Αδελφοί και Αδελφές μου,
Κρίσιμο παραμένει, ανά τους αιώνες, ένα ερώτημα, ταυτόχρονα απλό και σύνθετο, σε σχέση με την στάση και την δράση μας στην ζωή:
Ποιοί είμαστε, τί πράττουμε και πώς η δράση μας μπορεί να συνεισφέρει στο καλό, στην ισορροπία, στην αρμονία και την ροϊκότητα της πορείας μας, ατομικής και συλλογικής, στον κόσμο της ασταθούς ισορροπίας όπου βρισκόμαστε (και ενδεχομένως και σε επόμενους "σταθμούς" της Συμπαντικής Ζωής μας);
Με αφορμή τον αιώνιο αυτόν, τριπλό προβληματισμό, θα μιλήσουμε σήμερα περί αυτογνωσίας και αγαθοεργίας, χωρίς ωστόσο να μιλάμε εστιασμένα γι' αυτές, αλλά για τα προαπαιτούμενά τους.
Καθώς δεν επιθυμούμε να επέμβουμε δια των λόγων μας στην ελευθερία διαμόρφωσης της δικής σας άποψης και της προσωπικής σας Γνώσης επί των ζητημάτων αυτών, θα καταγράψουμε παρακάτω κάποιες σκέψεις και παρατηρήσεις μας, χωρίς ωστόσο να δώσουμε μία συγκεκριμένη δική μας "απάντηση", η οποία απαιτεί και προϋποθέτει την προσωπική έρευνα του καθένα μας για την αποκάλυψη του κεκρυμμένου - και φαινομενικώς "χαμένου" - εντός μας "λόγου".
Σκεφθείτε αγαπημένοι φίλοι πως για να ανακαλύψουμε την απάντηση που αρμόζει στον καθένα μας ατομικά, εκφράζοντας την δική μας πραγματικότητα, οφείλουμε πρώτα - πρώτα να εστιάσουμε την Προσοχή μας, την Συνείδησή μας, στις Αρετές που απορρέουν από το "Ιερό Δισκοπότηρο του Πνεύματος", οι οποίες ως δυναμικές ακτίνες ενεργείας επηρεάζουν, λιγότερο ή περισσότερο τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας (δηλαδή κατά την ρήση του Εφεσίου διδασκάλου μας, το ήθος μας - "ἦθος ἀνθρώπῳ δαίμων"), αναγνωρίζοντας κατά πόσον συμπλέουμε ή όχι με τις Αρετές αυτές.
Σ’ αυτό το "Ιερό Δισκοπότηρο του Πνεύματος", διαπιστώνουμε ότι ανευρίσκονται ορισμένες Αρετές που είναι ενεργές και ορισμένες που δεν είναι ακόμη ενεργές, αλλά παραμένουν “εν δυνάμει” εντός μας, βαθιά σκεπασμένες με τα σκουπίδια της επίπλαστης προσωπικότητάς μας, την οποία η συνήθεια, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα ελαττώματα και τα πάθη μας σφυρηλατούν απ’ την στιγμή της γέννησής μας σ’ αυτόν τον κόσμο της ασταθούς ισορροπίας.
Εάν νιώσεις την ανάγκη, όχι απλώς την "επιθυμία", αν νιώσεις την βαθιά ανάγκη, να
ενεργοποιήσεις τις Αρετές αυτές, μπορείς με απλότητα να το κάνεις, όχι όμως ακούγοντας,
ή διαβάζοντας ή μιλώντας γι’ αυτές (αφού η Φύση ως ο ευγλωττότερος διδάσκαλος τις
διδάσκει σε όλους εξίσου), αλλά
α. Αναζητώντας τες στους άλλους ανθρώπους
β.
Προσευχόμενος να τις αναγνωρίσεις γύρω σου και μέσα σου, και, κυρίως,
γ. Εδραιώνοντας την Θέλησή σου να πράττεις σύμφωνα με αυτές, αντιλαμβανόμενος ότι ένα χέρι που βοηθά είναι ιερότερο από έναν νου που προσεύχεται.
Να θυμάσαι ότι κανείς δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος εντός της ανθρώπινης κοινωνίας εάν δεν κάνει καλό έστω και σε έναν άλλον άνθρωπο…
Δύο “Κλειδιά”, απαραίτητα για μια τέτοια σπουδαία Πνευματική Εργασία, η οποία είναι απλή, αλλά ταυτόχρονα δύσκολη και όχι εύκολα επιτεύξιμη για τον "ακαλλιέργητο νου" μας, αφού χρειάζεται πέραν των άλλων, αφοσίωση και αγνότητα κινήτρων, είναι η Παρατήρηση (η οποία οδηγεί στην Αυτογνωσία) και η Προσαρμογή (η οποία οδηγεί στην αρμονική και αρμόζουσα κάθε φορά δράση), κι αυτό λειτουργεί διττώς:
α. Εσωτερικώς, παρατηρούμε και προσαρμόζουμε την στάση και την δράση μας στην Πρόοδο της Εξέλιξης, στην Άνωθεν Ροή και στον Σκοπό της Ζωής, και
β. Εξωτερικώς, παρατηρούμε και υπερβαίνουμε τα στοιχεία εκείνα που εμποδίζουν την επαφή, την αλληλεπίδραση και την συνεργασία μας με πνευματικώς καλλιεργημένους ανθρώπους, ομάδες και ιδεώδη, με σκοπό την αγαθή σκέψη, λόγο και δράση μας.
Αγαπημένοι φίλοι και αδελφοί,
Ζώντας με Αυτεπίγνωση, Αυτοέλεγχο και Αυτοκυριαρχία, δεν ανησυχούμε, δεν ψευδόμαστε και δεν ενεργούμε βιαστικά και με ένταση στη ζωή, χωρίς να πέφτουμε όμως και σε πνευματική νάρκη ή σωματική και ψυχική οκνηρία και αποχαύνωση.
Ως Μυημένοι, διατηρούμε καλές συνήθειες, καλές φιλίες, καλές σκέψεις και κάνουμε το καλό, έχοντας όμως ορθή διάκριση περί αυτού, χωρίς να ανταποδίδουμε ποτέ το κακό που μας κάνουν, φροντίζοντας παράλληλα να παραμένουμε πάντοτε μακριά απ' τους μοχθηρούς και τους κακούς.
Δεν κακολογούμε ποτέ κανέναν και είμαστε ατάραχοι μπροστά στην θύελλα και χαμογελαστοί μπροστά στην γαλήνη. Νιώθουμε φυσική, γαλήνια χαρά και αποδοχή προς τα πάντα, "καλά" ή "κακά", αποδεχόμενοι το απλό γεγονός ότι υπάρχουν τόσα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε (και δεν υπάρχει λόγος να ελέγξουμε), ευρισκόμενοι ταυτόχρονα σε πνευματική εγρήγορση, νιώθοντας συνεχώς απέραντη ευγνωμοσύνη για το Πάν.
Παρέχουμε σε όλους εξίσου τις αρετές της ψυχής και του πνεύματός μας με αμοιβαιότητα και ανθρωπιά και αναγνωρίζουμε ταυτόχρονα την εφήμερη φύση του Κύκλου του Κόσμου μας και όλων όσων υπάρχουν εντός αυτού, ημών συμπεριλαμβανομένων, χωρίς να αγωνιούμε για το αύριο ή για την “επόμενη ζωή”, εμπιστευόμενοι το Υπέρτατο, το οποίο συμβατικώς ονομάζουμε “ Έ Ω Ν ” (δηλ. το αληθώς ΟΝ, αφ’ Εαυτού και από πάντα Υπάρχον), ευχαριστώντας το ταυτόχρονα συνεχώς, “πάντων ένεκεν”, και φροντίζοντας να ζούμε “ορθώς και καλώς” σήμερα και "για πάντα"…
Αγαπημένοι μας Αδελφοί,
Η "Παρατήρηση" και η "Προσαρμογή" (η "Αυτογνωσία" και η "Αγαθή Δράση"), που είναι δύο από τα σπουδαία "εργαλεία" μας στην ζωή (ή αν βλέπετε την ζωή ως πόλεμο και δοκιμασία, δύο από τα βασικά μας "όπλα"), δεν αποτελούν παρά μία Ενότητα, μία αμφίδρομη σχέση αρμονίας με τον εαυτό μας, το περιβάλλον μας και το Υπέρτατο, όπως κι αν το ονομάσουμε, για την εξασφάλιση της ατομικής και συνακόλουθα της συλλογικής μας υγείας (διανοητικής, ψυχικής και σωματικής), της πνευματικής μας καλλιέργειας και εξέλιξης και της, σύμφωνης προς την φύση καθενός, ευδαιμονίας.
Η έλλειψη, ή, συνηθέστερα, η μη χρήση των εργαλείων αυτών, είναι που επιφέρει τα περισσότερα από τα προβλήματα τα οποία βιώνει, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, ο άνθρωπος σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο εδώ και αιώνες.
Το να εφιστούμε με κάθε τρόπο την προσοχή των πλησίον μας στην δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής και χρήσης των δύο αυτών "εργαλείων", το να ανάβουμε ένα λυχνάρι απ' το πυρ της καρδιάς μας που θα φωτίσει λιγάκι περισσότερο τον δρόμο όλων μας σ' αυτό το όμορφο -και ταυτόχρονα φοβερό- Πεδίο της Ζωής, της Γέννησης και του Θανάτου, αποτελεί μέρος του Έργου που έχουμε να επιτελέσουμε ως Ιππότες του Κρίνου και του Αετού, του Έργου της Παγκόσμιας Ελεημοσύνης και της Αναγέννησης του Ανθρώπου και της Ανθρωπότητας.
Εκ της Διδασκαλίας της Αδελφότητας των Ιπποτών του Κρίνου και του Αετού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου