10. ΠΕΡΙ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ
Δ. Π. ΣΕΜΕΛΑΣ
[Δημόσια ομιλία που δόθηκε στην Αίθουσα της Γεωγραφικής Εταιρείας των Παρισίων την 15η Δεκεμβρίου 1920. Το κείμενό της δημοσιεύθηκε το επόμενο έτος στο περιοδικό “ΕΩΝ” (15/10/1921) ενώ το 1937 δημοσιεύθηκε εκ νέου σε ανατύπωση και σε δύο συνέχειες, στην «Μηνιαία Επιθεώρηση Εσωτερισμού και Αποκρύφου Φιλοσοφίας ΣΦΙΓΞ» του Αδελφού μας ΠΕΤΡΟΥ ΓΚΡΑΒΙΓΓΕΡ, με τίτλο «Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΙΣ». Από την έκδοση αυτή του Αρχείου μας, προέρχεται και η παρακάτω νεοελληνική απόδοση του κειμένου η οποία έγινε με την επιμέλεια του Μ.Τ. Є+ του Τάγματος των Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού]
«Η «Σφίγξ» είναι περήφανη ξεκινώντας σήμερα την δημοσίευση της εμβριθούς και εμπεριστατωμένης μελέτης του πρόωρα εκλειπόντος πολυτίμου συνεργάτη της κ. Δ. Π. Σεμελά. Το θέμα αυτό το οποίο στην Ελλάδα είναι άγνωστο υπό την αληθή του έννοια, αναλύεται και εξετάζεται με περισσή ακρίβεια και με πλήρη γνώση υπό του συγγραφέως του. Δεν έχουμε συνεπώς παρά να την συστήσουμε θερμότατα στους φίλους μας, βέβαιοι εκ των προτέρων, ότι τα πορίσματα τα οποία θα εξάγουν θα είναι ωφελιμότατα».
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Δεν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω ως πιστή ηχώ, το αθάνατο αξίωμα του Σωκράτους, «Άνθρωπε, ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ».
Και, πραγματικά, ποιό θα μπορούσε να είναι το τελικό αποτέλεσμα των προσπαθειών του κάθε ανθρώπου που επιζητά την γνώση των υπέροχων και ανωτέρων Μυστηρίων, χωρίς προηγουμένως να έχει γνωρίσει τους Νόμους οι οποίοι δρουν στον εαυτό του και επηρεάζουν τα πεπρωμένα του;
Όλοι εσείς οι οποίοι επιθυμείτε τις ανώτερες γνώσεις, γράψτε με μεγάλα γράμματα αυτό το αθάνατο αξίωμα, για να το έχετε πάντοτε προ των οφθαλμών σας!
Πιστέψτε με, το αποτέλεσμα θα είναι ευχάριστο και η πράξη αυτή θα μπορέσει να συντελέσει ευνοϊκά στην Πορεία σας ως Ανθρώπων και ως Μυστών.
Μετά την συμβουλή αυτή, την οποία θεωρώ πολύτιμη για όλους, ας έλθουμε στο θέμα μας το οποίο συγκεφαλαιώνεται κάτω από διαφορετικές απόψεις που αφορούν στο ανήσυχο πρόβλημα της Μετενσαρκώσεως.
Η Μετενσάρκωση είναι πραγματικό γεγονός ή μήπως είναι το αποτέλεσμα κερδοσκοπίας του αρχαίου ιερατείου και, συνεπώς, μια απλή υποθετική άποψη; Και στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να αποδειχθεί δια γεγονότων, εκδηλώσεων ή μέσω άλλων σημείων που να ικανοποιούν την λογική και το νου μας;
Αυτές είναι οι απόψεις που θα αντιμετωπίσουμε για την λύση του προβλήματος.
Η Ζωή, αυτή η εξακολουθητική και αιώνια Κίνηση, η οποία δονεί την ύλη εντός του δημιουργημένου Σύμπαντος, που την αλέθει εντός αοράτων μύλων, που την καταστρέφει για να την αναστήσει σε νέα μορφή, η Ζωή αυτή, εκπληρώνοντας τον Αιώνιο σκοπό της, ενεργεί άραγε κατά τον ίδιο τρόπο και επάνω σε κάποια μορφή λεπτοφυέστερης ουσίας; Επιφέρει τις ίδιες μεταλλαγές Εκεί, όπως και Εδώ κάτω;
Συνολικά ο Νόμος της Ζωής και του Θανάτου είναι άραγε Νόμος που δρα επάνω σε όλα τα πεδία του όντος δια του τρόπου που δρα και επί των πεδίων του μη-όντος;
Ιδού αρκετά από τα ερωτήματα που θέτω.
Ένεκα της φύσης του θέματος το οποίο προτίθεμαι να διαπραγματευθώ, θα έχω υπόψη μου ως ορίζοντα ερεύνης τον άνθρωπο και την φύση του, και σας λέγω ότι η ανθρώπινη ύπαρξη συνίσταται εκ δύο Αρχών:
Της Αρχής ΕΙΝΑΙ, που κοινώς καλείται «Πνεύμα», και
Της Αρχής ΜΗ-ΕΙΝΑΙ, που κοινώς καλείται «Ύλη».
Αρχικά, το ΕΙΝΑΙ και το ΜΗ-ΕΙΝΑΙ, εντελώς διαχωρισμένα, αγνοούσαν το ένα το άλλο, διότι το μεν πρώτο (ΕΙΝΑΙ), έχοντας το προτέρημα να γνωρίζει, ήταν απομονωμένο από το ΜΗ-ΕΙΝΑΙ, ευρισκόμενο σε στάση, ενώ το δεύτερο (ΜΗ-ΕΙΝΑΙ), έχοντας την ιδιότητα της Τάξεως, βρισκόταν καταδικασμένο μακριά από το ΕΙΝΑΙ, στην χαώδη αταξία.
[Σημ.: Το ΜΗ-ΕΙΝΑΙ, στην πρωταρχική του κατάσταση ως materia prima, κατέχει “εν δυνάμει” και όχι “εν ενεργεία”, τις ιδιότητες της Μορφής, της Τάξης και της Αρμονίας, τις οποίες δεν μπορεί να εκδηλώσει παρά μόνον κατόπιν επενέργειας του ΕΙΝΑΙ επ’ αυτού, οπότε τότε καθίστανται “εν ενεργεία”].
Αυτό ήταν έτσι από προμελέτη, από σφάλμα ή από παραφθορά; Ήταν άραγε κάποια υπέρτατη Σύλληψη, πρωταρχική Θέληση ή Επιθυμία, αυτή που έκανε το ΕΙΝΑΙ, οδηγημένο, κατευθυμένο ή ωθούμενο από την ανώτερη κατάσταση της Συνείδησής του, να προβληθεί στους κόλπους του ΜΗ-ΕΙΝΑΙ;
Οι Παραδόσεις λέγουν ότι η Σύγκρουση που προκλήθηκε εκ της προβολής αυτής υπήρξε τρομερή, και το ΜΗ-ΕΙΝΑΙ αναγκάστηκε να εξέλθει από το Χάος δια της συσπειρώσεως των ατόμων του και από την απόλυτη Αταξία, αναγκάσθηκε να εκδηλώσει την Τάξη σε κάποιες από τις εκφάνσεις του.
Από την Σύγκρουση των δυο αυτών αντιθέτων Αρχών, γεννήθηκε μία Τρίτη Αρχή, Συντηρητής των μορφών που αποκτήθηκαν δια της Πάλης.
Η Τρίτη αυτή Αρχή, η οποία είναι το ΠΑΘΗΤΙΚΟ-ΕΙΝΑΙ, αποκαλείται κοινώς Ψυχή.
Ο Άνθρωπος, λοιπόν, το μόριο αυτό του Σύμπαντος, συνίσταται επί της Γης, όπως και αλλού, από τις Τρεις (3) αυτές Αρχές, οι οποίες είναι:
I. Το Ενεργητικό και Γονιμοποιό ΕΙΝΑΙ (Πνεύμα)
II. Το Παθητικό ή Γόνιμο ΕΙΝΑΙ (Ψυχή) και
III. Το ΜΗ-ΕΙΝΑΙ, Αρχή Ουδέτερη και Δεκτική (Σώμα)
Οι Τρεις αυτές Αρχές του ανθρώπου, εκδηλώνουν Τέσσερις (4) Καταστάσεις:
I. Το "Εγώ", το οποίον βρίσκεται πέραν (εκείθεν) του Ενεργητικού ΕΙΝΑΙ (η Συνειδητή Κατάσταση).
II. Το "Νοητικό" (Mens), που βρίσκεται υπό (ένθεν) του Ενεργητικού ΕΙΝΑΙ και πέραν (εκείθεν) του Παθητικού ΕΙΝΑΙ (αλλιώς, η (Δια)Νοητική Κατάσταση ως αναλυτικός τρόπος εκφράσεως του Εγώ).
III. Το "Αισθητικό" (Sens), το οποίο βρίσκεται υπό (ένθεν) του Παθητικού ΕΙΝΑΙ και πέραν (εκείθεν) του ΜΗ-ΕΙΝΑΙ (αλλιώς, η Αισθητηριακή / Συναισθηματική Κατάσταση ως συνθετικός τρόπος εκφράσεως του Εγώ) και
IV. Την "Αιθερική" ή "Νευρική" Κατάσταση, (για να μεταχειριστώ μια γνωστή έκφραση της κοσμικής θεωρίας), η οποία είναι υπό (ένθεν) του ΜΗ-ΕΙΝΑΙ.
Συγκεφαλαιώνοντας, ο Άνθρωπος συνίσταται από Επτά (7) Εξωτερικότητες, από τις οποίες οι Τρεις (3) είναι Αρχές του ΕΙΝΑΙ και οι Τέσσερις (4) είναι Καταστάσεις του ΕΙΝΑΙ.
Θα μακρηγορούσα αν εισερχόμουν στις λεπτομέρειες της Θεωρίας της Κοσμογονίας και της Ανθρωπογονίας. Σταματώ εδώ, για να επανέλθω στα γεγονότα αυτά προσεχώς, ώστε να μην απομακρυνθώ από το θέμα μας.
***
Η σύσταση του ενσαρκωμένου και ζώντος εντός της Δημιουργίας ανθρώπου, είναι αυτή που περιγράφηκε παραπάνω. Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει κατά την στιγμή του θανάτου, δηλαδή την στιγμή μιας Δράσεως Αποσυνθετικής της Συστατικής Καταστάσεως του ανθρώπου, όπως τον περιγράψαμε.
Θα ήταν φυσικό να θεωρήσουμε ότι ένας θάνατος, κατά την θεωρία, μας δίνει την αντίληψη ενός αποχωρισμού του ΕΙΝΑΙ από το ΜΗ-ΕΙΝΑΙ και η αντίληψη αυτή έχει καταστεί τρόπον τινά ένα είδος παράδοσης στον εξωτερικό (αμύητο) κόσμο των Θρησκειών.
Η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα. Το πνεύμα εγκαταλείπει την ύλη. Αυτές είναι εκφράσεις που περικλείουν μεγάλη παραδοξότητα, διότι πώς είναι δυνατόν να λάβει χώρα μέσα στο δημιουργημένο Σύμπαν ένας τέτοιος αποχωρισμός (αποσύνθεση) χωρίς να θιγεί η Κατάσταση του ΕΙΝΑΙ (Etat D’ Etre) και την Κατάσταση της Πρώτης Αιτίας;
Το ακίνητο πτώμα που εκτείνεται προ ημών, φαινομενικά στερούμενο κινήσεων, κατέχει εν εαυτώ τόση ζωή όση και ένα φυτό, περισσότερη μάλιστα από ένα ορυκτό. Το φαινόμενο λοιπόν του θανάτου δεν είναι το γεγονός ενός αποχωρισμού δύο Αρχών που αποτελούν το Σύμπαν, αλλά η Αποχώρηση μιας “επιζωής”, που κατοικούσε μέσα σε μια μορφή ζωής.
Δεν πρόκειται να σας αναφέρω εδώ τις άκαρπες προσπάθειες που κατέβαλαν οι Αλχημιστές, οι Χημικοί και οι Φυσικοί για να “σκοτώσουν” την ύλη.
Ο Θάνατος, συνεπώς, μπορεί να προσομοιωθεί με αυτό που συμβαίνει σε κάποια θαλάσσια φυτά (όπως το κοράλλι), τα οποία ανήκουν σε δύο βασίλεια, το ορυκτό και το φυτικό βασίλειο, στα οποία χάρις στον μικροοργανισμό (σπέρμα) που ζει εντός τους, γονιμοποιούνται και αυξάνονται και μόλις το σπέρμα τα εγκαταλείψει, μένουν στείρα και αναλλοίωτα μέχρι τη στιγμή που ένα ανθρώπινο χέρι τα αποσπά για να τα κρεμάσει στον γυναικείο λαιμό ή μέχρις ότου η ζωή, η αέναη αυτή Κίνηση, τα θίξει για να τα αποχωρίσει και να τους δώσει ένα νέο σχήμα.
Ο Θάνατος λοιπόν στον άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποχώρηση αυτού του ιδίου ανθρώπου (άνθρωπος-πνεύμα) από το ορατό περικάλυμμά του, προς άγνωστα πεπρωμένα.
***
Ο αποσαρκωθείς άνθρωπος συνίσταται, όπως και ο ενσαρκωμένος, από Τρεις (3) Αρχές και Τέσσερις (4) Καταστάσεις, οι οποίες μπορούν, μετά θάνατον, να διατηρήσουν στο κέντρο της Τέταρτης Καταστάσεως ("Αιθερική" ή "Νευρική" Κατάσταση) την "μορφή" του περικαλύμματος το οποίο προ ολίγου εγκατέλειψε.
Ο αποσαρκωθείς άνθρωπος δεν είναι ακόμα αναλλοίωτη και αιώνια μορφή και ευρισκόμενος εκτός του υλικού του περικαλύμματος, υπόκειται σε νέο αποχωρισμό, που αυτήν την φορά μπορεί να είναι ολέθρια για την Κατάσταση του “εγώ” του ΕΙΝΑΙ του (Σημ.: την Κατάσταση Συνειδήσεως της ατομικότητάς του).
Έτσι, οι διάφορες εμφανίσεις ανθρώπων που έχουν πεθάνει, οι οποίες επί αιώνες τρομοκρατούσαν τους ζώντες, οι εμφανίσεις μέσω μεσαζόντων (medium), οι οπτασίες των εκστατικών, οι απότομες και άνευ αφορμής εκδηλώσεις, δεν είναι καθόλου απόδειξη αθανασίας του ανθρώπου μετά την αποσάρκωσή του, διότι, όπως η παρουσία ενός ανθρώπου μεταξύ μας επί πολλά έτη δεν αποδεικνύει την αθανασία του, έτσι και η εκδήλωση της μορφής ενός αποσαρκωμένου στους ζώντες, επίσης δεν μπορεί να είναι απόδειξη της αθανασίας του.
Ο αποσαρκωμένος άνθρωπος ζει στην “Φυσικοποιηθείσα Φύση” [Nature Naturée] (στο Αιθερικό Πεδίο) για κάποιο χρονικό διάστημα λιγότερο ή περισσότερο μακρύ, ανάλογα με την φθαρτότητα της Αρχής του ΜΗ-ΕΙΝΑΙ του (δηλ. του σώματός του) και των δύο συγγενικών της Καταστάσεων, δηλ. της "Αιθερικής" (ή Νευρικής) και της "Αισθητικής" (ή Αισθητηριακής/Sens).
Τα όντα αυτά (οι αποσαρκωμένοι άνθρωποι) πλέοντας στην Αιθερική Μάζα της "Φυσικοποιηθείσας Φύσεως" (στο Αιθερικό Πεδίο), συντηρούν την υπόστασή τους (ουσιοποιούνται / substancient) δι' αφομοιώσεως (ή απορροφήσεως). Αυτός ήταν και ο λόγος της λατρείας των νεκρών προγόνων στους αρχαίους λαούς.
[Σημ.: Τα Αιθερικά σώματα των αποσαρκωμένων ανθρώπων, τρέφονται δι΄ απορροφήσεως των ψυχικών ρευστών που τους προσφέρονται από τους ζωντανούς, είτε οικειοθελώς (συχνή ανάμνηση, συναισθηματικοί δεσμοί, προγονικές λατρείες και τελετές, μνημόσυνα, κλπ.), είτε ακουσίας με άσκηση βίας ή σαγήνης]
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα επέρχεται η φθορά της Τέταρτης Κατάστασης και ο αποσαρκωμένος άνθρωπος, υφιστάμενος νέα σημαντική αλλοίωση, όμοια της πρώτης, “αιθεροποιείται”, πεθαίνει δεύτερη φορά και ανέρχεται στην περιοχή της "Φυσιώσας Φύσεως" [Nature Naturant] (Αστρικό Πεδίο).
Πρέπει εδώ να σημειώσω ότι δια των λέξεων “φυσικοποιηθείσα φύση” εννοώ την δημιουργημένη υπάρχουσα φύση, ενώ με τις λέξεις “φυσιώσα φύση” εννοώ την φύση την περιέχουσα εν εαυτή την ίδια την φύση, απ΄την οποία και προέρχεται η φυσικοποιηθείσα φύση.
Εκεί λοιπόν (Αστρικό Πεδίο), είναι η περιοχή των “Μεταλλαγών” ή “Μεταμορφώσεων”, που είναι τρομερή για όσους εισχωρούν σ’ αυτήν έχοντας ως ιδιότητα το ευκολόφθαρτον.
Αδυσώπητοι Νόμοι έλκουν τα όντα εδώ και λόγω της αισθητηριακής τους φύσεως, οι νόμοι αυτοί τα ξεδιαλέγουν. Εκεί, οι αποσαρκωθέντες και αιθεροποιηθέντες υφίστανται το αποτέλεσμα της μεταμορφώσεως κατά τρόπον ώστε, εάν συνίστανται από στοιχεία ευκολόφθαρτα, αποκαθαίρονται (εξαγνίζονται), και στοιχεία νέα και καθαρά (εξαγνισμένα) έρχονται να αντικαταστήσουν τα απορριφθέντα.
Μη νομίσετε ότι όσα είπα είναι μία ωραία ιστορία για να κινήσει το ενδιαφέρον σας. Πρόκειται περί πραγματικότητας που βασίζεται επάνω σε Νόμους άγνωστους στον περισσότερο κόσμο, αλλά πολύ γνωστούς σε λίγους, οι οποίοι περιπλανώνται στην γήινη όχθη από αρχαιοτάτων ετών.
Τα γεγονότα τα οποία ανέφερα ευρίσκονται υπό το κράτος της δεύτερης κατηγορίας των Παγκόσμιων Νόμων, οι οποίοι αποκαλούνται Αισθητηριακοί (ή Αισθητικοί) Νόμοι, ενώ η πρώτη κατηγορία είναι αυτή των Ενσυνείδητων (Συνειδητών) Νόμων και η τρίτη, αυτή των Μηχανικών Νόμων, ή επιτυχέστερα αποκαλούμενων, των Νόμων Αρμονίας.
Η παρουσίαση των Νόμων αυτών θα μας παρέσυρε πολύ μακριά, ασφαλώς, όμως, θα επανέλθουμε άλλοτε επ’ αυτών.
Επί του παρόντος, ας ανακεφαλαιώσουμε την έκθεσή μας, απ’ την οποία εξάγεται ότι ο άνθρωπος πεθαίνει δια του πρώτου θανάτου (του σωματικού), αποσαρκούμενος. Σε αυτήν την κατάσταση ζωής, διατηρεί όπως και πριν, την προσωπικότητά του.
Ύστερα, πεθαίνει για δεύτερη φορά, αιθεροποιούμενος. Στο στάδιο αυτό χάνει την προσωπικότητα του “εγώ” και καθίσταται απρόσωπος λόγω των μεταλλαγών (μεταμορφώσεων) που υφίσταται εκ του καθαρμού της Αισθητικής και της Νοητικής του Καταστάσεως.
Μην απελπίζεστε εξ όσων ακούσατε. Ό,τι σας είπα αγγίζει την μία και μόνο όψη του θανάτου. Υπάρχει και μία άλλη όψη, προς την οποία θα μπορούσαν να στραφούν οι ελπίδες μας για την Αθανασία.
Υποκείμενος ο άνθρωπος διαδοχικώς από το Ασυνείδητο στο Ενσυνείδητο κατά την μακροχρόνια διέλευσή του στα στάδια αυτά, έφθανε κάποτε στον βαθμό εκείνης της Τελειότητας η οποία επέτρεπε τις Καταστάσεις του ΕΙΝΑΙ του, εξαγνισμένες πλέον, να φθάσουν στο στάδιο του Αφθάρτου, κατά τρόπον ώστε, διερχόμενος τα διάφορα στάδια, ο Άνθρωπος να διαφυλάττει την Συνείδηση του "εγώ" της προσωπικότητάς του.
Αυτή υπήρξε η πρώτη αγωνία της ανθρώπινης ζωής επάνω στην φτωχή Γη μας, όταν οι θείοι Απεσταλμένοι ήλθαν για να τραβήξουν τον άνθρωπο από την οδό της πλάνης και να τον οδηγήσουν προς την προσιτή Οδό της Αθανασίας.
Πολλές γενεές ανασύρθηκαν εκ του Χάους και του Απροσώπου (impersonnel). Και στα μεσοδιαστήματα αυτών των διαφορετικών Καταστάσεων, ο άνθρωπος παρεξέκλινε από τον ηθικό νόμο της ζωής και του θανάτου τον οποίον οι Θείοι Απεσταλμένοι του είχαν χαράξει.
ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
Ο Θεός, ο ενσαρκωθείς Λόγος, ήλθε τέλος να μαστιγώσει δια του λόγου του την διαφθορά, και με μια περίλαμπρη χειρονομία θριάμβου, αγάπης και αυταπάρνησης, ανέβηκε τον Γολγοθά, την συμβολική αυτή Οδό της Σωτηρίας.
Οι άνθρωποι Τον ακολούθησαν; Τον ακολουθούν πάντοτε;
Αυτός είναι και ο λόγος της αταξίας της παρούσας ανθρωπότητας.
Η φυλή των Αθανάτων εκλείπει απ’ την Γη και από τα μέσα του τελευταίου αιώνα (ενν. του 19ου αι.) η επιφάνεια της Γης μας καλύπτεται από θνητούς που πονούν.
Άνθρωποι της επιστήμης, άνθρωποι της ύλης, οι προσπάθειές σας είναι ανωφελείς, διότι η σύγχυση σας περιμένει στο τέλος της υπάρξεώς σας!
Στην Επιστήμη μόνο, δεν πρόκειται να βρείτε ό,τι έχετε ανάγκη προκειμένου να ζήσουν τα έργα σας: την Αθανασία!
Τα έργα σας, που φαινομενικά είναι ένας θρίαμβος νοημοσύνης και καταφωτίζουν με την υλική τους λάμψη την απλή και καθαρή λογική, είναι έργα φθαρτά που θα καταστραφούν.
Οι εμπνεύσεις σας, έρχονται σε σας από τα βάθη της Γης της αβυσσώδους και τα αποτελέσματά τους εκεί ξαναγυρίζουν.
Ιδού, ο αφορισμός τον οποίο μπορούμε να κάνουμε σε όσους αρνούνται την Αθανασία και τιμούν την υλιστική επιστήμη, την ικανή να εξορίσει την Ηθική.
Σας μίλησα για τους θείους Απεσταλμένους και σας έκανα υπαινιγμό με λίγες λέξεις περί της υπάρξεως και άλλης Οδού ικανής να Τελειοποιήσει τον άνθρωπο και να του εξασφαλίσει την Αθανασία.
Η ανάγκη του κειμένου, μου επέβαλε κάποια σκοτεινότητα εκφράσεως. Σπεύδω να γίνω πλέον αντιληπτός, παρουσιάζοντάς σας την φύση της Οδού η οποία μπορεί να εξασφαλίσει την Αφθαρσία στις αποτελούσες τον άνθρωπο Καταστάσεις και συνεπώς την Αθανασία του Εγώ του και της προσωπικότητάς του.
Βεβαίως, δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο πλέον άξιος για να σας μιλήσω περί της Οδού αυτής και δεν θα είμαι καθόλου και ο τελευταίος! Εν πάση περιπτώσει είμαι βέβαιος ότι είμαι ο λιγότερο κεκτημένος την ιδιότητα αυτή.
Η Οδός της Αθανασίας είναι η Οδός της Αγάπης, και όταν ο Θεάνθρωπος φώναζε στην άκρη των δρόμων και των ερήμων: «Άνθρωποι, να είστε αδελφοί και να αγαπάτε αλλήλους, όπως κι εγώ σας αγάπησα, διότι εκεί ενυπάρχει η Σωτηρία και έτσι θα μετάσχετε όλοι στην Βασιλεία των Ουρανών», εννοούσε:
«Άνθρωποι, εξαγνίστε όλες τις Καταστάσεις του ΕΙΝΑΙ σας, που αναμιγνύονται με ξένα προς την φύση σας στοιχεία, τα οποία δημιουργούν εντός σας το μίσος και την διαφθορά, τα οποία καθιστούν τις Καταστάσεις σας αδύναμες στην επήρεια των Συνειδητών και Αισθητηριακών Νόμων».
Προσηλωθείτε λοιπόν, δια της Αγάπης και όλων των ιδιοτήτων της, στο να δημιουργήσετε εντός σας τις αρετές της Καλοσύνης, της Αγαθότητος και τη Συμπόνιας, ώστε κατά την στιγμή της διελεύσεώς σας στα διαδοχικά στάδια της ζωής, μέσα από την "φυσικοποιηθείσα" και την "φυσιώσα" Φύση, να μην εκμηδενισθείτε από τους "Φύλακες του Κατωφλίου", που έχουν αναγγελθεί απ' τις αρχαίες παραδόσεις.
Αυτή είναι και η συμβολική σημασία του Δικαστηρίου του Οσίριδος στους Αιγυπτίους αλλά και της χριστιανικής Κολάσεως.
Η πρώτη σας φροντίδα κατά την γήινη ύπαρξή σας, ας είναι η εξασφάλιση της αθανασίας του “Εγώ” σας και της προσωπικότητάς σας, εξαγνίζοντας τις 4 Καταστάσεις σας δια μιας ζωής αγνών ηθών και δημιουργώντας μέσα σας τις ακατάλυτες αρετές της Αγάπης. Φθάνοντας έτσι στο τέρμα της υλικής σας ζωής, θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τον θάνατο με ηρεμία και χαρά, διότι τότε, ο θάνατος θα σημαίνει για σας “Ανάσταση” και για τα πεπρωμένα σας “Αθανασία”.
***
Αφού καθορίσαμε έτσι τα αποτελέσματα των Νόμων της Ζωής και του Θανάτου καθώς και τις μετενσαρκώσεις που προκύπτουν από την ατέλεια της φύσεώς μας, ας δούμε και μια άλλη άποψη των μετενσαρκώσεων, θέτοντας το εξής ερώτημα:
Κάθε άνθρωπος, ο οποίος έφτασε στην αθανασία του Εγώ του και της προσωπικότητάς του, ενσαρκώνεται και πάλι; Σε τέτοια περίπτωση, ποιοι θα ήταν οι όροι και οι λόγοι της μετενσαρκώσεώς του;
Απαντώ στην ερώτηση αυτή καταφατικά.
Ο άνθρωπος, έχοντας φτάσει σε βαθμό Αθανασίας του Εγώ του και της προσωπικότητάς του [δια της Καθάρσεως των Τεσσάρων Καταστάσεών του], ενσαρκώνεται υπό την επήρεια των Συνειδητών Νόμων, για να Τελειοποιήσει την Νοητική του Κατάσταση, διότι το "εγώ" μας, ως απόρροια ενός “Εγώ” απείρως ανωτέρου του δικού μας, τείνει εκ της καταγωγής του να ομοιάσει προς την νοητική εικόνα του γεννήτορός του και να την πλησιάσει χωρίς όμως να συγχωνευθεί μ’ αυτήν. Ο άνθρωπος ο οποίος έφτασε στην Αφθαρσία της "Αισθητηριακής" (ή "Συναισθηματικής") του Καταστάσεως (Sens) δια της Αγάπης, θα μετενσαρκωθεί για να αποκτήσει την Τελειότητα και της "Νοητικής" του Καταστάσεως (Mens), δια της Σοφίας.
Οι μετενσαρκώσεις αυτές που ενεργούνται δια των Συνειδητών Νόμων, δεν υπόκεινται στις ανησυχίες και τις αταξίες της υλικής ζωής και τα ανθρώπινα όντα τα οποία ακολουθούν αυτό το στάδιο της εξέλιξής τους, παρά τις εναντιότητες στις οποίες ο αγωγός του κακού αρέσκεται να τα υποβάλει, προχωρούν στην ανηφορική Οδό της Επανόδου με γαλήνη, βεβαιότητα και αδιαφορία στους κακολόγους (Détracteurs).
Η φύση των προηγούμενων μετενσαρκώσεων [για την Τελειοποίηση της "Αισθητηριακής" / "Συναισθηματικής" Καταστάσεως] είναι ατομική (προσωπική) και όχι συλλογική, ενώ η φύση των μετενσαρκώσεων που αποσκοπούν στην Τελειοποίηση της "Νοητικής" Καταστάσεως, έχει τον χαρακτήρα της συλλογικής φυλής.
Πραγματικά, τα όντα, τα οποία έφθασαν σε έναν καθορισμένο βαθμό Διανοητικότητας ή Τελειότητας της "Νοητικής" τους Καταστάσεως, μετά τον υλικό τους θάνατο ή την αποσάρκωσή τους, οδηγούνται σε ένα Πεδίο που βρίσκεται υπεράνω της "Φυσιώσας Φύσεως", το οποίο ονομάζεται "Ουράνιο Στρώμα", αιώνια Κατοικία των Γεννητόρων, σε αντίθεση προς το "Κοσμικό Στρώμα", κατώτερο ή ανώτερο, ονόματα που χαρακτηρίζουν τις περιοχές της "Φυσιώσας" και της "Φυσικοποιημένης" Φύσεως, που ανέφερα προηγουμένως.
Φθάνοντας στο "Ουράνιο Στρώμα", αναμένουν εκεί την ανύψωση της φυλής τους προς εκτάσεις του Σύμπαντος περισσότερο αρμονικές.
***
Τόσο στον Πνευματισμό όσο και στον Αποκρυφισμό, υπήρξε μία θεωρία κατά την οποία ο Άνθρωπος, κατά τις επανειλημμένες μετενσαρκώσεις του, μεταφερόμενος από έναν κατώτερο σε έναν ανώτερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος και ακολουθώντας τον δρόμο της Εξελίξεώς του, εισχωρεί στην Καρδιά του Σύμπαντος.
Η θεωρία αυτή αναφερόμενη ιδιαιτέρως στις "μεταναστεύσεις" του ανθρώπου εντός του ηλιακού μας συστήματος, σφάλλει στην βάση της. Το ηλιακό μας σύστημα, όπως άλλωστε και όλα τα συστήματα, είναι ένα ακέραιο σύνολο, όλα δε τα μέρη που το αποτελούν, ακόμα και τα πιο μικρά, έχουν μεταξύ τους μια σχέση και μια συγγένεια πολύ καθορισμένες.
Η Ορφική και Πυθαγόρεια Αστροσοφία και η Χαλδαιο-Αιγυπτιακή Αστρολογία μας έμαθαν την ισχυρή επίδραση των πλανητών τόσο μεταξύ τους όσο και επί των δημιουργημένων όντων τα οποία ζουν πάνω τους. Από τις ίδιες αυτές επιστήμες γνωρίζουμε τα ανεξίτηλα σημεία των αστέρων, τόσο ψυχικά όσο και υλικά, τα οποία φέρουν τα όντα καθ’ όλη την υλική τους ύπαρξη.
Εκείνος λοιπόν που φέρει την σφραγίδα του Κρόνου, του Διός ή του Άρεως, πραγματοποιεί τα αποτελέσματά τους χωρίς ωστόσο να είναι υποχρεωμένος να "υποταχθεί" στην δια των αστέρων αποδημία.
Εξ άλλου, εάν επί του πλανήτη μας, ο οποίος δεν είναι και ο μικρότερος, έρχονταν να μετενσαρκωθούν αυτόχθονες άλλων πλανητών κατώτερων του δικού μας, θα είχαμε, λόγω του νόμου της αναμνήσεως, μία βαθύτερη υλική ένδειξη της καταστάσεως και των πραγμάτων τα οποία βρίσκονται στους πλανήτες αυτούς. Απόδειξη είναι ότι η επιστήμη της Αστρονομίας των ημερών μας, δεν παραδέχθηκε στιγμή μια τέτοια υπόθεση, αντιθέτως προς τις άλλες επιστήμες (πνευματισμό κ.λπ.), βασιζόμενες επί των δήθεν βεβαιοτήτων των συναγομένων εκ των αποτελεσμάτων που προκύπτουν συνεπεία υποθέσεων. Συνεπώς όσον αφορά στην θεωρία περί μετενσαρκώσεως του ανθρώπου σε άλλες περιοχές του δημιουργημένου Σύμπαντος, απομακρυσμένες και ανώτερες, αυτή θα ήταν παραδεκτή εάν θεωρείτο ως συλλογική και εάν υπηρετούσε την Οδό της Επανενσωμάτωσης (Reintegration / Επάνοδος στην Μονάδα).
Τέτοιες είναι οι γενικές θεωρήσεις περί της μετενσαρκώσεως του ανθρώπου. Όμως δεν έχω τελειώσει ακόμη. Έχω ακόμη να διαπραγματευθώ κάποιες δευτερεύουσες απόψεις, που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον και που εξευγενίζουν την φύση του ανθρώπου προς την Κατάσταση Τελειότητάς του.
Ο Πρωτογενής Άνθρωπος, έχοντας υποστεί τριάντα κύκλους μετενσαρκώσεως συνδυασμένους με τον διπλό θάνατο, έφθανε στην Τέταρτη Κατάσταση [της Αφθαρσίας] και εισέδυε σε ένα Στρώμα Ανώτερο του Κοσμικού Στρώματος, δηλαδή σε ένα ανώτερο επίπεδο του Αστρικού Πεδίου των Αποκρυφιστών, υπεράνω της "φυσικοποιημένης" και της "φυσιώσας" Φύσης, και το "Εγώ" του, καθιστάμενο κατά κάποιον τρόπο αθάνατο, συνέχιζε την εξέλιξή του μέσα σε συνθήκες που απέκλειαν τις ανάγκες, οι οποίες είναι οι πηγές των πόνων μας μέσα στον κόσμο της ύλης.
Η εξέλιξη των όντων αυτών συνέβαινε αφ' ενός μεν με τα αποτελέσματα δράσης όντων που ζούν σε κατώτερα πεδία και αφ' ετέρου, δια της δράσεως όντων που ζούν σε πεδίο ανώτερο απ' το δικό τους.
Οι "Συνειδητοί Νόμοι", γνωστοί υπό το όνομα "Θεία Πρόνοια", τίθενται σε ενέργεια για να αντισταθμίσουν τα ολέθρια αποτελέσματα που προέρχονται από την ενσάρκωση κατώτερων φυσικών όντων και κατά τις περιόδους όπου το μίσος, η εκδίκηση, η απληστία, η αλαζονεία και ο δεσποτισμός τείνουν να υποδουλώσουν την Γη και σκίζουν τα σπλάχνα της Ανθρωπότητας. Όντα που διαμένουν στο "Ουράνιο Στρώμα", στην αιώνια κατοικία των "Γεννητόρων" και τα οποία έχουν αποπερατώσει την Εξέλιξή τους, όντα Τέλεια, ανθρώπινα στην ουσία τους, αποστέλλονται στη Γη, ταπεινά και αφανή, για να φέρουν την Τάξη και την Γαλήνη δια της ανώτερης Επήρειάς τους, για να αναβιώσουν την Αγάπη και τις ευγενείς της ιδιότητες και τέλος, για να τραβήξουν έξω από τον επικίνδυνο κύκλο εκείνους από τους αδελφούς οι οποίοι διψούν για την Αλήθεια.
Τα μετενσαρκωμένα αυτά όντα, χαμένα μέσα στο πλήθος μιας φυλής ξένης προς αυτά, που βρίσκεται σε Καταστάσεις κατώτερες απ’ την δική τους, λαμβάνουν ταυτόχρονα με την εδώ Κάθοδό τους, ένα Σημάδι Μυστικό, αναλλοίωτα χαραγμένο στην Ψυχή τους.
Το "Σημείον" αυτό είναι ένα αίσθημα Έλξεως, Φιλίας και Συμπάθειας προς τους άλλους Εντολοδόχους της "Θείας Πρόνοιας", οι οποίοι βρίσκονται επί της Γης. Και ενώ περιπλανώνται μέσα στο πλήθος, καλούνται αμοιβαίως μεταξύ τους, ενδόμυχα, πλησιάζουν ο ένας τον άλλο και συναθροίζονται ωθούμενοι από το μυστικό τούτο κίνητρο, το οποίο είναι το Σημείο της Μετενσαρκώσεώς τους και εκτελούν την Εντολή τους σκορπίζοντας Αγαθότητα, Αγάπη και Συμπόνια.
Έχοντας το ύψιστο πνεύμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, περιμένουν την στιγμή της οριστικής τους Επανενσωμάτωσης.
Η Σωτηρία του πλησίον μας…
Ιδού ο ευγενής λόγος των δευτερευόντων αιτίων της Μετενσαρκώσεως.-
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου