25. ΜΕΛΕΤΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ Σ.μ.Μ. ΜΑΡΙΑΣ
Άρθρο του Συνιδρυτή του Τάγματος, Δημητρίου Σεμελά (1884-1924), δημοσιευθέν στην Διμηνιαία Επιθεώρηση "Η Δύναμη της Αληθείας" (Ιαν. - Φεβ. 1919)
Η σύγχρονη εκπαίδευση, όπως και αυτή των προηγούμενων εποχών, βασίζεται επάνω σε αρχές συμμόρφωσης (ισοπέδωσης), τόσο κοινωνικής, όσο και φιλοσοφικής, με πεποιθήσεις, θεωρίες και φιλοσοφικές δοξασίες, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα την δέσμευση της ελεύθερης έκφρασης της σκέψης του ανθρώπου και την υποδούλωση κάθε εκδήλωσης της αληθούς του προσωπικότητας.
Αυτή η υποδούλωση, αυτά τα δεσμά, αν και είναι ισάριθμα ελαφρυντικά της ευθύνης του ατόμου ως προς τις συλλογικές πράξεις της ανθρώπινης κοινωνίας, δεν παύουν να είναι και αυτά ακριβώς που παρεμποδίζουν την εκδήλωση και την εδραίωση της ιδιαίτερης προσωπικότητας των ανθρώπων, τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών.
Η Σ.μ.Μ. Μαρία, ιδρύτρια του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού, αφιερώθηκε στην λύση αυτού του προβλήματος που αφορά τόσο το άτομο, όσο και την συλλογικότητα.
Βασίστηκε γι’ αυτό πάνω σε ορισμένους Νόμους της Δημιουργίας και παρ’ όλη την τεράστια δυσκολία του προβλήματος, κατάφερε να το λύσει.
Στηρίχτηκε κυρίως στους φυσικούς Νόμους της Ανομοιότητας και της Ομοιότητας.
Πράγματι, κάθε όν μάχεται μέσα στην Φύση:
Για την διατήρησή του
Για την διατήρηση του είδους του και
Για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του.
Το να στερείς την ανεξαρτησία ενός ατόμου, ισοδυναμεί με το να αλλάζεις εντελώς την φύση του και αυτό το οποίο μπορεί να εκδηλώσει! Αυτό το αντιλαμβανόμαστε καλά κάνοντας μία σύγκριση μεταξύ κατοικιδίων και αγρίων ζώων της ίδιας φύσης και του ίδιου γένους.
Στους ανθρώπους η ίδια σκληρή μάχη δίνεται για την κατάκτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους. Η αιτία αυτής της μάχης είναι ακριβώς αυτός ο φυσικός Νόμος της Ανομοιότητας.
Δύο άνθρωποι, εξ αυτού τούτου του γεγονότος της ανομοιότητάς τους, όταν συναντώνται επιζητούν να επιβληθούν ο ένας στον άλλο, για να μπορέσει να επωφεληθεί ο ένας από την επικαρπία των αρετών του άλλου.
Εκείνος ο οποίος κατορθώνει να επιβληθεί, δεσμεύει την ελευθερία του πλησίον του και τον υποτάσσει σε μία κατάσταση "εξημέρωσης" (όπως συμβαίνει με τα κατοικίδια), για να επωφεληθεί από οτιδήποτε αυτός θα μπορούσε να παράγει ως εργασία, υλική ή διανοητική.
Ο δεύτερος, ο "υποδουλωμένος", παρά την υποταγή του, βρίσκεται πάντοτε σε κατάσταση συνεχούς ανταρσίας και, εάν το αποτέλεσμα της επιβολής δεν τον έχει εντελώς εκμηδενίσει, ξεσηκώνεται κάθε τόσο για να ανακτήσει την ανεξαρτησία του.
Σε αντίθετη περίπτωση, εκτελεί τις διαταγές του εξουσιαστή του, και δια της "υπερ-παραγωγής" που του ζητείται, εξουθενώνεται μέχρι σημείου πλήρους αποβλακώσεως.
Στους αρχαίους χρόνους αυτή ήταν η κατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας γενικώς.
Η Ελλάς, πρώτη αυτή, αναγνώρισε τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της αμοιβαίας υποδουλώσεως, και οι νομοθέτες της έδωσαν στους πολίτες των Ελληνικών Πόλεων κάπου να βασιστούν ώστε να παρεμποδίσουν το έργο των εξουσιαστών. Έδωσαν την Δημοκρατία.
Οι πολίτες των Αθηνών υλοποίησαν αυτήν την Δημοκρατική Πολιτεία σε όλη της την τελειότητα, όπως την φαντάστηκαν οι αρχαίοι νομοθέτες.
Τα διάφορα πολιτικά συστήματα συγκέντρωσης εξουσίας μέσα στα έθνη, έκαναν να εξασθενίσει αυτή η ωραία έκφραση της ανεξαρτησίας του ατόμου. Ο "συγκεντρωτισμός" της εξουσίας δημιούργησε τις μεγάλες πόλεις με συνάξεις μεγάλων πληθυσμών σε μεγάλα αστικά κέντρα, να ζουν μέσα σε περιορισμένους χώρους και να υπάγονται σε μία μόνη διεύθυνση.
Αναγκαστικά τα δικαιώματα των ελευθέρων πολιτών περιορίστηκαν σιγά-σιγά και επωφελούμενες της ευκαιρίας, οι ανθρώπινες φιλοδοξίες δημιούργησαν, εκ νέου, απολυταρχικά καθεστώτα.
Χάρις στην Γαλλική Επανάσταση, ο άνθρωπος-πολίτης, μπόρεσε να ανακτήσει ξανά ένα μέρος των δικαιωμάτων και της ανεξαρτησίας του.
Εάν όμως τα πολιτικά καθεστώτα ανακούφισαν την ύπαρξη του ανθρώπου, τα κοινωνικά καθεστώτα παρέμειναν και παραμένουν πάντα τα ίδια, αφού ο άνδρας ή η γυναίκα μάχονται ακόμη μέσα στην κοινωνία για την απόκτηση της ατομικής τους ελευθερίας, μιας ελευθερίας που βάλλεται από εκείνους τους οποίος πλησιάζουν ή στους οποίος προσκολλώνται.
Η Σ.μ.Μ. Μαρία για να επιλύσει αυτό το πρόβλημα συνέλαβε μία Διδασκαλία που διαιρείται σε τρία μέρη, στα οποία:
α. Γνωστοποιεί στο άτομο τους λόγους της υποδούλωσης της προσωπικότητάς του.
β. Προσφέροντας αυτήν την γνώση, διδάσκει στο άτομο τα μέσα με τα οποία θα μπορούσε να απαλλαγεί από αυτήν την υποδούλωση, και
γ. Διδάσκει τα μέσα για να ενισχύσει, να αναπτύξει και να εδραιώσει αυτήν την προσωπικότητα, αφού την έχει ήδη απελευθερώσει από τα δεσμά της.
Τέλος, προκειμένου αυτή η προσπάθεια Σοφίας να αντισταθμίσει της απαιτήσεις της Αγάπης, και
Προκειμένου η τελειοποίηση του ατόμου να αποτελέσει ένα ευεργέτημα για την κοινωνία, η Σ.μ.Μ. Μαρία συνέλαβε και έθεσε έναν Ιερό Σκοπό μέσα στο Τάγμα, ο οποίος είναι η Τέλεια (υλική, ψυχική και πνευματική) Ελεημοσύνη!
(Σημ.: Με τον όρο «Ελεημοσύνη» (Charité) εννοείται εδώ η έμπρακτη Αγάπη και Αμοιβαιότητα του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, με άλλα λόγια η ευσπλαχνία που κινητοποιεί τον αυθορμητισμό της καλοσύνης του ανθρώπου προς κάθε πάσχοντα συνάνθρωπό του, αλλά και προς όλα τα αισθανόμενα όντα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου