων και ανικανότητα έκφρασης. Οι ασθενείς με βλάβες στην περιοχή του μετωπιαίου λοβού παρουσιάζουν διαταραχές της προσωπικότητας, καθώς εμφανίζεται αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλιών, απάθεια, αμέλεια ως προς την προσωπική τους εμφάνιση και υγιεινή και συνήθως αντικοινωνική συμπεριφορά. Ο μετωπιαίος λοβός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία των πληροφοριών που λαμβάνουμε από τις αισθήσεις μας, και συνεπώς επηρεάζει δυσμενώς το θείο δώρο της Νόησης.

Β. Η δεύτερη φράση μας («Της Ανθρωπότητας»), φέρει την «Σφραγίδα» του αριθμού ΔΥΟ (2). 

Η ταυτόχρονη εκφώνηση της λέξεως «Ανθρωπότητα» με την τοποθέτηση του δεξιού χεριού στην καρδιά μας (κέντρο των συναισθηματικών μας λειτουργιών), ενώ το αριστερό χέρι παραμένει στο μέτωπό μας, μας υπενθυμίζει αφενός τον άνθρωπο και αφετέρου το ανδρόγυνο που είναι απαραίτητο να ενωθεί σωματικώς, και ψυχικώς, ώστε να δημιουργήσει έναν νέο άνθρωπο και συνεπώς να διαιωνίσει την ανθρωπότητα. Μας υπενθυμίζει επίσης την ανάγκη ισορροπημένης λειτουργίας και συνεργασίας της καρδιάς (συναισθηματικού κέντρου) με τον εγκέφαλο (διανοητικό κέντρο) για την αρμονική ανάπτυξη του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Αντιστοιχεί στην δεύτερη Αρχή του Πνεύματος, την ΘΕΛΗΣΗ.

Και εδώ, ανευρίσκουμε ξανά το «Τριαδικό Πρότυπο», αφού τα συναισθήματα και η θέληση χαρακτηρίζουν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, στην οποία έχουμε, πρώτον, τον Νόμο Άνθρωπο (το Αρχέτυπο δηλ. του Ανθρώπου, τον «Τέλειο Άνθρωπο»), δεύτερον, το σύνολο των ανθρώπινων υπάρξεων (την «Ανθρωπότητα» συνολικά) και τρίτον, την ατομική ύπαρξη (τον κάθε «άνθρωπο ως άτομο»).

Γ. Εν συνεχεία, η επόμενη φράση μας «Το Έργο σου», φέρει την «Σφραγίδα» του αριθμού ΤΡΙΑ (3). 

Η ταυτόχρονη εκφώνηση της λέξεως «Έργο» με την τοποθέτηση του αριστερού χεριού χιαστί επί του δεξιού, που βρίσκεται ακόμη στο στήθος μας, ώστε τα δύο χέρια να καλύπτουν στην πράξη την περιοχή του ηλιακού πλέγματος και της κοιλιάς μας, σχηματίζοντας ένα προστατευτικό Χ, μας υπενθυμίζει και αντιστοιχεί στην τρίτη Αρχή του Πνεύματος, την ΙΣΧΥ. Άλλωστε το «Έργο», δηλαδή η κάθε πράξη μας, οφείλει να είναι αποτέλεσμα της έλλογης Φαντασίας μας, κρυσταλλωμένης δια της Θελήσεώς μας και εκδηλωμένης δια της Ισχύος μας.

Δ. Τέλος η φράση «Να Ζήσει», φέρει την «Σφραγίδα» του αριθμού ΤΕΣΣΕΡΑ (4). 

Η εκφώνηση των δύο λέξεων «Να Ζήσει» με την ταυτόχρονη κατάβαση και των δύο χεριών μας προς τα κάτω, παράλληλα με τα ισχία μας, μας υπενθυμίζει το συνεργατικό αποτέλεσμα των ενεργειών και των τριών Αρχών του Πνεύματος, της Φαντασίας, της Θελήσεως και της Ισχύος, δηλαδή κάθε γήινο ή και συμπαντικό έργο. Αντιστοιχεί στα 4 Στοιχεία, στο «Τετραδικό Πρότυπο» των Μυημένων.

Ας σημειώσουμε εδώ πως η Παράδοσή μας, μας διδάσκει ότι το πνευματικό Όν αποτελείται από τρεις Αρχές, οι οποίες συμβολίζονται από τα τρία Κρίνα ύπερθεν των δύο Κεφαλών του Ιερού Δικεφάλου Αετού μας:

Την ΦΑΝΤΑΣΙΑ, την ΘΕΛΗΣΗ και την ΙΣΧΥ. 

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ απεικονίζεται στο Έμβλημά μας από το μεσαίο και υπερέχον Κρίνο,

Η ΘΕΛΗΣΗ από το δεξιό Κρίνο και

Η ΙΣΧΥΣ από το αριστερό Κρίνο.

Οι τρεις αυτές Αρχές («Τριαδικό Πρότυπο») συγκροτούν και την δική μας πνευματική οντότητα, η δε «Ενότης» μας (η «Μονάς» μας) συγκροτείται δια της Ενώσεως των τριών αυτών Αρχών, οι οποίες δεν αναλύονται περαιτέρω, καθώς είναι Αρχές των αποτόκων Αρετών μας.

Το «Τριαδικόν», το ανευρίσκουμε στην Ορφική και στην Πυθαγόρεια Σχολή, στην Ερμητική Παράδοση και βεβαίως στην Νεοπλατωνική Σχολή. Εξ αυτών εισήχθη και στην χριστιανική δοξασία, ώστε να εξυπηρετήσει την φιλοσοφικο-θεολογική ανάπτυξή της. Στην τελευταία, η οποία και τελικώς επικράτησε της αρχαίας θρησκείας, το «Τριαδικόν» αποτελείται από τον Πατέρα, τον Λόγο και το Άγιο Πνεύμα.

Ο Πατήρ, χρησιμοποιώντας την Αρχή ΦΑΝΤΑΣΙΑ, «φαντάστηκε» το σύνολο της Δημιουργίας. Ο Λόγος του Πατρός (δηλαδή ο «Υιός», ο «δεύτερος θεός» των Ερμητιστών), αποτελεί την βεβαίωση που εκδηλώνει την ΘΕΛΗΣΗ του Πατρός, όπως καταγράφει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Υιός είναι η Θέληση του Θεού εκδηλούμενη επί της Γης, που πραγματοποιήθηκε δια της ενσαρκώσεως του Ιησού. Τέλος, το Άγιο Πνεύμα, ο τρίτος λόγος του «Τριαδικού», φαίνεται πως δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί στον Κόσμο μας, υποθέτουμε όμως, και ελπίζουμε, ότι θα εκδηλωθεί δια της αναγνωρίσεως από κάθε άνθρωπο του θεϊκού Πνεύματος τόσο εντός του, όσο και εντός του «άλλου» ανθρώπου, πράγμα που θα μας δώσει την ΙΣΧΥ που απωλέσαμε.

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ είναι  Μονάδα, δυνάμενη να υπάρχει αφ’ εαυτής και δι’ αυτής, γι’ αυτό και την απεικονίζουμε με τον αριθμό 1.

Η ΘΕΛΗΣΗ έχει ανάγκη και από κάποιον άλλον «λόγο ύπαρξης» πέραν αυτής, γι’ αυτό και την απεικονίζουμε με τον αριθμό 2.

Η ΙΣΧΥΣ για να εκτελέσει, έχει ανάγκη από κάποιον λόγο που έχει «συλληφθεί» δια της ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ και έχει «βεβαιωθεί» δια της ΘΕΛΗΣΕΩΣ, γι’ αυτό και την απεικονίζουμε με τον αριθμό 3.

Στον Ταγματικό μας Χαιρετισμό τα ξαναβρίσκουμε λοιπόν όλα αυτά:

i. Θέτοντας το αριστερό μας χέρι επί του μετώπου (σχηματίζοντας δηλαδή ένα «Σύμβολο» δια χειρονομίας), αναγνωρίζουμε ότι η ΦΑΝΤΑΣΙΑ (1) εξυπηρετεί το Υψηλό Έργο που έχει να εκτελεστεί από κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Γνωρίζουμε απ’ την Διδασκαλία μας πως όταν η ΦΑΝΤΑΣΙΑ εκδηλώνεται δια της ΣΚΕΨΕΩΣ, έχει ως αποτέλεσμα την ΣΥΛΛΗΨΗ. Με την χειρονομία λοιπόν αυτή, εκφράζουμε τον αριθμό Ένα (1), ενθυμούμενοι την Μονάδα, απ’ την οποία το Παν εκπορεύεται και στην οποία το Πάν κατατείνει.

ii. Φέροντας εν συνεχεία το δεξί χέρι επί της καρδίας, συμβολίζουμε την ΘΕΛΗΣΗ (2), η οποία συμβάλει στο έργο της ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ δια του λόγου ή της ΒΕΒΑΙΩΣΕΩΣ και έχει ως αποτέλεσμα τον ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ εκείνου που συνελλήφθη από την ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Αυτός ο προσδιορισμός, είναι η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ του ανθρώπου να ζήσει και να παράγει έργα, ως δημιουργός αυτών. Με την δεύτερη αυτή χειρονομία μας, εκφράζουμε τον αριθμό Δύο (2), ενθυμούμενοι την Δυάδα που προέρχεται από την Μονάδα και ενθυμούμενοι επίσης ότι για να υπάρξει ο άνθρωπος, ως άτομο, χρειάζεται η ένωση δύο άλλων ανθρώπων.

iii. Φέροντας κατόπιν το αριστερό χέρι χιαστί επί του δεξιού (το οποίο βρίσκεται ήδη στο στήθος μας) εκφράζουμε την ΙΣΧΥ (3), η οποία εκδηλώνεται δια της ΔΡΑΣΕΩΣ και έχει ως αποτέλεσμα την ΕΚΤΕΛΕΣΗ εκείνου που έχουμε αρχικώς σκεφθεί (ΦΑΝΤΑΣΙΑ), και με την αποφασιστικότητά μας (ΘΕΛΗΣΗ) έχουμε προσδιορίσει ως γενόμενο. Με την χειρονομία μας αυτή (ένα προστατευτικό Χ επάνω στον κορμό μας) εκφράζουμε συνεπώς τον αριθμό Τρία (3), ενθυμούμενοι ότι μόνο με την έλλογη συνεργασία και των τριών Αρχών από τις οποίες ως πνευματικά όντα αποτελούμαστε, μπορεί η δράση μας να είναι ωφέλιμη για εμάς και τους γύρω μας.

iv. Τέλος, κατεβάζοντας και τα δύο μας χέρια παράλληλα προς τα κάτω και προς τα ισχία μας, εκφράζουμε το έργο μας, την δράση μας, η οποία οφείλει να είναι ευεργετική για όλους. Δια της τέταρτης αυτής χειρονομίας, εκφράζουμε τον αριθμό Τέσσερα (4) ενθυμούμενοι ότι δια της συνεχούς εξασκήσεως της προς όλους ευεργεσίας, μπορούμε να αφαιρέσουμε τον πόνο απ’ τους ανθρώπους και την Ανθρωπότητα, ξεκινώντας βεβαίως από εμάς τους ιδίους. Την ευεργετική αυτή ΔΡΑΣΗ στο Τάγμα μας την ονομάζουμε «Παγκόσμια Ελεημοσύνη» και, φυσικά, δεν εξαντλείται σε «πράξεις αγαθοεργίας», οι οποίες βοηθούν ωστόσο τόσο στην επιτέλεση του ατομικού μας Έργου, όσο και στην προσπάθεια απαλλαγής των άλλων ανθρώπων απ’ τον πόνο των συνθηκών αυτής της ζωής, που προκαλείται από την επικράτηση των δυσευνοϊκών νόμων επί των δημιουργικών νόμων. Από την επικράτηση δηλαδή του ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΥ επί του ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ.

Αδελφοί μου, ο θλιμμένος, ο πονεμένος, ο κατατρεγμένος, ο φτωχός, ο παράλογος, ο κλέφτης, ο ευέξαπτος, ο ψεύτης, ο ανέντιμος, ο ιδιοτελής, ο υποκριτής κ.ο.κ. δεν κατέστησαν δυστυχείς τυχαίως.

Και είναι δυστυχείς, όσο κι αν θέλουν να πιστεύουν το αντίθετο, αυταπατώμενοι. Τις περισσότερες δηλαδή φορές, χωρίς καν να έχουν συνείδηση του γεγονότος, διατελούν υπό το κράτος ενός δυσευνοϊκού προς το αληθινό τους όφελος «νόμου», που αντιτίθεται στα συμφέροντά τους ως όντα πνευματικά, και ο οποίος προκαλεί στην ουσία τον πόλεμο του «Εαυτού» από τον εαυτό του (δηλ. από τα διάφορα «εγώ»). Από εκεί προέρχεται η δυστυχία τους. Όμως «ουδείς έκων κακός», όπως μας δίδαξε ο μεγάλος Αθηναίος σοφός που ισχυριζόταν πως δεν γνώριζε τίποτε... Εάν όλοι γνώριζαν το αληθινό όφελος της ζωής, εάν γνώριζαν την απλή φύση της ευδαιμονίας, ο κόσμος μας θα ταρακουνιόταν στη στιγμή από την μεγαλύτερη επανάσταση όλων των εποχών. Όμως η Γνώση για την οποία ομιλούμε, δεν είναι γνώση διανοητική αδελφοί μου...

Ο αριθμός ΤΕΣΣΕΡΑ (4), για να επανέλθουμε και να ολοκληρώσουμε το θέμα μας, συμβολίζει το συνολικό Πεδίο της Δράσης μας και εκφράζει, κατά την γλώσσα της Παραδόσεως, τα ΤΕΣΣΕΡΑ (4) ΣΤΟΙΧΕΙΑ από τα οποία συντίθεται ο Κόσμος μας.

Τα ΤΕΣΣΕΡΑ αυτά ΣΤΟΙΧΕΙΑ, μας υποδεικνύουν ότι το Έργο μας, ως Ιππότες του Κρίνου, είναι να ζωοποιούμε και να θέτουμε υπό την επήρεια του ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ παν ό,τι φθείρεται, πάν ότι εκφυλίζεται και παν ότι αποθνήσκει και αυτό να το κάνουμε σε όλα τα δυνατά Πεδία: Στο Πνευματικό, στο Ψυχικό αλλά και στο Υλικό. 

Το ΤΕΣΣΕΡΑ (4), εκφράζει το σύνολο όλων των «αποκρυσταλλώσεων» σ’ αυτόν τον Κόσμο της «ασταθούς ισορροπίας», αλλά και την συγκρότηση αυτού τούτου του Κόσμου, είτε τον ονομάζουμε γήινο, υλικό, ψυχολογικό ή κοινωνικό...

Αδελφοί και Αδελφές μου, 

Δια της «Παγκόσμιας Ελεημοσύνης» δεν προσφέρουμε υλικά αγαθά, δίνουμε ΖΩΗ! Θέτουμε ξανά σε Αρμονία τις ψυχές των πονούντων και των καμνόντων και επαναφέρουμε σε Ισορροπία τις διάνοιες εκείνων που παραπαίουν, πολλές φορές και τις ψυχές και τις διάνοιες ημών των ιδίων…

Το Έργο μας, είναι λοιπόν «Έργο Τετραδικό» και καταλήγει στην δημιουργία απείρων Μονάδων:  1+2+3+4 = 10 = 1 + 0 = 1.   

Εκτελώντας με πλήρη συνείδηση τον Ταγματικό μας Χαιρετισμό, τελούμε ταυτόχρονα μία Επίκληση, μία Μυητική Πράξη και ένα Έργο!

Για την Αγάπη             

(1)

Της Ανθρωπότητας   

(2)

Το Έργο σου        

(3)   

(που είναι και έργο του καθένα μας)

Να Ζήσει!       

(4)                                                                         

Εκ της Διδασκαλίας της Αδελφότητας των Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού

Νοέμβριος 2021